นาง เป็นเพียงวิญญาเร่ร่อน เขา เป็นท่านอ๋องผู้แสนเย็นชา
ทั้งสองมาพบกัน เขาสามารถเห็นนางได้ นางจึงต้องร้องขอความช่วยเหลือ
ความรักก่อตัวขึ้นโดยไม่รู้ตัว บทสรุปจะเป็นเช่นไรหนอ…

จิ้นอ๋องหันไปกระซิบ “ทำไมนางต้องเดินส่ายไปส่ายมาด้วย เดินดี ๆ ไม่ได้หรืออย่างไร”
“สตรีก็เดินเช่นนี้ทุกคนมิใช่หรือ” องครักษ์จูมองว่าการเดินเลื้อยไปเลื้อยมาเช่นอสรพิษของเถ้าแก่เนี้ยนั้นแสนจะธรรมดา เลื้อยมากเลื้อยน้อย อันนี้คงขึ้นอยู่กับอายุที่มากขึ้น
“อ้อ” จิ้นอ๋องพยักหน้าตอบรับสั้น ๆ เขาพอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง “เถ้าแก่เนี้ย” เขาตอบรับเถ้าแก่เนี้ยเสียงหวานพร้อมกับเดินเลื้อยไปเลื้อยมาเช่นที่เถ้าแก่เนี้ยทำ
“…” องครักษ์จูแทบลมจับ ปากอ้าตาค้าง นั่นมันท่าเดินของสตรี ท่านเป็นชายชาตรีจะมาเดินส่ายสะโพกโยกย้ายเช่นนั้นได้อย่างไร เขาอยากร่ำไห้เสียเหลือเกิน
“คิก จะให้พี่สาวคนนี้เรียกน้องสาวหรือน้องชายดี” เถ้าแก่เนี้ยยิ้มแย้มด้วยความยินดี นางเจอลูกค้ามาทุกระดับประทับใจเสียจนชิน
“แน่นอนว่าต้องน้องสาว” จิ้นอ๋องสุดแสนจะดีใจรีบเข้าไปเกาะแขนเถ้าแก่เนี้ยราวกับพี่น้องที่สนิทสนมกันมานาน