“คุณจะทำอะไร?” หญิงสาวร้องเสียงหลง เมื่อเขาบ้าบิ่นอุ้มหล่อนขึ้นแล้วพาร่างนั้นเดินเข้าไปยังห้องอาบน้ำอันกว้างใหญ่ วางหล่อนลงไปยังเคาน์เตอร์หน้ากระจก แล้วแขนแข็งแรงทั้งสองก็วางกั้นไว้ข้างตัวคนที่หน้าซีดเซียว
“คุณต่อรองเสร็จแล้ว ผมไม่ขอเล่นด้วยก็แล้วกัน คราวนี้ทำตามที่ผมต้องการก็พอ ถอดเสื้อให้ผมซะ!”
เมขลาปากคอสั่นเทาก่อนจะยอมยกมือทั้งสองข้างแกะรังดุมของเขาออกอย่างเชื้องช้าเมื่อถูกเขาข่มขู่เสียงเขียวออกมา
เขายกยิ้มอย่างพอใจดันร่างแข็งแรงไปตรงกลางเรียวขาสวย แล้วลูบไล้ไปตามเรียวขาเสลาแผ่วเบา หญิงสาวตามตะปบมือซนนั้นอย่างประหม่า
“ไม่ต้องอายนักหรอกเมย์ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเราถ้าคุณอ่อนหวานกับผม ผมก็จะอ่อนหวานกับคุณเหมือนกัน” เขาพูดเสียงพร่าแล้วลากไล้มือหนาไปตามเรียวแขนกลมกลึงที่ยกขึ้นพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะแกะกะดุมของเขาออก
“คุณทำอย่างนี้เพื่ออะไร คุณจะไปหาใครก็ได้ไม่ใช่เหรอ?” ถามพลางน้ำตาก็อยากจะไหลรินลงมาเสียอย่างนั้น ไม่คิดว่าชีวิตจะต้องมาทำตัวเป็นนางบำเรอให้เขาแบบนี้ เวรกรรมมันไม่ควรจะตกอยู่ที่หล่อนเลย
“แล้วทำไมผมต้องไปหาคนอื่นด้วยล่ะ ในเมื่อคุณก็อยู่ใกล้ๆ แค่นี้เอง และที่สำคัญพ่อคุณจะได้เจ็บปวดไง ที่ลูกสาวตัวเองต้องมาเป็นที่ระบายความใคร่ให้กับผม”
“แค่นั้นเอง” เมขลาหยุดการแกะรังดุมตัวสุดท้ายไว้ มองเขาด้วยดวงตาตัดพ้อ
“แล้วฉันต้องอยู่แบบนี้นานแค่ไหน?” หล่อนถามออกไปหัวใจสั่นไหว
“ตลอดไป”