บทนำ

รุ่งเช้าวันต่อมาหลังจากที่นนปวิทย์ได้ทราบข่าวระหว่างน่านฟ้ากับธาริดาเกี่ยวกับเรื่องงานหมั้นของคนทั้งคู่ ชายหนุ่มจึงขับรถมาหาผู้เป็นเพื่อนรักที่ไร่เวียงพิงค์เดอเกรพแต่เช้า เพื่อฟังคำยืนยันจากอีกฝ่ายว่าเขารักและต้องการใช้ชีวิตร่วมกับธาริดาจริง ๆ ไม่ใช่ทำเพื่อประชดใคร เพราะว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวกับความรู้สึกของหญิงสาวถึงสองคนด้วยกัน

“จริงแล้วทำไม” ถามออกไปอย่างนึกฉุนเมื่อได้ฟังน้ำเสียงของอีกฝ่ายที่ถามมาอย่างไม่พอใจ

“แล้วญาใจคืออะไร เธอเป็นเมียแก แล้วถ้าหากวันหนึ่งมิ้งค์รู้เรื่องนี้ขึ้นมาแกคิดเหรอว่าเธอจะรับได้ และที่สำคัญแกไม่สงสารญาใจเหรอวะ”

“ทำไมต้องสงสาร น้าของยัยนั่นทำให้แม่ฉันต้องตายอย่างทรมาน” ตอบออกไปเสียงเข้ม

“หากน้านีทำอย่างที่แกว่าจริงแล้วญาใจเกี่ยวอะไรด้วย เธอผิดอะไรแกมีเหตุผลบ้างสิวะไอ้น่าน”

“แล้วแกมายุ่งเรื่องอะไรของฉันด้วยวะ” ถามออกไปอย่างรู้สึกฉุน

“ก็ถ้าหากแกไม่ใช่เพื่อนฉัน ฉันจะไม่ยุ่งกับแกเลยและถ้าหากแกไม่ยอมฟังคำเตือนของฉัน จำคำฉันไว้นะน่านเป็นแกเองที่จะต้องเสียใจกับการกระทำของตัวเองในวันนี้”

นนปวิทย์เดินกลับไปขึ้นรถของตัวเองทันทีหลังจากที่พูดจบ และไม่อาจทนอยู่เห็นหน้าของน่านฟ้าได้อีกต่อไป เพราะรู้ดีว่าหากขืนเขายังอยู่อีกนิดมีหวังเขาและผู้เป็นเพื่อนรักคงถึงขั้นได้ลงไม้ลงมือกัน และพลอยทำให้ต้องผิดใจกันเปล่า ๆ

ขณะเดียวกันคนที่ยืนแอบฟังการสนทนาระหว่างคนทั้งคู่อยู่ด้านนอกถึงกับกระบอกตาร้อนผ่าว หลังจากได้ฟังถ้อยคำที่มันบาดลึกลงไปจนถึงก้นบึ้งของหัวใจ

“สักวันคุณน่านต้องรู้ความจริงค่ะว่าคุณนีคือผู้บริสุทธิ์” ป้าน้อยพูดปลอบหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนก่อนจะจับจูงมือเธอเดินออกไปรอน่านฟ้าที่ระเบียงหน้าบ้าน

“เป็นอะไร” ถามออกไปเสียงขุ่นหลังจากได้เห็นขอบตาบวมช้ำของผู้เป็นภรรยา ซึ่งดูเหมือนเธอเพิ่งผ่านการร้องไห้มาไม่นานนี้

“เปล่าค่ะ”

“อย่ามาเรียกร้องความเห็นใจ หรือทำตัวน่าสงสารที่นี่เพราะสิ่งเหล่านี้ฉันไม่มีให้กับเธอ” บอกออกไปอย่างนึกโกรธเมื่อพอจะเดาได้ว่าญาใจคงจะได้ยินในสิ่งที่เขาและนนปวิทย์คุยกันก่อนจะเดินนำเธอไปขึ้นรถและขับไปส่งเธอที่โรงครัวภายในไร่

“เช็ดน้ำตาของเธอซะญาใจ ก่อนที่มันจะทำให้ใคร ๆ เข้าใจผิดคิดว่าฉันทำร้ายเธอ” บอกออกไปเสียงขุ่นหลังจากขับรถมาส่งเธอที่โรงครัว

“ค่ะ” ตอบเขาออกไปเสียงเบาพร้อมทั้งพยายามกักเก็บน้ำตาที่มันจวนเจียนจะไหลลงมาอาบสองแก้มเนียนเอาไว้ก่อนจะก้าวลงจากรถ