“ขอโทษครับ เจ็บตรงไหนไหมครับ” คนที่เดินชนฉันเอ่ยปากขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ พร้อมกับพยุงฉันขึ้นมาจากพื้น
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้เจ็บอะไรตรงไหนมาก” เมื่อฉันลุกขึ้นมายืนปกติ พร้อมกับเอามือสะบัดเศษหิน เศษทรายที่ยังคงติดอยู่ตามเสื้อผ้าเล็กน้อย ก่อนเงยหน้าขึ้นมองคนที่เดินชนเมื่อสักครู่
ภาพทรงจำเก่า ๆ ที่เคยเลือนหายไปตามกาลเวลา มันย้อนกลับมาทำให้ฉันรู้สึกผิดอีกครั้ง
“ผะ...ไผ่”ใช่ คนตรงหน้าฉันคือไผ่ ซึ่งเป็นรักแรกที่อยู่ในความทรงจำของฉัน ในสมัยมหา’ลัย
