--------------------------------------------
“ทำไม ผัวจะแตะนิดแตะหน่อยไม่ได้หรือไง”
ชายหนุ่มอารมณ์เริ่มร้อนขึ้นที่ถูกเมียปฏิเสธ อีกทั้ง บานเย็นยังพูดกรอกหูเขาทุกวันว่า เมียเขาหนีกรุงเทพฯ เพื่อไปหาหนุ่ม ๆ ผิวขาวเมืองกรุง ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งหึงจึงหลุดปากไปว่า
“อ่อ คงจะติดใจไอ้หนุ่มกรุงเทพละสิ ถึงได้ลืมลูกลืมผัว”
“ใช่ ! หนุ่มกรุงเทพฯ กระเป๋าหนัก ขับเบนซ์ผู้หญิงคนไหนก็ติดใจทั้งนั้นแหล่ะ”
ช่อม่วงหันมาเผชิญหน้ากับเขา ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธที่สามีดูถูกเธอ หาว่าเธอเป็นผู้หญิงใจง่าย ทั้ง ๆ ที่ตลอดเวลาที่ทำงานในกรุงเทพฯ เธอแทบจะไม่มีเวลามองใครด้วยซ้ำ ที่สำคัญลึก ๆ ในใจเธอยังคิดถึงเขาอยู่เสมอ
“ไม่เหมือนคนบ้านนอกแถวนี้ ขี่เป็นแต่ควาย !”
เธอตะคอกใส่หน้าเขา
ฉับพลันนั้นมือแกร่งก็ดึงร่างบางเข้าหา
“อ๊ายยยยยยยยยย”
ช่อม่วงร้องออกมาด้วยความตกใจ เพราะถูกกระชากอย่างแรง ร่างเธอปะทะกับอกเขา
“พี่จะบอกอะไรให้นะ คนบ้านนอกอย่างพี่ ไม่ได้ขี่เป็นแค่ควาย แต่ขี่เมียเป็นด้วย เดี๋ยวพี่จะขย่มให้ดู!!”
คำพูดดูถูกนั้น ทำให้สติของสามีขาดผึง ความอดทนทั้งหมดได้สิ้นสุดลงแล้ว มือใหญ่จับร่างอวบอัดของเมียกดลงกับพื้นไม้ของเถียงนา พร้อมกับร่างใหญ่ของเขาทาบทับลงไป
“อย่านะ !”
ช่อม่วงดิ้นรนขัดขืน ยิ่งดิ้น ร่างใหญ่ก็ยิ่งกดทับลงมาแนบชิดกับร่างของเธอจนไม่เหลือช่องว่างใด ๆ
“รับรอง ผัวเก่าคนนี้จะขี่เมีย ขย่มให้ร้องลั่นทุ่งไปเลย”
เขากระซิบเสียงแหบพร่า ขณะที่ใบหน้าหล่อคมคายโน้มลงถูไถต่อเคราสาก ๆ ไปทั่วทั้งซอกคอขาวผ่อง ปลุกความเสียวซ่านให้แล่นขึ้นมาเป็นริ้ว ๆ
“มะ ไม่ นะ”
