บทนำ
ร่างบางในชุดนักศึกษามอบรอยยิ้มหวานส่งตรงถึงชายหนุ่มที่มารอรับถึงหน้าคณะ พร้อมกับดอกกุหลาบช่อโตทำเอาเหล่าบรรดาเพื่อนฝูงต่างส่งเสียงแซวจ้าละหวั่น ใบหน้านวลแดงซ่าน หล่อนเขินอายจนไม่กล้าสบตามองผู้ใด
“พี่ธีมารอนานหรือยังคะ?” เสียงหวานเอ่ยถาม กลุ่มเพื่อนแตกก้อนไปคนละทิศคนละทางเสียแล้ว พื้นที่กว้างใหญ่ในเวลานี้ดูจะมีเพียงเธอและเขาเท่านั้น
“ไม่นานครับ พี่รอได้” ชายหนุ่มตอบเสียงทุ้ม แววตานั้นหนาไม่ละห่างจากวงหน้าสวยหยาดฟ้า
“มุกเรทไปตั้งเกือบสองชั่วโมงเลย นี่ก็เย็นมากแล้วด้วย” เจ้าหล่อนยกข้อมือข้างซ้ายขึ้นดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาเรือนหรู
“พี่ธีทานข้าวหรือยังคะ หิวไหม?” เธอถามเนื่องจากทราบดีว่าเขาเป็นโรคกะเพาะ ถ้าวันใดทานอาหารไม่ตรงเวลาอาการก็จะกำเริบทุกครั้ง
“พี่รอทานพร้อมน้องมุกครับ” ชายหนุ่มปากหวาน
“อย่าทำแบบนี้อีกนะคะพี่ธี ถ้าถึงเวลาต้องทานก็เชิญทานก่อนได้เลยค่ะ มุกไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว”
เจ้าหล่อนดุเล็กน้อย เป็นห่วงสุขภาพเขามากกว่า
“ก็เวลาทานข้าวคนเดียวมันไม่อร่อยเหมือนมีคนนั่งทานด้วยนี่น่า” ร่างสูงได้ทีจึงออดอ้อนเสียหน่อย
“พี่ธีก็…” หญิงสาวยิ้มละไม
“พี่หิวแล้วค่ะ เราไปทานข้าวกันดีกว่านะ” ชายหนุ่มยื่นมือไปตรงหน้าเจ้าหล่อน
“ไม่เอาค่ะ มุก… มุกอาย”
ร่างบางมองซ้ายแลขวาแล้วเขิน แม้จะไม่ค่อยมีนักศึกษาเดินเพ่นพ่านเท่าไหร่เนื่องจากเย็นจวนจะมืดเข้าไปทุกทีแต่เธอก็ละอายฟ้าดินอยู่ดี
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย คนเป็นแฟนกันแล้วเราก็ไม่ได้ทำเรื่องเสียหายสักหน่อย” น้ำเสียงติดเอ็นดูเอ่ย
เพราะหล่อนรักนวลสงวนตัวเช่นนี้ไงเล่า เขาถึงหลงใหลจนถอนตัวไม่ขึ้น!
“พี่ธี…” สาวเจ้าอึ้งไปชั่วขณะ “เมื่อครู่พี่ธีพูดว่าอะไรนะคะ ใครเป็นแฟนใครกัน?”
เธอและเขารู้จักกันมาเกือบสองปีเห็นจะได้ แม้ยังไม่มีสถานะที่แน่นอนแต่ชายหนุ่มก็ชัดเจนมาโดยตลอด ไม่เคยมีสักครั้งที่ร่างสูงจะละเลยเธอ เขาดูแลเอาใจใส่ร่างบางเป็นอย่างดี สัญชาตญาณของผู้หญิงมีกันทุกคนไม่เว้นหล่อน หากเพราะเป็นสตรีเรื่องแบบนี้จึงไม่อาจทำอะไรประเจิดประเจ้อได้ ต้องรอให้ถึงเวลาอันเหมาะสมเสียก่อน
“ก็น้องมุกไงครับ แฟนพี่”
“ขี้ตู่…! มุกยังไม่เคยบอกว่าเป็นแฟนพี่ธีเลยสักคำ”
แก้มนวลแดงระเรื่อน่าสัมผัส ถ้าไม่เกรงใจสถานที่และชุดนักศึกษาที่เธอสวมใส่ เขาคงหอมแก้มสุกปลั่งให้ชื่นใจไปนานแล้ว
“งั้นก็เป็นเลยได้ไหมครับ?” คนตัวโตเร่งเร้า เขาสัมผัสมือนุ่มเล็กขึ้นมากอบกุมแนบหน้าอกข้างซ้ายตรงตำแหน่งหัวใจ
“เราสองคนก็รู้จักกันมานานพอสมควรแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่ก็แสดงให้มุกเห็นว่าพี่จริงใจกับมุกมากแค่ไหน พี่ไม่เคยมองใครตั้งแต่วันที่เจอมุก ไม่เคยปันใจให้ใครนอกจากมุกคนเดียว พี่…” เสียงเข้มเว้นช่วงพลางสบดวงตากลมโต
“พี่รักมุกนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยราวกระซิบ
หัวใจดวงน้อยกระตุกไหวรุนแรง มือไม้พลันเย็นเฉียบขึ้นมาฉับพลัน ประโยคที่รอคอยได้รับการยืนยันจากเรียวปากหยัก ผู้ชายตรงหน้ากำลังพูดในสิ่งที่หัวใจเธอก็ต้องการเช่นกัน
หล่อนไม่เป็นตัวของตัวเองยามได้ยินคำสารภาพจากเขา
“ให้เกียรติเป็นแฟนกับพี่นะครับ… มุกดา”