“หยุดประเดี๋ยวนี้แม่ขวัญ”
พระองค์ชายยอดฟ้าอภัยภูเบศเอ่ยตวาดเสียงลั่นสั่งการ แม่จอมขวัญชะงักเท้าหมุนกายมาสบตาคมด้วยแววตาขุ่นเคือง
“เหตุใดมิยอมสนทนากับพี่ ฤาพอได้พบหน้าผัวเก่ายามนี้แม้แต่จักสนทนากับพี่ก็มิได้เสียแล้ว”
จอมขวัญเบนสายตาหลบแววตาคมที่วาวโรจน์ด้วยไฟโทสะในใจ พระองค์ชายยอดฟ้าอภัยภูเบศขบกรามแน่นย่างสุมเข้าประชิดตัวนาง มือหยาบบีบที่ต้นแขนเล็กทั้งสองข้างจับนางเข้าประชิดอกแกร่งแลเอ่ยเสียงลอดไรฟัน
“พี่ถามมิได้ยินรึ”
จอมขวัญมองมือหนาที่ลงแรงบีบนางจนปวดร้าวราวกระดูกจักแหลกเสียให้ได้ ทว่าแม้เจ็บปวดจนดวงตาแดงก่ำแต่นางก็ยังมิยอมเอ่ยขอความเมตตาใดๆ
“เพคะ”
พระองค์ชายยอดฟ้าอภัยภูเบศขมวดคิ้วเข้ม ถ้อยคำขานรับนี้หมายความว่าอย่างไรกัน
“แม่ขวัญ อย่าได้คิดทดสอบความอดทนของพี่”
“เกล้ากระหม่อมฉันมิกล้าเพคะ”
มิกล้า หากนางมิกล้าดังปากว่ายามนี้คงมิมองเขาด้วยแววตาเยี่ยงนี้ พระองค์ชายยอดฟ้าอภัยภูเบศนั้นอยากจักสั่งคนไปฆ่าพ่อจอมเสียบัดนี้ ดูฤาหากไม่มีมันแล้วแม่ขวัญยังจักเย็นชากับเขาเยี่ยงนี้อีกหรือไม่
"เยี่ยงนั้นพี่จักฆ่ามันเสียดีฤาไม่"