ขอให้รักของฉัน อยู่กับเธอตลอดไป แด่เธอผู้เป็นดั่งลมหายใจตลอดกาล 1 (Rewrite) โดย ภูระริน
ซาบซึ้งตรึงใจ
ขอให้รักของฉัน อยู่กับเธอตลอดไป แด่เธอผู้เป็นดั่งลมหายใจตลอดกาล 1 (Rewrite) โดย ภูระริน
ซาบซึ้งตรึงใจ
ในความเงียบงัน…..แววตาที่ทอดยาวส่งมาไร้ความหมายสำหรับทุกสิ่งรอบกาย หากแต่มันกำลังเอื้อยเอ่ยเจรจากับหัวใจใครบางคน แววตาที่พูดได้นั้น คงมีแต่เพียงฉันที่ได้ยิน
  • 21 ตอน
  • 1,629
นิยายโดย
  • 2 คนติดตาม
บทนำ

ภูสิตาเดินผ่านสวนดอกไม้หน้าบ้านอย่างช้าๆ ดอกไม้สีสวยชวนมอง ส่วนใหญ่เป็นไม้กระถาง ไม่ก็ไม้พุ่มอย่างสนแผงหรือชบาสีสด ภูสิตาชอบดูต้นไม้พวกนี้นัก มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังเดินผ่านเพื่อนสนิทที่คุ้นเคย พอเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ก็มีห้องแบ่งไว้เป็นสัดส่วน ด้านหนึ่งเป็นห้องรับแขกที่จัดไว้เป็นห้องเรียนของเด็กๆ มีกระจกค่อนข้างทึบ ส่วนอีกด้านเป็นห้องนั่งเล่นของครอบครัว เธอมองเข้าไปในห้องนั้นเพราะกระจกใส มองเห็นคนข้างในจากด้านข้าง เด็กหญิงเห็น “ปรเมษฐ์” กำลังนั่งเล่นวีดีโอเกมอยู่ในห้องนั้นกับเด็กชายอีกคนหนึ่ง เธอหยุดดูเขาไม่นาน เจ้าตัวก็หันมามอง

“นึกแล้วว่าต้องมา.....” เขาพูดลอยๆ ดังออกมาทางประตูที่เปิดแง้มไว้ให้อากาศถ่ายเทเล็กน้อย เด็กชายที่นั่งอยู่ข้างๆ เขา หันมามองที่เธอเช่นกัน

“เพื่อนบอลเหรอลูก? แม่ไม่รู้ งั้นหนูเข้าไปรอในห้องนี้ก่อนนะจ๊ะ อีกสักครู่ค่อยเข้าห้องเรียน”

“อยู่ห้องเดียวกันครับ” เขาชำเลืองมาที่ภูสิตาเล็กน้อย ทำเหมือนเป็นคนที่คุ้นเคยกันนาน ทั้งๆ ที่ภูสิตาและเขาไม่เคยพูดจากันเป็นเรื่องเป็นราวมาก่อนตั้งแต่เปิดเทอม “อ่อนภาษา...แม่ช่วยหน่อยครับ” เขาพูดเหมือนสั่ง แล้วก็ยิ้มให้ภูสิตา เด็กหญิงตกใจไม่น้อยที่ได้พบเขาที่นี่ เลยได้แต่ยืนนิ่ง

“’อ่อน!?” ตัวเองก็ดูไม่ค่อยฉลาด มาว่าคนอื่น เด็กหญิงคิด

เด็กชายอีกคนที่นั่งข้างๆ ปรเมษฐ์ขยับตัว แล้วเว้นที่ให้เธอนั่งข้างๆ เขาบนโซฟา เขาพยักหน้าชวน ยิ้มกว้างไม่มีปิดบัง

“ไม่รู้ว่าเป็น...แม่ของเธอ” ภูสิตาพูดเบาๆ พลางนั่งลง แม้จะเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่ภูสิตาก็ไม่ได้กลัวใคร

“อืม...”เขาพยักหน้ารับแล้วเล่นเกมต่อ “ใครๆ ก็มาเรียนที่นี่ เห็นแม่บอกว่าจะมีนักเรียนใหม่มา ก็รู้แล้วว่าเป็นตัว” เขาหันหน้ามาดูเธอเป็นครั้งคราว ยอมละสายตาจากจอโทรทัศน์ได้ไม่นานนัก

เด็กชายที่นั่งข้างๆ เขาหันมายิ้มให้เธอบ้าง “นี่เบส...เป็นน้องชายอยู่ป. 4 ” ปรเมษฐ์แนะนำเมื่อหันมาเห็นน้องชายกำลังยิ้ม

ภูสิตายิ้มตอบให้เด็กชาย มองสองพี่น้องสลับกันไปมา พวกเขาไม่เหมือนกันเลยสักนิด ยกเว้นทรงผมลองทรงที่ดูสะดุดตานั่น จริงๆ คนอื่นก็ตัดทรงนี้ แต่ทำไมภูสิตาจึงได้รู้สึกว่าสองคนนี้แตกต่าง

นิยายเรื่องอื่นของภูระริน ภูปรดา ทิตยฐานน์ กุล