พรหมจารีสีดอกไม้   จากเรื่องเดิม  พรหมจารีสีทอง
รักโรแมนติก
พรหมจารีสีดอกไม้ จากเรื่องเดิม พรหมจารีสีทอง
รักโรแมนติก
thunyawee chordamisa
ความรักของโสมแสดกับคงคา สาวใหญ่กับหนุ่มน้อย
  • 0 ตอน
  • 0
นิยายโดย
  • 1 คนติดตาม
บทนำ

บทที่ 1

คิ้วเรียวเข้ม ดกดำ นั้น เพิ่ง ขมวด เข้าหากัน พร้อม บันทึกภาพ หญิงสาว เรือนร่าง ร่างระหง เป็น จุดเด่น หล่อน กำลัง เคลื่อนไหว อยู่ ตรงหน้า ช่าง น่ามอง น่าค้นหา หล่อน เป็น ผู้หญิง ที่ ถือ ว่า มี เสน่ห์จัด มี ดวงหน้าหวาน นัยน์ตา ดำคม สวย สง่า งาม ดุจนางพญา แล้ว จากนั้น ร่าง ของ หล่อน เลี่ยง เดิน ผลุบหาย เข้าไป ใน ซุ้มดอกไม้ สวนเล็กๆที่มีหมู่พฤกษา ประดับ อยู่ บน อาคาร เพราะ ที่ ตรงนั้น กว้าง โล่ง มี ลมเย็น สงบ หล่อน ไม่สนใจ ใคร เมื่อ เข้าไปทำธุระเสร็จ ด้วยการพักจุดบุหรี่สูบ หล่อน กำลัง จะ เดิน กลับมา เพื่อ ขึ้น ลิฟต์ ทำงานต่อ แต่ ก็ ทำ ให้ ต้อง ปะทะ เดิน ชน เข้า กับ ใคร คนหนึ่ง

“ อุ้ย ขอโทษ ค่ะ ” โสมแสด อุทาน พร้อม ตกใจ หล่อน คอแข็ง แล้ว ผู้ชาย คน นี้ เขา มี ท่าทาง ไม่ น่า ไว้ วางใจ เมื่อรู้ว่า เป็นใคร

“ นี่ ฉัน ก็ นึก ว่า คุณ จะ กลับ ขึ้น ไป ทำงาน ต่อ แล้ว เสีย อีก ”

“ ครับ แต่ ยัง ไม่ ถึง เวลา ที่ ผม จะขึ้น ข้าง บน เพื่อ ทำงาน ต่อ ครับ ” ถาม แล้ว เขา ยิ้มตอบ หล่อน

“ แล้ว คุณล่ะ ครับ ” ถาม หล่อน

“ นี่ คุณ สูบบุหรี่ เป็น ด้วยหรือ ”

“นี่ มัน เรื่อง ของ ฉัน ” หล่อน ตอบ ใส่ เสียง สะบัด เพราะ ไม่ชอบ ให้ใคร มายุ่ง เรื่อง ส่วนตัว

“ งั้น ผม ก็ ขอ ยินดี ที่ได้ มา รู้จัก กับ คุณ ครับ ” คงคา เอ่ย น้ำเสียง นุ่มแกมสุภาพ และ เขา ถือว่า เป็น ชายหนุ่ม ที่ มี ใบหน้า ดู หล่อเหลา คมคาย จัดทีเดียว

“ ฮึ นี่ ทักทาย กับ ฉัน ทั้งๆ ที่ ยังไม่รู้จัก กัน เลย หรือ แต่ ขอ บอกว่า ฉัน ไม่ อยาก จะ รู้จัก กับคุณ ” โสมแสด ตอบน้ำเสียงเข้ม ตวัด หางตา ไป ทาง อื่น ไม่ชายมอง

“อ้าว คุณ ก็ เป็น มิตรภาพ ยังไง ล่ะครับ ”

“ มิตรภาพ งั้นหรือ ฮึ ฉัน ไม่ไว้ใจ คนอย่าง คุณ หรอก ”

“ อ้าว แล้ว ผม ไป ทำอะไร ให้คุณ ถึง ได้ บอกว่า ผมเป็น คน ที่ ไม่ น่า ไว้ วาง ใจ ”

“ดวงตา ของ คุณ ไง ฮึ เหมือน พวกเสือ กระหายหิว ไม่มีผิด ” โสมแสด เย้ยหยัน ใส่เขา

“อ้ะ มัน ไม่เป็นไร หรอก ครับ ไม่มีปัญหา เลย ผม ว่า เรา คบ หา กัน ดู เสีย ก่อน สิ ครับ แล้ว คุณ จะ ได้ รู้ว่า ผม ตัว จริง น่ะ เป็น คน ยังไง บอก ชื่อ คุณ ก่อน สิครับ ”

มีผู้ชาย มาถามชื่อหล่อน เรื่องอะไร จะบอกง่ายๆ ต้อง มี ชั้นเชิง

“ ผม ชื่อ คงคา แล้ว คุณ ล่ะ ”

“ ฉัน เป็น คน ที่ ไม่นิยม จะ ตอบคำถาม ให้ แก่ ผู้ชายก่อน ” โสมแสด พูด พร้อม จัดการ กดขยี้ปลายบุหรี่ ทิ้งใส่ถังขยะ แล้ว เดินจากไป เขา ยัง ตาม มาอีก ผู้หญิงคนนี้หยิ่ง การ ไว้ตัว ของหล่อน ช่าง เป็นการ ท้าทาย เขา เสีย ด้วย สิ คงคา กระหยิ่มยิ้ม

“คุณ ชื่อ อะไร ครับ ผม อยากรู้ จัก ” คงคา ถามมาจากทางด้านหลัง

“ นี่ คุณ บอกแล้วไง ว่า ฉันไม่ ต้องการ ที่ จะ ตอบ หรอก ” หยันใส่ ด้วย น้ำเสียง ดูแคลน

“ ฮึ พ่อหนุ่มน้อย ฉันว่า คนอย่าง นาย ก็ เหมือน กับ คน ที่ ปากยังไม่สิ้น คาวน้ำนม ”

หล่อน เดิน จากไปแล้ว เขา จะ ต้องถาม เพื่อนสนิท ให้ได้ ว่า หล่อน ชื่อ อะไร เมื่อ ใกล้ สิบโมงเช้า คงคา นั้น ได้ หวน กลับ มา ที่บ้านอีกครั้ง คงคา นั่งรถแท็กซี่ เพราะ มี บางสิ่งบางอย่าง สังหรณ์ ขึ้น ในใจ เพราะ เขาไม่อยาก จะ ให้ มันเป็นจริง คำ ที่ใครๆ พูด กรอกเข้าหู แต่ เรื่องนี้ มัน ต้องพิสูจน์ เพื่อ ให้เห็นดำเห็นแดง เมื่อ เขา

นั้น ย่อง เข้าไป ไข ประตูเล็ก ปิด แล้ว เดิน เข้า ไป ใน บ้าน อย่าง เงียบ ๆ

รู้สึก แปลกใจ เป็น อันดับแรก รองเท้าหนัง สีน้ำตาล คู่หนึ่ง ไม่ใช่ของเขา อย่าง แน่นอน มันของใคร กล้าเข้า มา ในห้องส่วนตัว เขา อย่างนี้ คงคา กำลังใจ สั่น เต้น ตุบตับ และ ชะงัก ร่างสูง อยู่ แค่นั้น เพราะ ว่า ยิ่ง เดินเข้าไป หัวใจ นั้น มัน เต้นตูมตาม แว่ว เข้า มา ยัง โสตหู น้ำเสียง ครวญคราง ของชายหญิงกำลังประกอบกิจกาม สุข อย่าง หฤหรรษ์ แน่ ใจ ชัด เจน ว่า ฝ่ายหญิง นั้น หล่อน เป็น ภรรยา ของเขา

เหมือน โลก ทั้งใบ นั้น มาถล่มทลาย อยู่ ตรงหน้า คงคา แง้มประตู เข้าไป ชำเลือง กวาดตา ใน ความรู้สึก แสน ขยะแขยง อุบาทว์ ชาติชั่ว ก็ มันจะมีอะไร้ ที่ นอกจาก ภาพ ชาย ชั่ว หญิงบาป กำลัง ร่วมกัน ก่อตัณหาราคะ อย่างไม่อายฟ้าดิน สัตว์ เขาสบถ ความรัก ที่ เคย มี ใน ตัว ของ หล่อน นั้น หมดสิ้น ไป พร้อม กันทันที ถ้า ไม่ได้ มาเห็น ภาพ บาดใจ

เขา ไม่ นึก เลย อรุณรตีจะเลวขนาดนี้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ที่ ผ่านมา คงคา ถูกหลอก ทำให้ เขา นั้น รวดร้าว ไป ทั้ง หัวใจ รู้สึก เข่าอ่อน หัวใจ คั่งแค้น จน กำมือแน่น แต่ ไม่อาจ ทำ อย่างอื่นได้ ไป ลากคอ ไอ้สัตว์นรก กับ หญิงชั่ว สอง คนนั่น ระบาย แค้น ดีมั๊ย ไม่ ก็ ปืนกระบอกเดียว

แต่ ว่า คงคา กลับ ตัดสินใจ เดิน ออกไป จาก ที่ บ้าน อย่าง เงียบ จน ถึงถนนใหญ่ เขา ตัดสินใจกวักมือเรียก รถแท็กซี่ เพื่อ กลับไป ที่ ทำงาน ต่อ ที่บริษัท แต่ ทว่า คงคา ขวัญเสียอย่างนี้ ไม่มีสมาธิ ทำงาน คืนนี้ ไม่กลับบ้าน เขา ไม่ใช่ ควายโง่ ที่ หล่อน นั้น จะ จูง มา จมูก เพื่อ สนตะพาย ได้ อีก และ ในเวลานี้ อรุณรตี เป็นผู้หญิงแปลกหน้า สำหรับ เขา ไปแล้ว คงคา จะ ไม่ ยอม ให้อภัย ใน เรื่อง บัดสี ที่ เกิดขึ้น หัวใจ คงคา สะบักสะบอม เขาเจ็บปวดเพียงใด และ จน ใกล้ จะ เที่ยง ของ อีกวัน ที่ เขา ไม่ได้กลับไปที่บ้าน คงคา แต่งตัว มา ทำงาน เลย หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า หล่อนโทร.เข้าเครื่องของเขา แต่ คงคา ก็ไม่รับสาย และ ก็ เงียบไป รู้สึก ว่า แทบ จะ ทั้งวัน หลายครั้ง ที่ หล่อนโทร.มา แต่ เขา ไม่ รับสาย เลิก งานเย็น นั้น เขา กลับ ไปหาแม่ ที่บ้าน


คุณพลอยประดับ ทรุดนั่งอยู่บนโซฟา พยายามเพ่งมองบุตรชาย ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เขานิ่งเงียบ เหมือนมีอะไรเกิดขึ้น แต่ไม่ยอมบอกความจริง ลูกชายควรจะกลับบ้านได้แล้ว เขาไม่ได้ตัวคนเดียว มีภรรยาแล้ว นางถอนหายใจ บุตรชายอย่างรู้สึกเป็นห่วง

“คงคา กี่ทุ่มกี่ยามแล้ว ไม่กลับบ้านหรือ ไง หรือจะค้างที่นี่อีก บอกเมียแกหรือเปล่า ”

คงคาหันมาทางมารดา สีหน้าที่ล้า ไม่อยากตอบ แต่ก็ตอบ

“ค้างที่นี่ครับ ไม่กลับบ้าน ”

“อ้าว เมียแก ไม่ว่าเอาหรือยังไง ปล่อยให้นอนคนเดียวอย่างนั้น ท้องไส้ด้วยหรือเปล่า ”

แววตาของคงคาว่างเปล่า ชืดชา เขาไม่อยากสนใจเลย นั่นยิ่งทำให้คุณพลอยประดับสงสัยในตัวบุตรชายมากยิ่งขึ้น เขาตอบมารดา ด้วยน้ำเสียงที่แจ่มชัด

“เธอไม่ท้องหรอกครับ ” ฮึ มันมีอะไรมากกว่าแค่ตั้งครรภ์เสียอีก เขาไม่อยากให้คุณพลอยประดับ ต้องมาสะเทือนใจ รับรู้กับความเสียใจครั้งนี้ด้วย ก็หล่อนก่อเรื่องขึ้นกับตัวเองแท้ๆ คุณพลอยประดับ แม่ของเขา ไม่สมควรจะมารับรู้ด้วย หล่อนควรไปจากชีวิตของเขา


“เธอไม่ท้องหรอกครับ คุณแม่ คงรับประกัน มันผ่านมาตั้งสองปีแล้ว ถ้าจะมีลูก มันก็คงมีไปนานแล้ว ”

“ทำไม พูดอย่างนี้ล่ะคงคา” คุณพลอยประดับสะดุดในคำพูดของบุตรชาย

“พูดอย่างกับว่า รู้เรื่องภายในของผู้หญิงดี ของมันแน่ที่ไหนล่ะคงคา แกไม่ใช่หมอ ”

“ยอมรับว่าผมไม่ใช่หมอ แต่ผมคาดเดา ” คำตอบของเขา คุณพลอยประดับมองค้อนประหลับประเหลือกใส่ลูกชายตัวดี

คงคา นิ่งอึ้งอีก และ พลอยประดับ ทำได้แค่ถอนใจ

“งั้น คงขอตัวครับคุณแม่ จะกลับไปที่บ้าน ”

เขาตัดสินใจแล้ว เป็นเพราะมารดาซักไซ้หลายอย่างเขาอึกอัด และเขาต้องจัดการกับอรุณรตีให้เด็ดขาด ที่หล่อนทำกับเขาได้อย่างเจ็บปวด

ไฟในบ้านเปิด หล่อนยังถ่างตารอเขา

“รอทำไม ” เขาครุ่นคิดในใจอย่างรำคาญ ทำไม ไม่รีบนอน เขาอยากเลี่ยง ไม่ต้องการให้เกิดปะทะ และ สงครามอารมณ์ อรุณรตี จะได้รู้รสชาติ หล่อนจะกระสับกระส่าย เกิดอาการร้อนๆหนาวๆ เพราะความชั่วที่หล่อนทำขึ้น มันเหมือนวัวสันหลังหวะ

เขาไม่แคร์หล่อนแน่ เพราะชีวิต และลมหายใจเป็นของเขา เรื่องอะไร จะเอาตัวเองไปผูกเวรกับหล่อน แรงเสน่หาที่เกิดขึ้น มันได้ไหม้และมอดดับลงไปแล้ว จะไม่มีการเติมเชื้ออีก เจ็บปวดที่สุด ทำให้เขาเข็ด ไม่อยากเจอะเจอ ขอพอกันทีสำหรับผู้หญิงคนนี้

อรุณรตี หล่อนสะอิ้งกาย กระแซะตัวเข้ามาใกล้เขามากที่สุด แต่ คงคาเบี่ยงตัว หล่อนถึงกับแปลกใจ กับกิริยาของเขา

“เป็นไรหรือคะคงคา ไม่ชอบหรือ คงดูเหนื่อยจัง ไม่สบายหรือคะ ก็ อรุณอยากแสดงความรักต่อผัวนี่คะ ถ้าคงเครียด เข้าไปอาบน้ำก่อนเถอะค่ะ จากนั้นเราก็ เอ้อ ” หล่อนละไว้ในฐานที่เข้าใจ

แววตาของชายหนุ่มรานแสงขึ้น คมกล้าและโชน ถมึงทึงดิบ เขาไม่สนใจยั่วยวนของหล่อน รู้ว่าหล่อนต้องการอะไร

“ตายจริง..หมดอารมณ์หรือไงคะ อาบน้ำก่อนเถอะค่ะ ” เขาจ้องแววตาที่คมดุ เสียงเข้ม

“เบื่อความสกปรก โสโครกไปด้วยกลิ่นคาว เพราะถึงจะอาบน้ำ ล้าง มันก็ไม่หมดหรอก กลิ่นคาวมันฝังอยู่ในเนื้อคน ”

หล่อนยังยิ้มระรื่นตอบเขา

“ค่ะ ” อรุณรตีพยายามที่จะรั้งโน้มตัวเขา เข้ามาหา แต่คงคาเบี่ยงตัว อีกครั้ง

“บอกแล้วไง ว่าผมเกลียดความสกปรก หรือว่าเนื้อตัวของคุณหอม ล่ะอรุณ ”

ตวัดดวงตาเข้ม จ้องมองหล่อ

หล่อนยังยิ้ม

“อรุณก็หอมสิคะ ” ระริกระรี้ใส่เขา

“ แต่อรุณหอมมากขนาดไหน คง เป็นคนพิสูจน์อยู่แล้วนี่คะ ว่าเมียคนนี้ เนื้อตัวหอมแค่ไหน ”

คงคา สาดใส่วาจาเข้มทันที กับหล่อน

“ใครว่าหอมล่ะ มันเหม็น สกปรกอย่างมาก เพราะมันหนาไปด้วยความคาวจัด ”

อรุณรตีอึ้งในคำพูดของเขา เนื้อตัวของหล่อน เต้นสั่นร้อน กลัวเขาจะรู้ ว่าหล่อนแอบทำอะไรลับหลังเขา พยายามกลบเกลื่อน

“โธ่คงคะ คุณ บ้าไปแล้วหรือยังไง อรุณ ไม่รู้ ว่าคุณพูดเรื่องอะไรกันคะ ”

เสียงของคงคาหนักแน่น

“ไม่รู้หรือ แกล้งไม่รู้กันแน่ พูดเรื่องจริงไงล่ะ กินอยู่กับปาก อยากอยู่กับท้อง ไอ้การที่ผมเลี้ยงคุณอยู่นี่ ปรนเปรอ มันคงไม่อิ่มเอมล่ะสิ ถึงได้ร่อนเร่ ไปเติมรักร่านสวาทกับผู้ชายชู้ ที่ไม่ใช่ผัว ”

หล่อนตัวสั่นฟังแล้วใจหายอย่างมาก เพราะความกลัวในสิ่งที่ทำ เขาจับได้ หน้าหล่อนซีด เหมือนคนจะช็อก

“แปลกใจสินะ ที่ผม รู้เรื่องชั่วช้าของคุณ” คงคาตอกใส่หล่อนแบบไม่ยั้ง อรุณรตีนิ่งเงียบ ทำอะไรไม่ถูก ส่อพิรุธ หล่อนจะกลบเกลื่อน นี่คงคารู้แล้วหรือไง ผัวของหล่อนทราบความจริงแล้ว แต่หล่อนแกล้งไขสือ งัดเอามายาหญิงมาใช้

“ตายจริง นี่คงใส่ร้าย อรุณ ”

เขามองหน้าหล่อน หยันใส่ ใครกันแน่ที่โกหกตัวเอง

“ใส่ร้ายหรือ มันเป็นความจริงต่างหาก” กระแทกเสียงใส่หล่อนอีกครั้ง

“มันอยู่ที่ตัว ต่างหาก ไอ้ความสำส่อนนี่ ไม่เข้าข้างใคร ออกใคร อรุณรตี แต่สิ่งที่เธอทำ มันยิ่งกว่าเลวระยำ เราต้องหย่าจากกัน อย่ามาแตะชื่อผม จำไว้ ผมไม่นิยม ผู้หญิงกากีกระหรี่ชาติมาเป็นคู่ครอง ”

อรุณรตีแทบจะร้องไห้ พร่ำวอน เพื่อจะเยื้อยุดฉุดร่างของเขาเอาไว้ คงคาแข็งขืน สลัดตัวเบี่ยง ไม่ไยดีกับหล่อน

“ เมียผิดไปแล้ว ให้อภัยแก่เมียสักครั้งหนึ่ง ไม่ได้หรือคะ คงขา ”

“ไม่มีครั้งต่อไป มันจบไปแล้ว ” คงคาเด็ดขาด


“เรารักกันนี่คะ อภัยให้อรุณได้ไหมคะ เอ้อ แล้วอรุณจะไม่ทำอีก อรุณให้สัญญาค่ะ ”

คงคาย้อนกลับด้วยวาจาเข้มสาดใส่

“อภัยนะหรือ คุณตอบแทนความชั่วของตัวเอง ด้วยการให้ผม ให้อภัยแก่คุณงั้นหรือ ไปให้พ้น อย่าให้ผมเจอะเจอเลย อย่าให้ผมต้องสาธยายออกมาเลย ถ้าผมด่า คนอย่างผมด่าไม่เว้นแน่นอน ให้แจกแจง จารนัยด้วยหรือเปล่า ว่า ไอ้เขาที่อยู่บนหัวของผมนี่ มันงอกมานานแค่ไหน ผมไม่อยากจะใช้วิธีรุนแรงกับคุณ ใบหย่าไงล่ะ เป็นสิ่งที่ผมต้องการมันมากที่สุด คุณก็รู้ดีนี่ ผู้ชายอย่างผม มันสะอาด ยอมรับไม่ได้อยู่แล้ว กับเรื่องแบบนี้”

คงคาเอาจริง

“โธ่คงคา ” นิ่งอึ้ง รู้คำตอบของเขา หล่อนพูดไป มีแต่เข้าเนื้อตัวเอง เขาเห็นหล่อนเป็นกิ้งกือไส้เดือนไปแล้ว

“ผมไม่นิยมมีเมียคาว ถึงจะคาว ก็ขอให้คาวกับผัวคนเดียวเท่านั้น ความรักของเรามัน เริ่มต้นมาดีก็ตาม แต่ถ้าจบลงแบบนี้ ด้วยการทำลาย ไม่เป็นไรใช่ไหม อรุณรตี ”

หล่อนถอนใจ ยังนิ่งงัน หมุนคว้างในความรู้สึก คงคาจะไล่หล่อน ออกไปจากชีวิตเขา

“โธ่ คงคา ”

“คุณเก็บเสื้อผ้า ไปอยู่กับผู้ชายคนนั้นได้ ผมไม่ขวาง จะยกเมียให้ชู้ด้วยซ้ำ ผมไม่ต้องการอาฆาตพยาบาทใครอีก ในเมื่อชายหรือหญิงคนไหนเลว ผมไม่จำเป็นต้องไปเลวช้าตามด้วย แน่นอน อรุณ ผมจะให้เวรกรรมเป็นคนตัดสิน ”

“โธ่ คงคาคะ แต่อรุณยังรักคงคาอยู่นะคะ ”

“เลิกพร่ำเสียเถอะ สมควรพูดแค่ไหน ไอ้การจะมาตีตรา ว่าผมยังเป็นผัวคุณอีก ก็เลิกคิดในหัวสมองได้เลย” ให้ความอัปรีย์ในครั้งนี้ มันจบลงด้วยการแยกทาง


“รักผม พูดออกมาได้ยังไงกัน รัก แต่ทำความวิบัติชั่วช้า ให้แก่ชีวิตของผมได้ยังไง คนเรา ถ้าความซื่อสัตย์ มีให้กันไม่ได้ ก็ไม่ควร ที่จะอยู่ด้วยกัน ”

เขากรีดเสียงเข้ม จนมันดังก้องทั่วไป บทคงคาร้าย เขาก็ร้ายอย่างเหลือเชื่อ สัญญาไว้ เขาไม่ร้องไห้ ให้ผู้หญิงแพศยาเห็นเด็ดขาด ให้ความสวยงามดังเดิม คงเป็นไปไม่ได้สำหรับคงคา และมันไม่มีทาง

“บ้านผมขอ แลกกับการไม่ฟ้องหย่า ผมซื้อมาด้วยเงินของตัวเอง คุณจะออกไป ก็ก็ไปแต่ตัว ไปอยู่กับไอ้หมอ นั่น สิ ม่านชีวิตรักของเรา ให้มันปิดจบอย่างนี้เถอะ อรุณรตี ”

คงคาพูดง่ายเหมือนเขาไม่เสียน้ำตา ไม่ใช่หรอกเขาเจ็บปวดมากแล้ว จนไม่มีน้ำตาไหล ไม่เอ่ยชื่อไอ้หมอนั่น เขาก็จำหน้าตามันได้ แน่นอน อรุณรตี จะเป็นอดีต เป็นกากเดนของเขา ชนิดที่ไปแล้วไปลับ ไม่กลับมาเจอ บทเรียนที่เขาสอนให้คนสองใจ พูดกับอรุณรตี จนหมดเปลือกแล้ว คงจากกันด้วยดี

เพราะความซื่อสัตย์ ถูกหล่อนเขี่ยทิ้งอย่างไม่ไยดี สะกิดถึงแผลในอดีต คงคาแข็งแกร่งปานหินผา ก็ตาม แต่หัวใจที่อ่อนนุ่ม ก็ยังอ่อนไหวในเรื่องความรัก

หลังจากเซ็นใบหย่า มีผลในทางกฎหมาย หล่อนและเขา ขาดกันในฐานะสามีและภรรยา เขาโทร.บอกฝ่ายบุคคลของบริษัท ขอลากิจหนึ่งวัน


นิยายเรื่องอื่นของthunyawee chordamisa