“คิดถึงฉันหรือไง ถึงได้มาหา” ทยากรที่รู้แต่แรกแล้วว่ามีคนเข้ามา ถามโดยไม่หันมามอง
“เปล่าค่ะ” กัลวารีบตอบกลับเสียงดังฟังชัด จากนั้นเธอก็เดินไปนั่งตามคำเชิญของเขา เพื่อจะได้คุยธุระกันให้จบโดยเร็ว แล้วเธอจะได้ไปทำงานต่อ
“แต่ฉันคิดถึงเธอนะ” ทยากรลุกขึ้นจากที่นั่ง ทำเอากัลวาที่เพิ่งจะนั่งได้ไม่นานดีดตัวลุกขึ้นยืนตามอัตโนมัติ
“คุณจะทำอะไร!” หญิงสาวถามอย่างหวาดระแวง ด้านคนถูกถามก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“ท่าทางฉันเหมือนจะทำอะไรล่ะ” ทยากรย้อนถามใบหน้าเรียบเฉย แต่บอกเลยว่าตอนนี้ร่างกายของเขากำลังเกิดการเปลี่ยนแปลง เพียงแค่ได้กลิ่นกายของนางบำเรอฝึกหัด ที่ทำตัวหายเข้ากลีบเมฆทันทีในเช้าวันต่อมา
“ไม่...ไม่รู้เหมือนกันค่ะ”
“ไม่รู้ แล้วทำไมต้องท่าทำหวาดระแวง”
“ก็...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ วาแค่ตกใจที่อยู่ๆ คุณก็ลุกขึ้นยืนก็เท่านั้น” กัลวาพยายามบังคับให้ตัวเองไม่สบตากับเขา ที่ตอนนี้เขากำลังจ้องเธออยู่ เพราะสายตาของเขามีอิทธิพลต่อเธอมาก แม้จะพยายามบอกให้เกลียดชังเขาให้มากๆ เพราะเขาใจร้าย เจ้าเล่ห์ ไม่น่าเข้าใกล้ แต่เพราะความจำเป็นทำให้เธอต้องมาใกล้เขา
“ขวัญอ่อนจริงนะ ว่าแต่บุกมาหาถึงที่นี่ มีเรื่องอะไรเหรอ หรือคิดถึงลีลารักของฉัน”
“คุณทยา!”
“ฉันคิดถึงนะ ยิ่งตอนที่กำลังใช้ปากกับ...”