มลทินมัจจุราช
Romance Lover
มลทินมัจจุราช
Romance Lover
เพื่อนแพง
“สัตว์นรก!” คำด่าทอแสนหยาบคายหยุดการเคลื่อนไหวของร่างสูง เรียวมะพยายามแล้ว พยายามที่จะอดกลั้นไม่ระเบิดอารมณ์ดิบของตัวเองออกมา เพราะเขารู้ดีว่าเรื่องนี้เขาผิดเต็มประตู รู้ดีว่าที่เธอโกรธก็เพราะการกระทำเลวร้ายของตัวเองในอดีต… เขานั้นยังสำนึก แต่เม็ดพลอยเล่า ทำไมหล่อนไม่เห็นความรู้สึกลึกๆ ในใจเขาบ้าง ต้องให้ทำยังไงถึงจะเปิดใจมองในมุมของเขาบ้าง “ว่าไงนะ?” หันกลับมาถามด้วยน้ำเสียงดุดัน แววตาที่อ่อนข้อให้เธอเมื่อครู่ฉายแววแห่งความไม่พอใจ ลมหายใจอุ่นร้อนไม่ต่างอะไรกับประกายไฟที่พร้อมจะพร่าผลาญทุกสิ่งอย่าง… “ฉันบอกว่าคุณมันเป็นสัตว์นรก ต่ำช้า หยาบคาย!” เสียงหวานใส่เป็นชุด หมับ! มือหนากระชากร่างเล็กปะทะอกแกร่ง ริมฝีปากหยักเม้มเข้ากันแน่น กัดฟันดังกรอดเป็นสัญญาณเตือนให้รู้ว่าเธอได้ปลุกวิญญาณร้ายในตัวของชายหนุ่มเสียแล้ว “ปากดีนักนะพลอย ปากดี…” “ฉันปากดีกับพวกคนเลวเท่านั้นแหละ!” หญิงสาวยังไม่ยอมลดราวาศอก ไม่รู้เลยว่าสถานการณ์เลวร้ายกำลังมาเยือนตัว “ถ้าพี่เป็นสัตว์เธอก็คงไม่ต่างกัน” เสียงเข้มเย้ยหยัน ดวงตากลมโตวาวโรจน์ “นี่กล้าด่าฉันเหรอ ทำเลวสารพัดยังมีหน้ามาว่าคนอื่นอีก” “พี่ไม่ได้ด่าแต่พูดความจริง เพราะถ้าพี่เป็นสัตว์เธอก็คือสัตว์เช่นกัน อย่าลืมสิที่รักว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน” คนตัวโตไล่สายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วก็จดจ้องอยู่ที่หน้าอกอวบอัด! “ทุเรศ!” “แต่ไอ้ทุเรศคนนี้ไม่ใช่เหรอที่เป็นผัวของเธอ” เรียวมะประกาศกร้าว ริมฝีปากอิ่มสั่นระริกไม่ต่างอะไรกับเนื้อตัว “ฉันเกลียดคุณ เกลียดยิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกือ เกลียดจนไม่อยากมองหน้า เกลียดจนไม่อยากแม้แต่จะหายใจร่วมด้วย เกลียด!” น้ำตาเจ้ากรรมทำท่าจะไหลอีกแล้ว คนปากกล้าเมื่อครู่ถึงกับสลดไม่น้อยที่เห็นใบหน้านวลบอบช้ำไปด้วยคราบน้ำตา มือหนาที่บีบเรียวแขนเล็กค่อยๆ คลายลง จนในที่สุดเม็ดพลอยก็เป็นอิสระอีกครั้ง เพียะ! ใบหน้าคมหันไปตามแรงพิพากษา… “พลอย!” ดวงตาชายหนุ่มโกรธจัด “นี่คือผลตอบแทนสำหรับคำพูดพล่อยๆ ของคุณ”
  • 8 ตอน
  • 2,865
นิยายโดย
  • 27 คนติดตาม
บทนำ

บทนำ





“ไง… สาวน้อย ไม่เจอกันนานเลยนะ…”

บุรุษตรงหน้าเอ่ยทักทายเสียงหวาน มือเรียวเล็กกอบกุมเข้าหากันแน่นพร้อมกับริมฝีปากอวบอิ่มที่เม้มสนิทติดกันราวกับไม่ต้องการจะเอื้อนเอ่ยคำใดออกมา ดวงตากลมโตมองใบหน้าคมคายอย่างหวาดระแวง ท่าทางของสาวเจ้าแสดงออกชัดเจนว่า ‘เกลียด’ และ ‘กลัว’ เขามากเพียงใด

ฝ่ายคนตัวโตเองก็โกรธจนร้อนระอุ ใบหน้าสวยที่เขาอยากทอดมองมาตลอดระยะเวลาสองปี ผิวเนื้อเนียนละเอียดที่ครั้งหนึ่งเขาเคยได้ลิ้มลองสัมผัสกับความหอมละมุน ดวงตาคมกริบจ้องสบลึกเข้าไปในดวงตาดำขลับ ชายหนุ่มส่งมอบความเสน่ห์หาให้เจ้าตัวรู้แบบไม่ปิดบัง หวังจะใช้มันให้เป็นประโยชน์ต่อการเข้าหาหญิงสาว

แต่เปล่าเลย… เธอกลับกลัวเขาจนถอยหลังหนี!

“เฮ้ ไม่เอาน่า… อย่าทำเหมือนพี่เป็นพวกไอ้โรคจิตสิ พลอยก็รู้ว่าเราสองคนไม่ใช่คนอื่นไกล”

“อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!” นิ้วชี้ยื่นไปตรงหน้า ส่งเสียงขู่ฟ่อให้อีกฝ่ายกลัว แต่เปล่าประโยชน์เมื่อคนหน้ามึนยังคงเดินเข้ามาใกล้ราวกับต้องการแกล้งให้หล่อนประสาทเล่น

“ฉันบอกว่าอย่าเข้ามาใกล้ไง!”

“โอ้ะๆ ทำไมคำพูดห่างเหินจังครับที่รัก ไม่เอาสิ… อย่าลืมว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน” ประโยคสุดท้ายคนพูดหรี่ตามองต่ำ

“ฉันกับคุณเราไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ไอ้คนสารเลว!”

‘ไอ้คนสารเลว’

แก้วหูกระดิกทันทีที่ได้ยินคำๆ นี้ออกมาจากปากของสาวน้อย ร่างสูงใหญ่ที่ตอนแรกตั้งใจจะแค่แกล้งขำๆ กลับไม่คิดแบบนั้นเสียแล้ว ความเดือดดาลกำลังเรียกร้องให้เขาทำในสิ่งที่ไม่ตั้งใจจะทำมันตั้งแต่แรก

หมับ!

มือหนาคว้าเอวบางเข้ามาประชิดอกแกร่งแบบไม่เบามือนัก ชายหนุ่มกดน้ำหนักหวังให้เรียวแขนเล็กเจ็บ ซึ่งมันก็ได้ผลเมื่อริมฝีปากอิ่มกำลังบ่งบอกว่าเธอทรมานในสิ่งที่เขาทำ

“ปล่อยนะฉันเจ็บ ไอ้คนบ้า ปล่อย!”

“ก็ตั้งใจทำให้เจ็บไง ปากดีนักใช่ไหมพลอย ห่างกายพี่ไปแค่สองปีกล้าด่าผัวตัวเองแบบนี้เลยหรือจ้ะที่รัก” ประโยคสุดท้ายพูดชิดใบหูเล็ก

“อย่ามาพูดจาทุเรศๆ นะ ฉันกับคุณเราไม่ได้เป็นอะไรกัน คุณไม่ใช่สามีของฉัน!”

“แหมๆ เพิ่งรู้นะว่าผู้หญิงที่เคยโดนของผู้ชายกระแทกเขาเรียกว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน ต้องให้ทำท่าพิศดาลขนาดไหนจ้ะที่รัก ถึงจะยอมเรียกว่าผัวเมีย หืม…” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดเอ่ย

“คนบ้า คนเลว! ไอ้แก่ตัณหากลับ”

“ว่าไงนะ!?”

คำว่า ‘เลว’ ว่าเจ็บแล้ว แต่คำว่า ‘แก่’ เนี่ยสิ มันเจ็บยิ่งกว่าเอามีดมาแทงกันเสียอีก

“ที่เคยโดนไปยังพิสูจน์ไม่ได้ใช่ไหมว่าผัวคนนี้อาจจะแก่ที่อายุ แต่อย่างอื่นยังคงสภาพสดใหม่เอาไว้ตลอดเวลา พูดแล้วก็มาลองรำลึกความหลังกันหน่อยไหมจ้ะคนดี…”

พลั่ก!

มือหนาจัดการอุ้มหญิงสาวเข้าไปในห้องนอนขนาดไม่ใหญ่นัก เตียงเล็กที่สำหรับนอนได้แค่คนเดียวไม่ใช่อุปสรรคในการลงโทษผู้หญิงปากดี

“กรี๊ด! ออกไปนะ อย่าเข้ามา ไอ้บ้า” เสียงหวานโวยวายลั่น หมอนหนุนหมอนข้างลวดลายคิตตี้กระทบสู่ใบหน้าคมคาย

“เจ็บนะแม่คุณ” คนตัวโตกัดฟันกรอด

“ออกไป อย่ามายุ่งกับฉัน ออกไป!”

“ไม่!” เสียงเข้มตวาดกลับ ล็อคข้อมือเล็กตรึงไว้กับที่นอน ดวงตาคมดุจราชสีห์จ้องมองใบหน้าหวาน

ทั้งรักทั้งแค้นจนแน่นอก

“เธอหนีพี่มาสองปี ปล่อยให้พี่ออกตามหาเป็นไอ้ผู้ชายหน้างั่ว! ถ้าพี่ไม่รักไม่แคร์พี่จะยุ่งกับเธอทำไม ตอบสิพลอย ตอบ!”

ดวงตากลมโตมีน้ำใสๆ เอ่อคลอ...

“ทำไมพลอย ทำไมเธอต้องหนีพี่ด้วย ทำไมเธอต้องทำราวกับรังเกียจพี่ขนาดนี้ ทำไม!” ผู้ชายช้ำรักตะคอกถาม

เขาจะรู้หรือไม่ว่ายิ่งเสียงดังใส่ใบหน้าหวานมากเท่าไหร่ สาวเจ้าก็ยิ่งหวาดกลัวมากเท่านั้น

“ตอบมาสิพลอย ตอบมา!”

“เพราะคุณข่มขืนฉัน!!!”