เมริษาดึงคนตัวน้อยเข้ามาในห้องนอน ถามไถ่ไปมาได้ความสรุปเอาว่าฮิเดโกะไม่ชอบห้องนอนของตัวเอง เพราะเตียงนอนเป็นวงกลม เบื่อเสียแล้วอยากจะได้เตียงนอนแบบในห้องของเมริษา แล้วคนตัวน้อยก็คลานขึ้นเตียงนั่งพิงไปยังหัวเตียงยื่นขาสั้นป้อมเหยียดตรง แขนอวบอั๋นกอดอกน้อยของตัวเองไว้ แล้วมองมายังคนทั้งสองที่ยืนมองอยู่ปลายเตียง แม่ษาของตนนั้นยิ้มน่ารักส่งมาให้ แต่คนตัวโตสูงยาวยังกะเสาร์ไฟฟ้านั้นกลับยืนส่ายหัวไปมาพร้อมกับสายตาเอาเรื่องมายังคนตัวเล็กกว่า
“ฮิเดโกะจะนอนที่นี่เหรอคะ”
เด็กสาวพยักหน้าหงึกๆ ไม่ละสายตาไปจากคนทั้งสอง “ไม่ได้!” เสียงเข้มของเขาสวนขึ้นทันที เมริษาเห็นท่าจะไม่ดีจนต้องเอื้อมมือไปจับเอาแขนแข็งแรงของเขาไว้ พร้อมกับส่งสายตาปรามไปให้
“งั้นฮิเดโกะคอยแม่ษาตรงนี้นะคะ ห้ามไปไหนเด็ดขาดแม่ษาขอคุยกับแดดดี๊แป๊บหนึ่งนะคะ”
“ห้ามนานนะคะ!” เด็กสาวบอกเสียงเข้มพร้อมกับยกนิ้วชี้ขึ้นอย่างขึงขัง อาการแบบนี้คนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น แดดดี๊ เคยทำให้เห็นบ่อยๆ โดยเฉพาะเวลาที่เขาโกรธให้กับตน