คนหนึ่งก็ดูรั่วๆ เพี้ยนๆ มาเจอคนดีๆ แต่กำลังจะเพี้ยนตามเธอในเร็ววัน
เมื่อเจ้าสาวคนสวยนางนี้ก็ขอไปอยู่กับเขาแบบดื้อๆ
+++++++++++++++++++
ปราบหาญจ้องหน้าคนบนเตียงแล้วพูดขึ้น “ผมว่าเราเลิกพูดอะไรไม่เข้าท่าดีกว่านะ”
“แล้วพูดอะไรดีล่ะ ที่มันเข้าท่า” นรียาย้อนถามตาแป๋ว ด้านคนฟังก็ถึงกับถอนใจออกมาเบาๆ แล้วจ้องหน้าหญิงสาว
“ตกลงว่าคุณจะไปเชียงใหม่กับผมจริงๆ ใช่ไหม”
“ไปสิ ฉันอยากไป”
“แล้วคุณจะไม่บอกกล่าวใครสักคนเลยหรือไง เช่นญาติพี่น้อง” เพราะเขากลัวจะโดนตำรวจแจ้งจับทีหลัง แล้วเขาก็ท่าจะบ้าเหมือนกันนั่นแหละ ที่จะพาหญิงสาวคนนี้ไปอยู่ด้วย พาไปอยู่ ทั้งที่ไม่รู้จักกัน
“ฉันจำไม่ได้” นรียาตอบเสียงอ่อยๆ และไม่กล้าสบตาด้วย
ปราบหาญถึงกับเครียด เขาจ้องหน้าหญิงสาวอย่างตัดสินใจ(อีกที)
“ถ้าคุณจะไปกับผม คุณก็บอกชื่อมาก่อน ผมจะได้เรียกถูก”
“จำไม่ได้” นรียาตอบกลับเสียงอ่อยๆ เช่นเดิม และก็ยังไม่กล้าสบตากับเขา เพราะกลัวโดนจับได้ว่ากำลังโกหก
“เวรกรรม!”
“แค่จำชื่อไม่ได้ถึงกับต้องเวรกรรมเลยเหรอคุณ”
“ไม่เวรไม่กรรมก็ได้ แต่ผมจะตั้งชื่อให้ใหม่แล้วกัน”
“ชื่ออะไรเหรอ”
“ผมจะเรียกคุณว่าบุญทิ้งแล้วกัน”
“ตั้งชื่อเหมือนฉันเป็นหมาโดนทิ้งเลยนะคุณ” เจ้าของเสียงทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจกับชื่อใหม่
