ในห้องเรียนที่แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา พลอยยังคงนั่งทำการบ้านต่อไป ถึงแม้เสียงออดจะดังขึ้นบอกเวลาเลิกเรียนแล้ว แต่เธอก็ยังไม่สามารถหยุดคิดเกี่ยวกับโจทย์เลขที่สับสนจนไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน นี่เป็นวิชาที่เธอไม่เคยถนัดและไม่เคยเข้าใจมันได้อย่างแท้จริง แม้จะพยายามอย่างหนักแต่ก็ยังรู้สึกว่ามันไกลเกินเอื้อม

“พลอย ยังไม่กลับเหรอ?” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้พลอยเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอพยายามยิ้มให้กับอาจารย์ธีรัช แต่ก็รู้สึกถึงความเครียดที่เพิ่มขึ้นในใจ

“อาจารย์ธีรัช… เอ่อ หนูขอทำโจทย์ให้เสร็จก่อนค่ะ” พลอยตอบเสียงเบา ก่อนจะกลับไปจดจ้องที่สมุดการบ้านที่เต็มไปด้วยตัวเลขที่ไม่เข้าใจ

ธีรัชสังเกตเห็นความพยายามของเด็กสาว เขาก้าวเข้ามาใกล้และนั่งลงข้างๆ พลอย ก่อนจะหยิบดินสอในมือของเธอ และเริ่มอธิบายโจทย์ทีละขั้นตอน ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนจนพลอยไม่สามารถหลีกหนีจากความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นได้

กลิ่นน้ำหอมจางๆ จากตัวอาจารย์ทำให้หัวใจของพลอยเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว ความใกล้ชิดที่มีระหว่างทั้งสองทำให้เธอรู้สึกสับสน แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่อยากให้ช่วงเวลานี้จบลง

“เข้าใจตรงนี้มั้ย?” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหูของเธอ พลอยพยักหน้าหงึกๆ แต่สายตาของเธอกลับไปจดจ้องที่ริมฝีปากของอาจารย์มากกว่าที่จะมองสมุด

“พลอย?” เขาเรียกชื่อเธอเบาๆ และพลอยสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบก้มหน้าก้มตากลับไปทำโจทย์ต่อ

ในหัวใจของพลอยเต็มไปด้วยคำถามและความรู้สึกที่ไม่สามารถเข้าใจได้ ในขณะที่อาจารย์ธีรัชก็ยังคงอยู่ใกล้ๆ โดยไม่พูดอะไรออกมา แต่รู้สึกถึงความไม่สบายใจที่เริ่มก่อตัวขึ้นในห้องเรียนนี้