บทนำ-ชะตาของหงส์และมังกร
ว่ากันว่าป่าดอกเหมยซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของแผ่นดินจีนในยุคโบราณนั้น เป็นสถานที่สวยงามดั่งแดนสวรรค์ เป็นสถานที่อยู่ของเทพเซียนผู้มีอำนาจเหนือฟ้าดินและธรรมชาติ
ป่าดอกเหมยสีชมพูสะพรั่ง กลีบดอกไม้งดงามปลิวปราย กลิ่นหอมเย้ายวนยั่วฝูงผีเสื้อพัดกระพือปีกสยาย ท่ามกลางป่าเหมยใจกลางนั้นก็คือทะเลสาบสีน้ำเงินสดใสนามว่าทะเลสาบตงเหอว่ากันว่า ตงเหอนั้นคือดินแดนสวรรค์สร้างประทานให้สู่มวลมนุษย์ เป็นดินแดนอันบริสุทธิ์ ผู้ที่ย่างเท้าเข้าสู่ดินแดนแห่งนี้ได้นั้น จึงต้องเป็นผู้ที่มีจิตใจบริสุทธิ์ งดงามดั่งน้ำในทะเลสาบตงเหอ
ฉินหยุนซี ดรุณีน้อยในชุดขาวยาวกรุยกราย พวงผมดำสนิทปล่อยยาวสยายล้อแรงลมและเหล่าผีเสื้อที่รุมล้อม ดุจว่านางคือบุบผาชาติงามตระการดอกใหญ่ โดดเด่นอยู่กลางทะเลสาบตงเหออันศักดิ์สิทธิ์ นางกำลังยืนอยู่ในศาลากลางทะเลสาบ ก้มๆเงยๆ เก็บดอกบัวสีชมพูที่ชูช่ออวดความงามอยู่เหนือท้องน้ำสีฟ้าตระการตา
พลันนั้นก็มีผู้ร้องเรียกจากริมฝั่ง...
“เสี่ยวซี มาหาอาจารย์หน่อย”
เสียงเรียกอันอ่อนโยน เมตตาปรานีของผู้เป็นอาจารย์ นามว่าซือต้าหยุนเหนียง ท่านยืนอยู่อย่างสงบเสงี่ยมในดงดอกเหมย ฉินหยุนซีไม่รอช้า รีบวิ่งไปตามสะพานไม้อันงดงามเข้าไปแตะมือ ค้อมศีรษะทำความเคารพท่านอาจารย์
“ศิษย์มาแล้วเจ้าค่ะ อาจารย์ต้องการให้ศิษย์รับใช้สิ่งใดหรือเจ้าคะ?”
“ข้าไม่มีสิ่งใดจะใช้เจ้า แต่ข้าได้รับสารจากฉินเฉินมา บิดาของเจ้าต้องการให้เจ้าออกจากป่าดอกเหมย เขาต้องการให้เจ้าเข้าพิธีแต่งงานกับองค์ชายสาม หลี่เหยียนฟง”
“อะไรนะเจ้าคะ ท่านอาจารย์ต้องล้อศิษย์เล่นแน่ๆ องค์ชายสามอะไรกัน ศิษย์ไม่เคยรู้จัก ท่านพ่อจะให้ศิษย์แต่งงานได้อย่างไร เขาน่าจะให้พี่อี้ชิ่งแต่งกับองค์ชายต่างหากสิเจ้าคะ”
ฉินหยุนซีตื่นตระหนก ไม่เข้าใจ...ไฉนบิดาจึงจะให้นางซึ่งเป็นบุตรีที่ท่านไม่เคยสนใจไยดีแต่งงานกับองค์ชายสาม หลี่เหยียนฟง นางไม่รู้เรื่องโลกภายนอกป่าดอกเหมย ยังเข้าใจว่าจะได้อยู่กับอาจารย์ที่นี่ไปจนสิ้นอายุขัยแท้ๆ
“บิดาของเจ้า คงมุ่งหวังอยากให้ลูกรักได้วิวาห์กับองค์ชายรัชทายาทมากกว่ากระมัง...ทว่างานแต่งครั้งนี้เป็นพระบัญชาขององค์ฮ่องเต้ จะขัดมิได้ ดังนั้นจึงต้องเดือดร้อนถึงเจ้าแล้วเสี่ยวซี”
ซือต้าหยุนเหนียงแม้เป็นหญิงชราดูอ่อนโยน ทว่าเป็นผู้มีสติปัญญารอบรู้เป็นเลิศในทุกศาสตร์ อ่านคนทะลุปรุโปร่งดุจดั่งอ่านดวงดาวบนฟากฟ้า
ฉินเฉินบิดาของเสี่ยวซีเป็นถึงเสนาบดีฝ่ายขวาผู้กุมอำนาจในกองทัพนับแสนคุมอยู่ทางทิศเหนือ ความมักใหญ่ใฝ่สูงของฉินเฉินนับวันยิ่งเป็นที่ลือกระฉ่อน นั่นเพราะอดีตฮ่องเต้พระองค์ก่อนให้ความไว้เนื้อเชื่อใจฉินต้าสง บิดาของฉินเฉินจึงพระราชทานป้ายทองอาญาสิทธิ์กองทัพทางเหนือซึ่งใหญ่ที่สุดในแคว้นหลี่ต้า ให้สกุลฉินดูแล อำนาจนั้นสืบต่อตกทอดมาถึงฉินเฉิน ชายผู้เลือดเย็น มักใหญ่ใฝ่สูง ชายผู้ที่ส่งตัวลูกสาวคนเล็กซึ่งเกิดจากหญิงสาวชาวบ้านธรรมดาของตนเองมาไว้ในความดูแลของนาง ตั้งแต่เสี่ยวซียังเพิ่งฝึกเดินเตาะแตะ
ซือต้าหยุนเหนียงเลี้ยงดูฉินหยุนซีมาเหมือนเป็นดุจมารดาของนาง แล้วจะไม่ให้ทั้งรักทั้งห่วงใยได้อย่างไร...
หากเป็นปกติ นางคงไม่ยอมให้เสี่ยวซีลงจากหุบเขาป่าดอกเหมย โลกภายนอกนั้นอันตรายเกินไปสำหรับสาวน้อยไร้เดียงสา ทว่าซือต้าหยุนเหนียงเพ่งสมาธิตรวจดาวบนฟ้าแล้ว เห็นดาวมังกรจักรพรรดิส่องแสงอยู่เคียงคู่กับดาวหงส์ฟ้า...เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ใครเลยจะหลีกเลี่ยงโชคชะตาได้
หลี่เหยียนฟงก็คือดาวมังกรจักรพรรดิ...ส่วนเสี่ยวซีของนางก็คือ ดาวหงส์ฟ้า
“แต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ ท่านพ่อน่าจะถามศิษย์ก่อน...อาจารย์อย่าให้ศิษย์ไปเลยนะเจ้าคะ ศิษย์ไม่อยากจากท่านไป...อาจารย์ช่วยศิษย์ด้วยนะเจ้าคะ”
ฉินหยุนซีเกาะแขนอาจารย์ วิงวอนขอร้อง ไม่ต้องการแต่งงานกับชายที่นางไม่รู้จัก ไม่มีใจด้วย ต่อให้เป็นองค์ชายสามแห่งแคว้นหลี่ต้าก็ช่าง จะเป็นเทพบุตรเลอเลิศมาจากไหน ลองไม่รักแล้ว เสี่ยวซีก็ไม่อยากแม้เข้าใกล้
“เสี่ยวซีเอ้ย...อาจารย์ก็อยากช่วยเจ้า แต่นี่เป็นชะตากรรม เจ้าจงยอมรับแล้วลงเขาไปแต่งงานกับท่านอ๋องสามเถิด”
“อาจารย์!”
ฉินหยุนซีหน้าเสีย ดวงตากลมโตคู่งามดั่งดวงดาวสุกสกาวคลอน้ำตาขังด้วยความน้อยใจ ใบหน้างามหมดจดเกลี้ยงเกลาราวรูปสลักบิดเบ้ บางที...นางอาจจะต้องขัดใจอาจารย์สักครั้ง...
“อย่าดื้อเสี่ยวซี จงเชื่ออาจารย์ หากไปอยู่ตำหนักอ๋องสามแล้วมีเรื่องเดือดร้อนอะไร จงระลึกถึงอาจารย์ แล้วอาจารย์จะคอยช่วยเหลือเจ้าเอง...ไม่ต้องกลัว เสี่ยวซีของอาจารย์ถึงวัยจะมีคู่แล้ว คู่ครองของเจ้าจะเป็นชายผู้ยิ่งใหญ่...”
“แต่อาจารย์ก็บอกเอง ว่าเขาไม่ใช่องค์ชายรัชทายาท เขาจะยิ่งใหญ่ได้อย่างไรล่ะเจ้าคะ?” ฉินหยุนซีเอียงคอมองอาจารย์ด้วยความประหลาดใจ หากเป็นเช่นนั้นจริงๆแล้ว อาจารย์สมควรจะบอกบิดาของนาง หากท่านพ่อรู้ จะได้ส่งพี่อี้ชิ่งไปแต่งงานกับท่านอ๋องสามตามที่ควรจะเป็น
“ลิขิตสวรรค์ใครจะฝืนได้เล่า...เจ้าไปเถอะเสี่ยวซี ยังมีเรื่องอีกมากรอเจ้าอยู่ที่เมืองหลวง อาจารย์ขออวยพรให้เจ้าแคล้วคลาดจากอันตรายทุกสิ่ง...เป็นเด็กดีน่ารัก จงสร้างแต่ความดีนะเสี่ยวซี”
ซือต้าหยุนเหนียงไล้ฝ่ามือเหี่ยวย่นทว่าอบอุ่นเหลือแสนบนศีรษะของลูกศิษย์ผู้งดงาม เส้นผมของฉินหยุนซีนุ่มนวลเป็นเงาเหลื่อมแสงประดุจเส้นไหมทอแสง ความงดงามของดวงหน้าเรียวละมุนเป็นหนึ่งไม่มีสอง นางรู้ตั้งแต่แรกที่รับเลี้ยงเด็กน้อยเอาไว้แล้ว
หงส์ย่อมควรคู่กับมังกร...แม้หนทางนั้นมิใช่เรื่องง่ายก็ตาม
****************************
*****************************
********* ฝากอีบุ๊ก "ชายาปาฏิหาริย์" ที่เม็บด้วยนะคะ ^______^
>///////<