ลำพังบัลลังก์ตัวเองคงลำบากไม่พอจริง ๆ ฟ้าจึงได้ประทานให้หยางเยว่ซือกงจู่ได้รู้จักกับไท่จื่อเซวี่ยแห่งลู่ซุนที่เป็น 'เด็กอ่อนหัด' ที่เก่งสุดในด้านการร้องไห้ ยกบัลลังก์ให้กับหยางเยว่ซือ
"ข้ามีบัลลังก์ของข้าอยู่แล้ว"
ไหนจะเรื่องของโลหยาง ชนเผ่าที่แยกตัวมาจากพวกกลุ่มมองโกลทางเหนือที่ยึดถือว่าสตรีไม่ควรครองแผ่นดินที่คอยเอาแต่หาเรื่องเธออีก มิสเฉินไม่เข้าใจสักนิดว่าการที่เธอเป็นสตรี ครองแผ่นดินต้าซี มันทำให้ฝนที่โลหยางตกต้องไม่ตามฤดูกาลหรืออย่างไร?
"ทำไมถนัดยุ่งเรื่องของเมืองอื่นนัก เมืองตัวเองไม่น่าสนใจหรือ?"