บทนำ
“ไง… สาวน้อย ไม่เจอกันนานเลยนะ…”
บุรุษตรงหน้าเอ่ยทักทายเสียงหวาน มือเรียวเล็กกอบกุมเข้าหากันแน่นพร้อมกับริมฝีปากอวบอิ่มที่เม้มสนิทติดกันราวกับไม่ต้องการจะเอื้อนเอ่ยคำใดออกมา ดวงตากลมโตมองใบหน้าคมคายอย่างหวาดระแวง ท่าทางของสาวเจ้าแสดงออกชัดเจนว่า ‘เกลียด’ และ ‘กลัว’ เขามากเพียงใด
ฝ่ายคนตัวโตเองก็โกรธจนร้อนระอุ ใบหน้าสวยที่เขาอยากทอดมองมาตลอดระยะเวลาสองปี ผิวเนื้อเนียนละเอียดที่ครั้งหนึ่งเขาเคยได้ลิ้มลองสัมผัสกับความหอมละมุน ดวงตาคมกริบจ้องสบลึกเข้าไปในดวงตาดำขลับ ชายหนุ่มส่งมอบความเสน่ห์หาให้เจ้าตัวรู้แบบไม่ปิดบัง หวังจะใช้มันให้เป็นประโยชน์ต่อการเข้าหาหญิงสาว
แต่เปล่าเลย… เธอกลับกลัวเขาจนถอยหลังหนี!
“เฮ้ ไม่เอาน่า… อย่าทำเหมือนพี่เป็นพวกไอ้โรคจิตสิ พลอยก็รู้ว่าเราสองคนไม่ใช่คนอื่นไกล”
“อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!” นิ้วชี้ยื่นไปตรงหน้า ส่งเสียงขู่ฟ่อให้อีกฝ่ายกลัว แต่เปล่าประโยชน์เมื่อคนหน้ามึนยังคงเดินเข้ามาใกล้ราวกับต้องการแกล้งให้หล่อนประสาทเล่น
“ฉันบอกว่าอย่าเข้ามาใกล้ไง!”
“โอ้ะๆ ทำไมคำพูดห่างเหินจังครับที่รัก ไม่เอาสิ… อย่าลืมว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน” ประโยคสุดท้ายคนพูดหรี่ตามองต่ำ
“ฉันกับคุณเราไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ไอ้คนสารเลว!”
‘ไอ้คนสารเลว’
แก้วหูกระดิกทันทีที่ได้ยินคำๆ นี้ออกมาจากปากของสาวน้อย ร่างสูงใหญ่ที่ตอนแรกตั้งใจจะแค่แกล้งขำๆ กลับไม่คิดแบบนั้นเสียแล้ว ความเดือดดาลกำลังเรียกร้องให้เขาทำในสิ่งที่ไม่ตั้งใจจะทำมันตั้งแต่แรก
หมับ!
มือหนาคว้าเอวบางเข้ามาประชิดอกแกร่งแบบไม่เบามือนัก ชายหนุ่มกดน้ำหนักหวังให้เรียวแขนเล็กเจ็บ ซึ่งมันก็ได้ผลเมื่อริมฝีปากอิ่มกำลังบ่งบอกว่าเธอทรมานในสิ่งที่เขาทำ
“ปล่อยนะฉันเจ็บ ไอ้คนบ้า ปล่อย!”
“ก็ตั้งใจทำให้เจ็บไง ปากดีนักใช่ไหมพลอย ห่างกายพี่ไปแค่สองปีกล้าด่าผัวตัวเองแบบนี้เลยหรือจ้ะที่รัก” ประโยคสุดท้ายพูดชิดใบหูเล็ก
“อย่ามาพูดจาทุเรศๆ นะ ฉันกับคุณเราไม่ได้เป็นอะไรกัน คุณไม่ใช่สามีของฉัน!”
“แหมๆ เพิ่งรู้นะว่าผู้หญิงที่เคยโดนของผู้ชายกระแทกเขาเรียกว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน ต้องให้ทำท่าพิศดาลขนาดไหนจ้ะที่รัก ถึงจะยอมเรียกว่าผัวเมีย หืม…” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดเอ่ย
“คนบ้า คนเลว! ไอ้แก่ตัณหากลับ”
“ว่าไงนะ!?”
คำว่า ‘เลว’ ว่าเจ็บแล้ว แต่คำว่า ‘แก่’ เนี่ยสิ มันเจ็บยิ่งกว่าเอามีดมาแทงกันเสียอีก
“ที่เคยโดนไปยังพิสูจน์ไม่ได้ใช่ไหมว่าผัวคนนี้อาจจะแก่ที่อายุ แต่อย่างอื่นยังคงสภาพสดใหม่เอาไว้ตลอดเวลา พูดแล้วก็มาลองรำลึกความหลังกันหน่อยไหมจ้ะคนดี…”
พลั่ก!
มือหนาจัดการอุ้มหญิงสาวเข้าไปในห้องนอนขนาดไม่ใหญ่นัก เตียงเล็กที่สำหรับนอนได้แค่คนเดียวไม่ใช่อุปสรรคในการลงโทษผู้หญิงปากดี
“กรี๊ด! ออกไปนะ อย่าเข้ามา ไอ้บ้า” เสียงหวานโวยวายลั่น หมอนหนุนหมอนข้างลวดลายคิตตี้กระทบสู่ใบหน้าคมคาย
“เจ็บนะแม่คุณ” คนตัวโตกัดฟันกรอด
“ออกไป อย่ามายุ่งกับฉัน ออกไป!”
“ไม่!” เสียงเข้มตวาดกลับ ล็อคข้อมือเล็กตรึงไว้กับที่นอน ดวงตาคมดุจราชสีห์จ้องมองใบหน้าหวาน
ทั้งรักทั้งแค้นจนแน่นอก
“เธอหนีพี่มาสองปี ปล่อยให้พี่ออกตามหาเป็นไอ้ผู้ชายหน้างั่ว! ถ้าพี่ไม่รักไม่แคร์พี่จะยุ่งกับเธอทำไม ตอบสิพลอย ตอบ!”
ดวงตากลมโตมีน้ำใสๆ เอ่อคลอ...
“ทำไมพลอย ทำไมเธอต้องหนีพี่ด้วย ทำไมเธอต้องทำราวกับรังเกียจพี่ขนาดนี้ ทำไม!” ผู้ชายช้ำรักตะคอกถาม
เขาจะรู้หรือไม่ว่ายิ่งเสียงดังใส่ใบหน้าหวานมากเท่าไหร่ สาวเจ้าก็ยิ่งหวาดกลัวมากเท่านั้น
“ตอบมาสิพลอย ตอบมา!”
“เพราะคุณข่มขืนฉัน!!!”