“พี่คิม ต้องไม่ลืมข้าวตังนะคะ สัญญา นานแค่ไหนก็ไม่ลืม” คิมหันต์พยักหน้า ย้ำสัญญา
จากพี่ชายข้างบ้านที่สงสารเด็กหญิงตัวน้อยจับใจกับปัญหาครอบครัวที่เธอต้องเผชิญ โชคชะตานำพาให้ทั้งสองต้องไกลห่างและกลับมาพบกันอีกครั้ง เธอไม่ใช่เด็กน้อยเจ้าน้ำตา แต่เป็นหญิงสาวที่ทำให้เขาหวั่นไหว
ไม่สิ ไม่ใช่ความหวั่นไหว แต่เป็นความมั่นใจว่าจะดูแลเธอไปชั่วชีวิต
...
“กลัวที่ไหนพี่ คิดจะหม่ำลูกเสือ จะไม่เข้าถ้ำเสือได้ไง”
“พี่เอาใจช่วย แต่อย่าเพิ่งกลายเป็นลูกเสือสำรองไปเสียฉิบ” เขาหัวเราะ
“ว่าแต่พี่คิมเถอะ ทีนี้จะทำยังไง รักสามเส้า” กองกนิสล้อกลับบ้าง
“หืม พี่ไม่คิดว่าจะเป็นรักหลายเส้าอย่างนั้นหรอกนะ” คิมหันต์พูดตรงๆ “พี่ไม่ได้รักศศิพิมพ์ ส่วนสิตางค์...” เขานิ่ง เมื่อนึกถึงดวงหน้าหวานบาดใจ ที่เขาไม่เคยลืม
“พี่รู้สึกมาตลอดว่า พี่จะต้องดูแลเด็กนั่นตลอดชีวิต”