“ที่รัก อย่าโวยวายเสียงดัง เดี๋ยวคนข้างบ้านก็แห่กันมาหรอก”
“คุณก็หยุดทำแบบนี้กับฉันสิ”
“ทำแบบไหน”
“อีตาบ้า ยังจะมาย้อนถามฉันอีกเหรอ”
“ก็ตอนนี้สมองผมเบลอๆ เลยไม่รู้ว่าทำอะไรบ้าง”
“อย่ามาแกล้งสมองเบลอ ฉันไม่เชื่อคุณเจ้าเล่ห์อย่างคุณหรอก ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะกลับบ้าน!” ภวิสาดิ้นจะออกจากอ้อมกอดที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะ
ทว่า! แทนที่เขาจะปล่อยตามที่สั่ง แต่กลับกอดรัดเธอแน่นกว่าเดิม
“บอกก่อน ว่าคิดถึงผมหรือเปล่า”
“ทำไมฉันจะต้องคิดถึงคุณด้วย ฉันกับคุณไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย”
“เราเป็นแฟนกันแล้ว แล้วคุณตาของคุณก็รับรู้และอนุญาตให้เราคบกันแล้วด้วย”
“อย่ามามั่ว! ฉันไม่เคยตกลงจะเป็นแฟนคุณ”
“คุณเป็นแฟนผมแล้ว ตั้งแต่คืนนั้นในห้องวีไอพี ผมทำสัญญาไว้แล้ว จำไม่ได้หรือไงว่าคืนนั้นผมจูบคุณไปกี่ครั้ง แต่ถ้าจำไม่ได้ งั้นผมว่าเรามารื้อฟื้นความหลังกันดีไหม”
“ยะ...”