บุปผาย้ายถิ่น หยั่งรากลงผืนดิน มังกรคลั่งฝุ่นตลบ หมายมั่นหวนคืนถิ่น
สิ่งที่ปรารถนาคือชีวิตสุขสงบ ทว่าเหลียนฉิงเซียงรู้ดี นับแต่พบกับเขา ชีวิตสุขสงบคล้ายใกล้เพียงเอื้อมมือ ทว่าเอื้อมไม่ถึงเสียที ต่อสู้กับคนน่ารำคาญภายนอก ไม่เหนื่อยเท่าต่อสู้กับสามีหน้าหนา ทว่ามิอาจปฏิเสธ รสชาติชีวิตเช่นนี้… ดีเหมือนกัน
“หยุดนะเพคะ” เหลียนฉิงเซียงน้ำเสียงแข็งขึ้นหลายส่วน “ท่านอย่าได้คิดเคี่ยวกรำหม่อมฉัน”
“หมายความว่าอย่างไร” ตงอ๋องทำหน้างุนงง ปลดสายรัดเอวนางออก สอดมือเข้าใต้ร่มผ้า ลูบไล้ผิวกายเนียนนุ่มของหญิงสาว
เหลียนฉิงเซียงพ่นลมหายใจแรง หนากว่าหนังหมีคือหน้าเขา “ท่านไม่ต้องการให้หม่อมฉันเข้าไปยุ่มย่ามเรื่องที่ท่านกำลังทำ” แค่นเสียงขึ้นจมูก ราตรียาวนาน ยวนยางเล่นน้ำ ว่างเมื่อไหร่จ้องกลืนกินนาง เมื่อนางหมดเรี่ยวแรง รีบจากไปวางแผนการต่อ เจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว
“ฉลาดเกินไป” ตงอ๋องหัวเราะในลำคอ “แต่ว่านะเซียงเอ๋อร์ เริ่มแล้วไม่อาจหยุด”
ขอบคุณสำหรับทุกยอดสนับสนุนนะคะ
