+++++++++++++++++++
“โห...นั่นๆ ของเล่น” น้องขนุนวิ่งตุ้บตั้บมายืนอยู่ข้างป้าพลอยวิ่งไปแอบอยู่ข้างหลัง แต่อีกครู่เดียวก็โผล่หน้าออกมาใหม่เมื่อของเล่นที่อยากได้ดึงดูดให้สนใจ
“อยากได้ไหมครับ” เขาย่อตัวลงเสมอใบหน้าน้อยๆ แล้วถามอย่างเอ็นดู แววตาของผู้เป็นพ่อมองสำรวจร่างจ้ำม่ำเปี่ยมล้นแห่งความรัก
“อยากคับ” ตอบแล้วมองเลยไปที่ถุงของเล่นของคนตัวใหญ่
“ถ้าอยากได้ ลุงให้หนูหมดเลย”
คำพูดของผู้ชายตัวโตถึงกับทำให้ลูกชายของโรสมองกล่องกระดาษที่มีภาพประกอบอยู่ด้านนอกแววตาเปล่งกระกายยินดี
“ของหนุนเหยอคับ” ปากแดงจิ้มลิ้มถามย้ำมาอีก
“ใช่ครับ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน”
“อาไยเหยอ” น้องขนุนเอียงคอถามแววตาเป็นประกายสุกใส หนูน้อยไม่รูหรอกว่าท่าทางที่ทำไปโดยธรรมชาติเรียกรอยยิ้มจากผู้เป็นพ่อได้มากแค่ไหน
“เรียก...ป่ะป๊าก่อนแล้วจะยกให้หมดเลย”
“ป่ะป๊า” น้องขนุนพูดตามแล้วยังพูดชัดด้วย
คณินยิ้มกว้างหัวใจพองโต เป็นครั้งแรกที่เขายิ้มอย่างมีความสุข ดีใจยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
“ป่ะป๊า” เด็กขวบกว่าพูดมาอีกกลัวไม่ได้ของเล่น
ผิดกับคุณป้าของน้องขนุนกำลังตาโตเท่าไข่ห่าน พอจะเดาอะไรได้ลางๆ มาบ้าง ตอนนี้ก็พอจะนึกออกมาบ้างแล้วว่าเจ้าขนุนหลานรักหน้าตาเหมือนใคร
“เอ่อ...ขอโทษนะคะ คุณคือ...”
ยังไม่ทันที่จะได้คำตอบประตูหน้าห้องก็เปิดเข้ามาโดยไม่ได้เคาะ หญิงสาวผู้เข้ามาใหม่ยิ้มแป้นมาแต่ไกล
“กลับมาแล้วจ้า” โรสส่งเสียงตั้งแต่อยู่หน้าห้องไม่ทันสังเกตว่ามีแขกอยู่ด้วย
“โรส...นี่ไงคุณคณินที่ช่วยน้องขนุนเอาไว้” พลอยทองเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบแล้วหันหน้าไปทางเจ้าของชื่อ
คนถูกแนะนำมองตามถึงกับยืนตัวแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก หัวใจของเธอเต้นกระหน่ำ ภายในห้องไม่ได้มีเพียงสองป้าหลาน มือถือของอยู่เกิดอาการอ่อนแรงและทุกสิ่งก็ร่วงหล่นกระแทกสู่พื้นกระจัดกระจายอยู่ตรงหน้าประตู
ตุ้บบบบ!!!
