“เหนื่อยไหม” น้ำเอ่ยถามคนที่นั่งจ้องหน้าเธอตาไม่กะพริบ บางทีเธออยากจะถามนายว่าคิดอะไรกับเธอรึเปล่าแต่คิดไปคิดมาคงไม่หรอกถ้าคิดอะไรจริงๆ ต้องจับมือถือแขนเธอบ้างสิไม่ใช่ให้เธอจับชายเสื้อเป็นลูกหมาแบบนั้น
“ไม่เหนื่อยแต่ง่วงจัง”
“แบบนั้นแหละที่เรียกว่าเหนื่อย ป่ะกลับบ้านกัน” น้ำเก็บหนังสือแล้วบอกลาเพื่อน
โชคดีมากที่รถเมล์มีที่ว่างน้ำนั่งด้านในส่วนนายนั่งด้านนอกผ่านไปไม่ถึงห้านาทีนายก็หลับแล้ว เธออดทนนั่งนิ่งๆ อยู่หลายนาทีเพราะรำคาญศีรษะของนายที่โยกไปมาสุดท้ายเลยจับให้มาซบลงที่ไหล่ของเธอ นายยิ้มออกมาน้อยๆ เขาหลับสนิทและคิดว่ากำลังนอนหนุนหมอนนิ่มๆ อยู่
นิยายเรื่องนี้ลงไม่จบ อ่านฉบับเต็มในอีบุ๊คค่ะ