“มันก็สกปรกโสโครกพอๆกับตัวเธอไม่ใช่หรือ”
เขาย้อนถาม ยิ้มเยาะเย้ยไม่มีความโกรธเคืองให้เห็น ถ้าเป็นคนอื่นคนนั้นอาจโดนขย้ำคอไปแล้วก็ได้
แต่สำหรับพีรมาเขาละเว้นให้หนึ่งคน เพราะเขายังไม่ต้องการให้เป็นอะไรไปก่อนที่จะได้สะสางเรื่องให้จบ
หญิงสาวจ้องตาเอาเรื่อง รับไม่ได้กับคำกล่าวหาที่รุนแรง
“คุณนี่ช่างโง่จนมองไม่ออกเลยนะว่าอะไรคือความจริง อะไรคือเรื่องไม่จริง ถ้าฉันใช้เต้าไต่จนได้ดี ฉันจะยังเป็นแค่พนักงานโรงงานทำงานกะหาค่าโอทีไปวันๆทำไม ไม่สู้นอนรอบนเตียงนุ่มรอเงินจากน้องชายคุณอย่างเดียวไม่ดีกว่าหรือไง”