เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นตามอัธยาศัยของนักเขียน เป็นคู่รองของนิยายเรื่องบ่วงบุญที่แต่งจบไปแล้วและรอการรีไรท์อยู่นะคะ (เมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้)
ขอออกตัวก่อนสักนิดว่าแต่งไปด้วยอัพไปด้วย อนาคตยังไม่รู้ว่าจะมีเป็นอีบุ๊กอ่านฟรีหรือเปล่า แต่จะลงให้อ่านจนจบเรื่องค่ะ ฝากด็อกเตอร์โอภาส กับ เมษานักศึกษาปริญญาโทด้วยนะคะ
โอภาสลุกขึ้นนั่งไปยังขอบเตียง แล้วค่อยๆ ขยับกายที่รู้สึกเหมือนกับว่าเส้นสายมันตึงแปลกๆ เขารวบเอาเสื้อผ้ามาสวมใส่ ดวงตายังคงมองผ่าความสลัวเห็นแผ่นหลังขาวโพลนที่โผล่พ้นมาจากผ้าห่มสีขาวผืนหนา มันทำเอาเขาต้องร้อนรุ่มขึ้นมาอีก ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมนุษย์เราถึงได้หลงในรสสวาทกันนัก มันวิเศษหฤหรรษ์อย่างนี้นี่เอง เขาก้มไปจูบเอาแผ่นหลังหนักๆ นั้นอีกสักรอบ หล่อนครางฮือขึ้นอย่างอ่อนหวาน เรียกสติให้เขาถอนตัวกลับมา แล้วล้วงมือเข้าหาเงินสดที่มีติดตัวในกระเป๋าสตางค์ สัมผัสได้ว่ามีอยู่หลายใบ คงน่าจะพอสำหรับค่าเสียหายที่เขาเพิ่งพรากไปเมื่อคืน แต่มันก็ช่วยไม่ได้ในเมื่อหล่อนหลวมตัวมาเองและยั่วยวนเขาตั้งแต่อยู่ในผับนั่นแล้ว
เมษา....เอื้อมมือไปยังโต๊ะหัวเตียงพลันมือน้อยก็คว้าเอากับกระดาษหลายแผ่น ดวงตาเล็กมองไปพบธนบัตรหลายใบหลากสีวางพับซ้อนกันไว้สวยงาม หญิงสาวกระโดดผึงออกจากที่นอน มองดูเงินพวกนั้นด้วยใบหน้าอันร้อนผ่าว
“ฉันไม่ใช่อีตัวนะ ไอ้บ้า!”