“คุณหนูของพี่โตแล้วนะเจ้าค่ะ”
“โตแล้วอย่างไรเล่าพี่ฮุ่ยเจียง”
“คุณหนูก็สมควรออกเรือนได้แล้วอย่างไรเจ้าค่ะ แล้วคุณชายลู่ก็ดูสนใจคุณหนู คุณหนูชอบคุณชายลู่หรือไม่เจ้าคะ”
“พี่ฮุ่ยเจียง ท่านห้ามถามข้าเช่นนี้อีก”
“ทำไมหรือเจ้าคะ เอ๊ะ! หรือคุณหนูไม่มีใจให้คุณชายลู่”
“ข้าน่ะหรือมีใจให้คุณชายลู่”
“ก็...”
“ก็อะไรพี่ฮุ่ยเจียง”
“ก็ถ้าคุณหนูสึกเขินอาย เวลาเจอคุณชายไงเจ้าคะ อย่างที่พี่เคยเป็นสมัยสาวๆ เมื่อพี่เจอคนที่ชอบ ผิวหน้าของพี่จะร้อนราวกับมีใครเอาไฟมาอังที่หน้าเลยนะเจ้าค่ะ”
“ขนาดนั้นเลยหรือพี่ฮุ่ยเจียง”
“ใช่เจ้าค่ะ หรือคุณหนูไม่รู้สึกอะไรเลยเวลาเจอคุณชายลู่”
“ข้าเฉยๆ”
“เช่นนั้นคุณหนูคงมิได้มีใจให้คุณชายลู่”
หมิงฮวานึกถึงคำพูดของพี่เลี้ยงสาว ที่มักจะชวนพูดคุยเรื่องรักใคร่ให้ฟังบ่อยๆ นับตั้งแต่นางอายุครบสิบแปดปี แต่พี่ฮุ่ยเจียงโชคร้ายไม่ได้สมหวังกับชายที่รัก เมื่อชายที่รักถูกฆ่าตาย
‘ถ้าเช่นนั้น อาการที่ข้าเป็นก็หมายความว่าข้ามีใจให้...’
“หมิงฮวา!”
