ค่ำคืนแรกของการย่านเข้ามาอยู่บ้านใหม่ ความไม่คุ้นชินทำให้นิชาลัยนอนไม่หลับ เธอนอนกระสับกระส่าย ตาแข็ง จนดึกดื่น ล่วงเลยเวลาของวันใหม่มาเกือบชั่วโมง หญิงสาวจึงค่อยๆ เคลิ้ม หลับลงไปจนได้
แต่แล้วในท่ามกลางความมืดสลัว นิชาลัยก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่ผิดแผกไป เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ กลิ่นหอมที่ไม่คุ้นเคยและที่ร้ายแรงที่สุดก็คือร่างอุ่นๆ แกร่งกล้าของใครคนหนึ่งที่นอนอยู่บนเตียงข้างๆกัน!!
หญิงสาวลุกพรวดพราดขึ้นมานั่งหูตาตื่นท่ามกลางความมืด ตกใจแทบสิ้นสติ เจ้าของเงาดำใหญ่ทะมึนที่นอนอยู่เคียงข้างกันก็ลุกขึ้นมานั่งด้วยเช่นกัน เธอเขม้นมองเจ้าของร่างนั้น หัวใจแทบจะหยุดเต้นตรงนี้
เขาเป็นใคร...ความมืดสลัวทำให้เห็นหน้าอีกฝ่ายไม่ชัด รู้ก็แต่ว่าเขามีรูปร่างที่สูงใหญ่ เป็นผู้ชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่นี่มันห้องนอนของเธอแล้วใครที่ไหนจะเข้ามาได้
หรือเป็นสิโรจน์!!
“พี่หนึ่ง...พี่หนึ่งใช่หรือเปล่าคะ...?” เธอแข็งใจถามออกไปเสียงแผ่ว นึกถึงใครอื่นไม่ออกอีกแล้วในบ้านหลังนี้ นอกจากสิโรจน์
“หึๆ...”
เขาไม่ตอบ แต่หัวเราะในลำคอ ดูอารมณ์ดี แล้วยังเขยิบเข้ามาใกล้เธอจนหน้าแทบจะชนกัน
“มองดูเองสิ ว่าใช่หรือเปล่า”
“พี่หนึ่ง!!”
พอสายตาปรับจนชินกับความมืดสลัวแล้วหน้าของเขาก็เข้ามาซะใกล้ ในที่สุดนิชาลัยก็จำชายหนุ่มได้ เธอเกือบถอนใจโล่งอก แต่ก็ต้องตกใจที่จู่ๆ สิโรจน์ก็คว้าปลายคางมนของเธอ ดึงให้เงยหน้าขึ้นสบตากับเขาท่ามกลางเงามืดสลัว
ดวงตาคมกริบวาววามในความมืดของเขาสะกดสายตาเธอเอาไว้ นิชาลัยกลืนน้ำลายลงคอ หัวใจเต้นตุ้บๆ...ตื่นเต้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
รู้สึกว่าเขาไม่เหมือนเมื่อตอนเย็น แต่ก็บอกไม่ถูกว่าไม่เหมือนตรงไหน สายตาคมกริบอย่างกับใบมีดโกนที่จ้องมองมาทำให้เธอสะเทิ้นหวั่นไหว...ใจเต้นแรงขึ้นทุกขณะ
“เข้ามาทำไมในห้องนิคะ ไหนว่าจะไม่ออกจากห้องแล้วไงคะ...แล้ว...พี่หนึ่งเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไงคะ คุณหมอกับคุณพยาบาลไม่มาด้วยเหรอ...” เธอมองไปรอบๆห้อง ไม่เห็นใครเลยแม้แต่รถเข็นไฟฟ้าของอีกฝ่าย
“ถามหลายอย่างจังเลย ว่าแต่ เราสนิทสนมกันตั้งแต่เมื่อไหร่ เรียกพ่งพี่เลยเหรอ เพิ่งเจอกันเองไม่ใช่รึไง”
“อ้าว ก็พี่หนึ่งเป็นคนบอกให้นิเรียกว่าพี่เอง...” นิชาลัยงง เขาจำที่บอกกับเธอเอาไว้ไม่ได้แล้วเหรอ?
“บอกอะไรก็ทำตามทุกอย่างเลยเหรอ...เชื่องจัง”
“พี่หนึ่ง!”