“ขออภัยเจ้าค่ะ”
“มิรู้จักสำรวม เร่งลุกขึ้นแลเข้าไปนั่งด้านในเรือ”
ขวัญตายิ้มหวานแม้เขาจักมิยอมสบตาแต่ใบหน้าคมที่แดงก่ำก็ทำให้รับรู้ได้ว่าเขาเขินอาย
“เขินหรือเจ้าคะ”
“จักลุกไปดีๆหรือต้องโยนลงเรือเสียก่อน”
ขวัญตาพลันหุบยิ้มแลเร่งรุดไปยังด้านในเรือ แม้จักนั่งเรียบร้อยตามคำสั่งแล้วแต่สายตาคมที่ส่งมาก็ยังคงดุมิคลาย
“มิดื้อแล้วเจ้าค่ะ คุณพี่เจ้าขาอย่าทำหน้ายักษ์สิเจ้าคะข้ากลัว”
“กลัวเป็นด้วยรึ”
หลวงชนธรรมกฤตานนมองท่าทางแสร้งหวาดกลัวของนางแล้วถอนหายใจยาว ดูเอาเถิดก่อนหน้าเขาโกรธนางจนผู้ใดก็เข้าหน้ามิติด วันนี้ตั้งใจจักปั้นบึ้งกับนางสักหน่อยก็มิอาจกระทำได้นาน ช่างน่าโมโหนัก
“ฟ้ายังมิสางนอนเอาแรงไปก่อน”
“คุณพี่ เข้ามานอนกับข้าไหมเจ้าคะ”
“แม่จอมขวัญ!!หากยังพูดจามิระวังพี่จักให้แยกเรือ”