.........................................................................................
“อ๊ากกกกก ช่วย ด้วยยยย”
แล้วแรงดึงดูดมหาศาลนั้นก็สงบนิ่งลง ตงเปียนรับรู้ถึงความอ่อนนุ่มของเตียง และอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของใครบางคนทั้ง ๆ ที่ยังหลับตาแน่น จนทำให้เขาคิดไปว่า หรือเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่เป็นแค่ความฝัน แต่ความจริงแล้วเขาแค่เมาหนักมาก และตอนนี้เขาก็กำลังอยู่บนเตียงอุ่น ๆ กับสาว ๆ ที่เขามักจะหิ้วมาอุ่นเตียงด้วยทุกคืน
นั่นสิ ! เขาต้องนอนกอดอยู่กับสาว ๆ แน่ ๆ สิ่งที่ยืนยันได้คือรสสัมผัสอุ่นซ่านที่ริมฝีปาก รสหวานซาบซ่านที่เขารู้สึกได้ ด้วยความเคลิบเคลิ้มเขาจึงขบกัดริมฝีปากอุ่นซ่าน แล้วแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากอุ่นเพื่อลิ้มรสชาติความหอมหวาน แต่แล้วเขากลับรู้สึกว่ามือที่โอบกอดเขาอยู่เกร็งขึ้นมาชั่วขณะ เขาจึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและพบกับใบหน้าของคนผู้หนึ่ง ดวงตาคมดุจเหยี่ยวของคนผู้นั้นกำลังเบิกตากว้าง
ตงเปียนเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนกำลังจูบอยู่กับบุรุษ เขาก็รีบผลักอกแกร่งของชายผู้นั้น พร้อมกับร้องขึ้นด้วยเสียงอันดังว่า
“อ๊ากกกกกกกก”
ตงเปียนขยับตัวเข้าชิดอีกด้านของเตียงให้ห่างจากบุรุษหน้าหยก ผมยาวสลวยราวกับผู้หญิงนั่น ดวงหน้าได้รูปสมชายชาตรีนั้นราวกับภาพวาด แต่สิ่งที่เห็นก็ไม่น่าตกตะลึงเท่าการที่เขาจูบอยู่กับบุรุษผู้นั้น เขาจึงออกแรงเช็ดปากไม่ให้หลงเหลือคาบน้ำลายของบุรุษแปลกหน้าอย่างนึกรังเกียจ ตั้งแต่จำความได้เขาไม่เคยลิ้มรสจูบจากบุรุษด้วยกัน และมักจะถูกความเชื่อของคนรุ่นเก่า ๆ ฝังหัวว่า –บุรุษมิอาจมีสัมพันธ์กับบุรุษ- รวมถึง -บุรุษร่วมสัมพันธ์กับบุรุษเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ-
“อี๋ กะ แก จูบฉันทำไมมมมม เอี๊ยะ จะอ้วก”
บุรุษที่ถูกผลักโดยแรงสะบัดแขนเสื้อ แล้วลุกขึ้นยืนพลางส่งสายตาอันเฉียบมาที่คนที่กำลังโวยวายบนเตียง แล้วส่งเสียง “หึ” ในลำคอขึ้นทีหนึ่ง คล้ายจะบอกว่า ใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายกระทำ
“ตายเสียเถอะ เจ้าลูกเต่า!” บุรุษในชุดดำตวาดขึ้นพร้อมกับชักดาบออกมาหมายจะฟันคนบนเตียงให้ดับไปต่อหน้า
แต่ยังไม่ทันที่ดาบจะได้ระคายผิวของคนชะตาขาด เสียงทุ้มอันทรงอำนาจของบุรุษที่รุกรานริมฝีปากของตงเปียนก็ร้องห้ามขึ้น
“อานฉวน ! หยุด”
“มันบังอาจใช้วาจาล่วงเกินท่านประมุข ไม่สำนึกบุญคุณที่ช่วยชีวิตมัน คนผู้นี้มันสมควรตาย !”
อานฉวนกำกระบี่ในมือสั่นระริก ขอเพียงไม่มีใครขัดขวางแค่พริบตาเดียว เขามั่นใจว่าคนตรงหน้าจะไม่มีชีวิตได้ดูถูกเหยียดหยามประมุขของเขาอีกเป็นแน่
บุรุษหนึ่งเดียวที่ทรงอำนาจมากที่สุด ไม่ได้กล่าววาจาเป็นครั้งที่สอง เพียงแค่ส่งสายตาอันแรงกล้า ย้ำถึงคำสั่งในคราแรก อานฉวนก็เข้าใจแล้วว่าเขาต้องยอมถอยตามคำสั่งของท่านประมุข จึงได้แต่กัดฟันฮึดฮัด เก็บกระบี่เข้าฝัก
