อวี้หรันได้มีโอกาสมองสำรวจใบหน้าหลานชาย ที่นางไม่เคยรู้เลยว่าเขาโตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อใด

เครื่องหน้าหลี่เซียนเรียกว่าหล่อเหลาได้อย่างเต็มปาก นัยน์ตาสีนิลทอประกายลึกล้ำน่าค้นหา จมูกโด่งรั้นเป็นสันคมรับกับปากหยักสีชมพูสวยได้รูปไม่แพ้สตรี รูปร่างสูงโปร่งสมส่วนชายชาตรี เนื้อกายยามได้สัมผัสล้วนเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อแน่น

เขาในตอนนี้ ไม่เหลือเค้าโครงของเด็กชายซูบผอมที่เคยจับชายกระโปรงนางในวันนั้นอีกแล้ว

ขณะที่อวี้หรันกำลังมองใบหน้าหล่อเหลาอยู่นั้น อยู่ ๆ อีกฝ่ายก็ก้มหน้าลงมามองนางเช่นกัน ทำให้หญิงสาวตกใจแสร้งผินหน้าหนีไม่ทัน จำต้องมุดหน้าเข้าแผงอกกว้างแทน

"ไม่มองต่อแล้วหรือขอรับ"

"คะ..ใครอยากมองเจ้ากัน ปล่อยข้าลงได้แล้ว"

หลี่เซียนอมยิ้มชอบใจในท่าทีของหญิงสาว อวี้หรันยามเขินอายช่างน่ารักน่าเอ็นดูยิ่งนัก

"อาหลี่เป็นของหรันหรัน หรันหรันอยากมองเท่าไหร่ก็ย่อมได้"

"อะ อะไรนะ" หลังจากร่างบางถูกปล่อยลงยืนกับพื้น ก็เตรียมตัวหันหลังเดินหนีด้วยความเขินอายในทันที ทว่านางยังไม่ทันได้ก้าวเท้าออกเดิน ก็จำต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำจากชายหนุ่ม

"ใครเป็นของข้ากัน แล้วใครอนุญาตให้เจ้าเรียกข้าแบบนั้น ข้าเป็นน้าเจ้านะ เจ้าต้องเรียกท่านน้า ห้ามเรียกอย่างอื่น"

หลี่เซียนไม่ยีระกับคำสั่งของหญิงสาว ฝ่ามือใหญ่รวมจับนิ้วชี้เรียวที่ชี้มายังเขาไว้แน่น แม้นางจะพยายามดึงกลับก็ไม่ยอมปล่อย จนสุดท้ายเขาก็สามารถจับรวมร่างบางมาไว้ในวงแขนได้

"ปล่อยนะหลี่เซียน เจ้าจะเอาใหญ่แล้วนะ"

"หรันหรันรับปากแล้ว ว่าคืนนี้จะให้ข้าเป็นของท่าน"

****************************************

สวัสดีนักอ่านทุกท่านนะคะ

ยินดีต้อนรับเข้าสู่ความแซ่บของ Hawthorn ค่า

เปิดเรื่องใหม่อีกแล้วค่ะ

นิยายเรื่องนี้ยังคงเป็นคอนเซ็บเดิมตามสไตล์ฮวาธอร์น เนื้อเรื่องไม่ซับซ้อน รักบอกรัก แซ่บบอกแซ่บ

ดำเนินเรื่องด้วยความเร่าร้อนดุเดือด เน้นฉาก NC20+ ไม่ดราม่าเคล้าน้ำตา จบแบบสุขนิยมหวานล้ำ

**หากนักอ่านไม่ใช่สายอีโรติก โรมานซ์ แนะนำให้ผ่านก่อนนะคะ

***ขอบคุณนักอ่านทุกท่านและขออภัยในขอผิดพลาดไว้ล่วงหน้าด้วยค่ะ

​

นักเขียนจะทำเหมือนทุกเรื่องที่ผ่านมานะคะ นิยายจะเปิดให้อ่านฟรีจนถึงตอนจบ

แต่ในบางตอนจะเปิดให้อ่านฟรี 24 ชั่วโมง จากนั้นจะทำการติดเหรียญค่ะ

ฉะนั้นอย่าลืมกดติดตามนิยายไว้นะคะ จะได้ไม่พลาดตอนใหม่ ๆ ค่า

​

พูดคุยกันนักเขียนได้ที่ เพจ Hawthorn-ฮอว์ธอร์น