“ลูกแม่ ฮึกฮือ แม่ขอโทษที่ดูแลเจ้าไม่ดี ฮึกฮือ” เสียงนั้นออกมาจากเสียงร้องละเมอคร่ำครวญของเฉินฟางหลินฮองเฮา

ฮองเฮาผู้ร้ายกาจแห่งราชวงศ์ซ่งเย่า!

ก่อนจะมีมือหยาบกร้านมือหนึ่งชุบผ้าผืนเล็กกับน้ำอุ่นในอ่างทองเหลืองเพื่อลูบไล้ใบหน้านวลลออที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ พลางรำพันว่า

“ฮองเฮาเพคะ ฮองเฮาทรงตื่นบรรทมเถิดเพคะ พระโอรสยังทรงปลอดภัยเพคะ ฮองเฮาเพคะทรงตื่นบรรทมเถิดเพคะ ต่อไปหม่อมฉันจะไม่ยอมให้นังแพศยานั่นทำร้ายฮองเฮาได้อีก!” นางข้าหลวงอิงเถารีบร้องบอกคนที่นอนหลับละเมออย่างร้อนใจ

ก่อนอิงเถาจะพูดต่อว่า “หากฮองเฮาไม่ทรงตื่น นางกำนัลเหยาเหยาจะต้องตายแน่เพคะ เพราะนางไปช่วยพูดแก้ต่างให้ฮองเฮาแล้วเรื่องที่นังแพศยาเว่ยกุ้ยเฟยตกน้ำ เหยาเหยากำลังถูกสั่งโบยอยู่เพคะ ฮองเฮารีบตื่นเถิดเพคะ พระโอรสยังอยู่นะเพคะ หมอหลวงยืนยันกับฮองเฮาได้!”

“ลูกแม่ ฮึกฮือ ลูกแม่” กระนั้นเฉินฟางหลินฮองเฮาก็ยังดูเหมือนไม่รู้สึกตัว

ในขณะที่ด้านนอกตำหนักอู๋เหลียงหรือตำหนักเย็น มีร่างสูงสง่าในชุดมังกรทองกับขันทีวัยกลางคนยืนโค้งกายอย่างนอบน้อมฟังสิ่งที่นางข้าหลวงอิงเถาพูดด้วยความประหลาดใจ งงงันและคาดไม่ถึง

ก่อนผู้เป็นถึงเจ้าแคว้นซ่งเย่าจะหันไปถามขันทีข้างกายว่า

“ไย...ไม่มีใครบอกเราสักคนเดียวว่าฮองเฮาตั้งครรภ์”

มหาขันทีหวงเฉียวตัวสั่นงันงกขึ้นมาทันที ขณะพูดตะกุกตะกัก เหงื่อก็ไหลซึมเต็มหน้าผาก

“ฮองเฮาไม่ยอมให้กระหม่อมบอกฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”

“เพราะอะไร?” ฮ่องเต้หนุ่มตะคอกดังลั่น หวงเฉียวถึงกับรีบนั่งคุกเข่าขอขมาด้วยแววตาหวาดกลัวสุดประมาณ

“กระหม่อมไม่ทราบเหตุผลของฮองเฮาจริงๆพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทำตามพระราชเสาวนีย์ของฮองเฮาเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หนุ่มสะบัดชายแขนฉลองด้วยความโมโหเดือดดาล ก่อนจะตะคอกอีกครั้ง

“รีบไปสั่งให้หยุดโบยนางกำนัลเหยาเหยาเดี๋ยวนี้!!! แล้วพานางไปพบเราที่ตำหนักข้างของตำหนักฮั่นชิว!”

“พ่ะ...พ่ะย่ะค่ะ”