“คุณจะทำอะไร” เอ่ยถามหน้าตื่นตระหนกราวกระต่ายน้อยถูกนายพรานล่า สองมือเล็กก็ยกขึ้นดันบนอกกว้างเอาไว้ เมื่อเขาขยับเข้ามาชิด
ภานุภัทรเมื่อเห็นอาการต่อต้านแล้วก็ยิ้มร้าย กระชับมือที่ยึดท่อนแขนกลมกลึงให้แน่นขึ้น แน่นจนกระดูกแทบหัก
“ทำให้เธอไม่กล้าไปเป็นเมียพ่อฉันไง”
“ฉันไม่เคยคิดจะทำอะไรแบบนั้นกับพ่อของคุณ จริงๆ นะคุณ ถ้าคุณไม่เชื่อ ก็พาฉันไปสาบานที่ไหนก็ได้ ฉันยอมไปหมด” กิ่งเพชรร้องบอกลิ้นแทบพันกัน เพราะเวลานี้เธอแทบจะสู้แรงของเขาไม่ได้อยู่แล้ว
ภานุภัทรชะงัก คลายมือ ขยับกายออกห่างเล็กน้อย แล้วมองสำรวจหญิงสาว ก่อนจะหยุดสายตาที่ดวงหน้าเนียนใส
“คุณพาฉันไปสาบานที่ไหนก็ได้” เสียงสั่นๆ พูดขึ้นเมื่อเขานิ่งไป
“อยากให้ฉันเชื่อเธองั้นเหรอ”
กิ่งเพชรหยักหน้ารัวๆ แทนคำพูด ขณะที่ภานุภัทรก็เหยียดยิ้มมุมปาก “ไม่ต้องเสียเวลาไปสาบานที่ไหนหรอก”
“คุณเชื่อฉันแล้วใช่ไหม” กิ่งเพชรเอ่ยถามอย่างมีความหวังว่าจะได้ไปจากที่นี่
ภานุภัทรส่ายหน้าอย่าช้าๆ แทนคำตอบ เขายิ้มอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดออกไป “มาเป็นนางบำเรอของฉัน แล้วฉันจะเชื่อคำพูดของเธอ”