“ถึงเราจะจดทะเบียนสมรสกันอย่างถูกต้อง เธอก็ไม่มีสิทธิ์ใดๆ ในตัวฉัน”
เวทิตประกาศก้องมือประคองพวงมาลัยมั่น สายตาจดจ้องอยู่กับเส้นทางข้างหน้า หากแต่พาฝนกลับหันขวับมามองเสี้ยวหน้าคมคายด้วยความน้อยใจ เขาก็พูดด้วยเสียงแข็งๆ ขึ้นมาอีก
“เธอไม่มีสิทธิ์ห้าม หึง หวง รวมทั้งรักฉัน เราจะอยู่กันอย่างเจ้านายกับลูกน้อง ใบสมรสที่เธอประคองไว้นั่น…” เขาเหลือบมองมัน “เป็นแค่สัญญาว่าจ้างระหว่างเธอกับฉัน หากเธอปฏิบัติได้ดีตามข้อตกลง มันก็จะยังอยู่ดี แต่หากเธอปฏิบัติเลวเมื่อไร มันก็จะกลายเป็นหายนะสำหรับเธอทันที” เขาหันมาสบตากลมพราวไปด้วยน้ำใสๆ ไม่ได้สงสาร “คงไม่ต้องให้ฉันบอกนะว่าหายนะนั้นคืออะไร”
“ค่ะ”
พาฝนตอบกลับอย่างขมขื่นฝืนน้ำตาเอาไว้ หันไปมองยังทิศทางอื่นที่ไม่ใช่เสี้ยวหน้าหล่อร้ายเพื่อประคับประคองหัวใจช้ำๆ ให้เจ็บปวดน้อยลง
หล่อนคงจะดีขึ้นหากทำเป็นมองไม่เห็นคนใจร้ายไปจนกว่าจะถึงไร่ศุภสิน…