ขาเรียวที่เหมือนจะไร้เรี่ยวแรงก้าวเดินออกจากตัวบ้านเพื่อไปปิดประตูรั้วให้แน่นหนา และคิดว่าคงจะพยายามข่มตาหลับให้ได้แม้ว่าหญิงสาวจะคิดถึงเขาจนหลับไม่ลงก็ตาม แต่ป่านนี้เขาคงมีความสุขกับลลิตาไปแล้ว
แต่แล้วมือของหล่อนก็ต้องชะงัก เมื่อรถเก๋งของเขาวิ่งเข้ามาจอด พร้อมกับร่างสูงที่เดินลงมาจากรถเพียงคนเดียว
ชายหนุ่มไม่รอให้หล่อนตั้งสติได้ เขาจัดการเปิดประตูรั้วเหล็กเล็กๆ และแทรกตัวเข้ามาทันที
“คุณพชร!”
“เข้าบ้าน!” เขาออกคำสั่งพร้อมทั้งอุ้มเอาคนที่ตะลึงงันไว้ในอ้อมกอด “ปล่อยนะคะ” หล่อนทุบไปตามอกเขาอย่างไม่เข้าใจ จู่ๆ เขาจะมาอุ้มหล่อนทำไม ถึงหล่อนจะเหนื่อยแค่ไหน แต่ก็เดินเองได้
เขาวางหล่อนลงไปยังโซฟาและนั่งลงตามไปด้วย ไม่สนใจกับคนที่ปั้นหน้ายักษ์และแววตาที่ส่งมาให้อย่างไม่ชอบใจเลยสักนิดเดียว
“คุณมาทำไม?”
“มาหาคุณกับลูก” เขารั้งเอาเอวของหล่อนเข้ามาหาอีก หล่อนยังคงขืนตัวไว้ หากแต่เขาสังเกตได้ถึงใบหน้าอันแดงซ่านและความต้องการที่หล่อนมีต่อเขา
“ฉันเคยบอกคุณแล้วไง...ว่าไม่ใช่ลูกคุณ!”
ชายหนุ่มคว้าหมับที่ต้นแขนด้วยความไม่พอใจที่หญิงสาวไม่ยอมรับความจริงและพยายามผลักไสเขาออกไปจากชีวิตของหล่อนเสียให้ได้
“งั้นบอกผมมาสิกษมา...บอกมาสักชื่อหนึ่ง ถ้ามันเป็นไอ้คนที่มีปัญญาจ่ายให้ได้ระดับเดียวกับผม ผมคิดว่าผมก็น่าจะรู้จักบ้างละ ไหนว่ามาสิ...แล้วผมจะไปถอนชื่อออกจากการเป็นพ่อซะ มันง่ายมาก!”
