กับ
หนึ่งสตรี มีความจำเป็นต้องแต่งเป็นบุรุษ
คนประหลาดทั้งสองคนได้มาพบกันราวสวรรค์แกล้ง
จนต้องร่วมชะตาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง
ท่านอ๋องป่วยเป็นโรคหมดความเป็นชาย ความวุ่นวายจึงตามมา
เขากล่าวหาว่านางเป็นหมอเถื่อนที่เอาแต่
รังแกเขาขณะอยู่ในคราบของดรุณีน้อย
ทว่า...ครานี้ไม่รู้ว่าใครที่ฉวยโอกาสกันแน่
แต่อย่างน้อยหมอเถื่อนที่ว่า ใต้เสื้อผ้ามีความเป็นสตรีครบกระทั่งหัวใจก็แล้วกัน
~~~~~~~~~~ตัวอย่าง~~~~~~~~~
………………
ซวี่เหยาถูกดึงให้มาอยู่มุมตู้ หลบสายตาของคนจะเข้ามา แสงสว่างวาบจากท้องฟ้าสาดกระทบเข้าดาบเล่มหนึ่งในมือผู้บุกรุก มันเข้ามาด้านใน รีบค้นห่อผ้าที่คาดว่าน่าจะมีเงินก้อน
ฝ่ามือเรียวยาวปิดทาบปากนางไว้แน่น ตัวแนบชิดระหว่างซอกหลืบ ความหนาวเย็นที่นางมีเริ่มจางหายไป กระนั้น ผู้บุกรุกยังเห็นเงาสองร่างอยู่มุม จึงง้างดาบขึ้นฟันลงไม่ต้องคิด
ใบดาบหวดลงผ่ากลางอากาศส่งเสียงดัง ควับ! จื่อถงขยับตัวออกอย่างรวดเร็ว ปลายดาบแยกทั้งคู่ออกห่าง แต่ทันทีที่เขาถอยออกก็หมุนตัวมาประจันหน้า หักศอกกระแทกใส่หัวไหล่ผู้บุกรุก แล้วหมุนกายมาแนบข้างมัน จับแขนข้างที่มันถือดาบไว้ฟันแน่น ไล่ปลายนิ้วกรีดตามเนื้อผ้า ไล่มือกดดึงเส้นเอ็นจนมือมันชาวาบ จากนั้น เข่าจื่อถงกระทั้นขึ้นลำแขน แล้วแย่งดาบมาได้
“อ้าาากกก!!” ผู้บุกรุกแผดเสียงร้องราวกับกระดูกหักลงไปแล้ว มันทิ้งตัวกองกับพื้น จากนั้นเมื่อรู้ว่ากำลังจะเสียท่าหนักกว่าเดิมจึงรีบกระโจนตัวออกหน้าต่าง
ถึงกระนั้น จื่อถงไม่ยอมปล่อย จะตามจับมันให้ได้ ทว่าต้องชะงัก มีเสียงกรีดร้องที่แหลมยิ่งกว่าเก่าดังขึ้นรอบสอง
“จื่อถงไปเร็ว!”
ซวี่เหยาเปิดประตูวิ่งนำหน้า ครั้นจะต่อว่าอยากให้อยู่นิ่งก็ไม่ทันเสียแล้ว นางวิ่งตัวปลิวออกไปก่อนเขาจะอ้าปากส่งเสียงเสียอีก
เด็กสาวลูกเจ้าของโรงเตี๊ยมนั่งทรุดลงข้างร่างมารดานาง ปากคอยพร่ำเรียกว่า “ท่านแม่ ท่านแม่” อยู่หลายหน
ซวี่เหยาหน้ายุ่งเหยิง รีบเข้าไปจับตรวจชีพจร
“เลือดไหลไม่หยุด ไม่ถูกจุดสำคัญ” นางเปิดแผลจากใต้ร่มผ้าดูก็ให้ผลสรุปอย่างนั้น ม่านตาเปิดเพียงน้อยนิด ลมหายใจคล้ายโรยริน “เรียกนางอีกสิ เรียกให้ดังกว่านี้ บอกให้นางลืมตา เร็วเข้า!”
หมอเหยาบอกเด็กสาวอย่างหนักแน่น นางทำตามที่บอก ปากเอ่ยย้ำคำเดิมต่อไปอีกหลายครา ซวี่เหยาจึงหันไปหาจื่อถง
“มองอะไร เจ้าเป็นหมอนี่”
“ข้าต้องการยาห้ามเลือด มืดค่ำป่านนี้ไม่รู้ว่าเกิดอยู่แถวไหน”
มือเรียวกดแผลไว้ด้วยแรงพอเหมาะ เห็นเด็กสาวอยู่ตรงหน้าตัวซีด ใบหน้าคล้ำหมอง มือและปากสั่นจนเห็นได้ชัดเจน จะให้มาทำงานอย่างนี้ มารดานางมีแต่จะตายลง
“จื่อถง ช่วยกดแผลนางให้ที ข้าจะออกไปหายา”
เสียงดังเฮอะหลุดออกจากปาก ดูเฉยชาต่อความเป็นความตาย จื่อถงมองลงมา กล่าวอย่างสบายว่า
“มือข้าก็เลอะเทอะสิ ให้ลูกนางกดไว้สิ ไยเจ้าไม่บอกนางแทน”
“สภาพเด็กตัวสั่นอย่างนี้คงจะทำอะไรได้หรอก แค่ให้นางมีสติเรียกแม่ก็ยากแล้ว!” ซวี่เหยาเลือดสูบฉีดในกายแรงจนวิ่งพล่านไปทั่วตัว เมื่อวาจาฟังไม่ได้คำอันน่าพิสมัยหลุดจากปากผู้สูงศักดิ์ “เจ้ามาทำ!”
“อย่ามาสั่งเชียวนะซวี่เหยา ต่อให้ใครจะเป็นจะตายก็ไม่เกี่ยวกับข้า ชีวิตข้ารื่นรมย์เป็นพอ”
ครั้นจื่อถงหันหลังให้ จะก้าวขาออก นางก็เปล่งเสียงสั่นปะปนอารมณ์โกรธขึ้น
“เช่นนั้นก็ไป จะหาหมอที่ไหนแก้พิษให้ท่านก็เชิญ เพราะข้าจะไม่ช่วยคนที่ไร้ประโยชน์ต่อผู้อื่น ช่วยไปทำการใดให้ดีไม่ได้ ก็อยู่มันในสภาพนี้แหละ ตายทั้งเป็นเหมือนกับเด็กสาวคนนี้ไง ข้าไม่มีแม่ ท่านก็ไม่มีแม่ แล้วอยากให้นางคนนี้ไม่มีแม่เหมือนเราก็ก้าวขาไป!”
จื่อถงกัดฟันกรอด โกรธจัดที่นางกล่าวมาอย่างนี้ ชี้นิ้วให้นาง ดวงตาจ้องเขม็ง พูดอย่างดุดัน
“ดี! ชีวิตเจ้าแลกมือข้า จะกล้าต่อรองหรือไม่ หากข้ากดแผลให้นาง ชีวิตเจ้าเป็นของข้าทั้งตัวและความรู้สึก!”
“ได้!” นางไม่รั้งรอการใด ตอบไปเพื่อให้คนเจ็บมีทางรอด
จื่อถงกระตุกยิ้มมุมปาก แล้วย่อตัวลงกดแผลให้คนเจ็บอย่างง่ายดาย ซวี่เหยาแปลกใจ แล้วเปลี่ยนจากสีหน้าโกรธจนแดงก่ำกลายเป็นซีดลงฉับพลัน กล่าวออกปากมาหนึ่งประโยคถามขึ้น
“นี่เจ้า...หลอกให้ข้ารับปากหรือ!?”
“เจ้าเป็นของข้าแล้ว เหยาเอ๋อร์ ตั้งแต่บัดนี้ ไปหายาห้ามเลือดสิ ข้ามิใช่ต้นยาเสียด้วย พอจะวางๆ แปะๆ แล้วเลือดนางจะหยุด”
