“เป็นเช่นนั้นก็ดี”
มะลิษาพลันเบิกตากว้าง แม้รู้ว่าหมื่นศึกอาสาผู้นี้ถูกวางให้เป็นตัวร้าย แต่จำเป็นที่จักต้องหน้าหนาเช่นนี้ด้วยฤาไม่
“หากมิปล่อย ข้าจักโกรธจริงๆแล้วนะเจ้าคะ”
เมื่อเห็นสายตาขุ่นเคืองจริงจังถูกส่งมาจากแม่หญิงตรงหน้า มือหนาก็เผลอปล่อยข้อมือเล็กของนางในทันที
“เช่นนั้นก็อย่าให้บุรุษใดได้ถูกตัวเจ้าอีก”
“หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ”
“นับจากเจ้าปีนเข้าหาพี่ ร่างกายของเจ้าก็มิอาจให้ผู้ใดแตะต้องได้อีก”
“แต่ข้ามีคู่หมายแล้วนะเจ้าคะ”
“ต่อให้เจ้าแต่งออกเรือนไปแล้วพี่ก็จักช่วงชิงเจ้ากลับมาให้จงได้”
“คุณพี่ทัพ!!”
“หากแม้นมันผู้นั้นมิยินยอมคืนเจ้ามาแต่โดยดี พี่ก็จักสังหารมันเสีย รู้เช่นนี้แล้วยังคิดแต่งให้ผู้ใดอีกฤาไม่แม่ปิ่นมุก”
มะลิษาคล้ายถูกแววตาดุดันจริงจังตรงหน้าสะกด จนหลงลืมทุกสิ่งรอบตัวไปเสียหมด คำกล่าวที่เขาเอ่ยบอกนั้นแม้ฟังดูเอาแต่ใจ หากแต่กลับทำให้หัวใจของเธอสั่นระรัวจนตัวเธอเองยังหวาดกลัว
ความรู้สึกเช่นนี้คืออะไรกัน
