พายุกุหลาบ
Romance Lover
พายุกุหลาบ
Romance Lover
พชรเมขลา
"ความซื่อสัตย์ คือสิ่งที่ผมภาคภูมิใจที่สุด และมันจะพิสูจน์ออกมาตามกาลเวลา เมื่อเราแต่งงานกัน ฉะนั้น เมื่อเกิดปัญหา คุณไม่ต้องเชื่อ ขอแค่...ฟังผม เท่านั้นก็พอ”
  • 5 ตอน
  • 160
นิยายโดย
  • 5 คนติดตาม
บทนำ

บทนำ


“ปล่อยนะ!”

หญิงสาวดิ้นขลุกขลัก ร้องเบาๆ แม้หัวใจเต้นแรง เขากลับรัดหล่อนแน่นขึ้น กระซิบแผ่วเบาริมหู

“คิดถึงใจแทบขาด ให้ปล่อยคงขาดใจ”

“ไปกอดแม่ยิหวานารีโน่น!”

“ไม่เคยกอด รายนั้นมีแต่จะไล่ให้ไปห่างๆ”

“ฮึ!” หญิงสาวทำเสียงขึ้นจมูก ชายหนุ่มแอบยิ้ม

“ช่วงนี้ ขยัน “ฮึ” บ่อย ไม่ค่อยได้ยินคำว่ารักเลย น้อยใจจัง”

“ก็ไม่รัก...ถึงไม่พูด”

“อ้อ...ไม่รักแล้วหรือ ไม่เป็นไร ผมรักคุณคนเดียวก็พอแล้ว”

ตามฟ้าโน้มหน้ามาหอมแก้มหล่อนเบาๆ หญิงสาวดิ้นอีก หัวใจเต้นรัว แต่ยังเสียงแข็ง

“บอกให้ปล่อย!”

“คุณอวบขึ้นนิดนะ แองจี้”

“ไม่อึ๋มเหมือนแม่คนนั้นหรอก!”

“อึ๋มหรือไม่ ไม่สำคัญ สำหรับผม...แค่อิ่มในรักก็พอแล้ว”

“ฟ้าคะ...” หญิงสาวเสียงอ่อน ใช้สายตาวิงวอนให้ปล่อยหล่อน แต่ตามฟ้ายังตื๊อด้วยความรักต่อไป เอาคอพาดบนบ่าหล่อน

“ชุดแต่งงานของจินนี่น่ารักดี สำหรับคุณ ต้องเป็นสีขาวบริสุทธิ์ ปักเลื่อมทอง”

“ไม่ต้องมาออกแบบชุดแต่งงานแองจี้” หล่อนบอกสะบัดๆ

“ถ้าว่าที่สามีไม่มีสิทธิ์ แล้วใครมี?”

“แฟนใหม่แองจี้ไง”

“อืม...แฟนคนปัจจุบันยังไม่บอกเลิก หาแฟนใหม่ซะแล้ว ใคร?”

“คุณก้องภพ!”

น้ำเสียงหนักแน่นดังออกจากปาก ตามฟ้าครางในลำคอ พยักหน้าหงึกๆ ดอมดมผมหล่อนทีหนึ่ง

“ค่อยยังชั่ว นึกว่าคุณชายรัชชานนท์ คู่แข่งเก่าในอดีต คัมแบ็คกลับมาใหม่ แบบนี้เคลียร์ไม่ยาก”

“จะเคลียร์ยังไง?” หล่อนเอียงหน้าถามอย่างสนใจ

“ไว้เจอก่อน จะต่อยหน้าสัก 3 หมัด เตะของลับสัก 5 ผัวะ ตุ๊ยท้องแรงๆ สัก 10 ชุด เอาให้สลบเหมือดคาพื้น โทษฐานที่บังอาจมาแทรกเป็นมือที่สาม”

“เขาไม่ใช่มือที่สาม” หล่อนแกว่งนิ้วต่อหน้าเขา “คุณต่างหาก ที่กลายเป็นอดีตไปแล้ว ปล่อยค่ะ แองจี้จะลงไปข้างล่าง”

“จูบผมก่อน แล้วจะปล่อย” เขาอ้อนเหมือนเด็กๆ ยังกอดหล่อนแน่นอยู่เช่นนั้น อินทราณีถอนใจอย่างระอา

“ไปให้แม่สาวสวยผมบรอนซ์นั่นจูบเถอะ”

ตามฟ้าลืมตา พึมพำ “แม่สาวผมบรอนซ์? ใครอีก?”

“ก็คนที่ยืนจู๋จี๋กับคุณที่หน้ารีสอร์ทนั่นไง” สะบัดเสียงอย่างแง่งอนปนหมั่นไส้

“อ๋อ พิมพ์รมเยศ...” ตามฟ้าลากเสียง แล้วเงียบไป

“ชื่อเพราะเชียว ตัวจริงก็สวยเฉียบ ยังกะนางงามจักรวาล เขาอุตส่าห์ฉุดแขนเข้าไป ไม่อยู่กับเขาให้นานๆ หน่อยล่ะ”

ตามฟ้าหัวเราะขำๆ ยังคงยืนกอดหล่อนเช่นนั้นอยู่อย่างไม่รู้สึกเมื่อยล้า

“ไม่ยักรู้ว่าคุณเห็น น่าจะเข้าไปทักทาย ผมจะได้แนะนำให้รู้จัก เธอเป็นดีไซเนอร์ มากับผมพร้อมทีมงานนั่นแหละ ผมหา รีสอร์ทให้พวกเขาพัก เสร็จแล้ว ก็มานี่เลย ไม่มีอะไรให้ต้องลังเล หรืออู้อยู่ ที่เห็นนั่นแค่ หยอกเย้ากันเล่นๆ ไม่มีอะไร”

“งั้นคืนนี้ ก็ควรไปพักกับพวกเขา”

“เรื่องอะไร แฟนผมอยู่ที่นี่ ขืนกลับไปพักโน่น พวกทีมงานหัวเราะเยาะผมตาย ใครๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้น”

“บอกให้ปล่อยได้แล้ว จะกอดไปถึงไหน?” หล่อนอุทธรณ์ เพราะขืนนิ่งอยู่ หัวใจคงหวั่นไหว อ่อนยวบจนหมดสิ้น

“ก็ยังไม่จูบ จะปล่อยได้ไง เสียเชิงชายหมด” คนรักยังต่อรองหน้าระรื่น หล่อนเลยจูบเบาๆ ที่ปลายคางอย่างหมั่นไส้นัก

“โอ้โห คนอุตส่าห์รักษาพรหมจรรย์มา 4 ปี ได้รับจูบแค่นี้ เหี่ยวเฉาตายดีกว่า” คนช่างพูดยังไม่ยอม

“อย่ายั่วนะ!”

“ไม่ยั่วก็ได้ งั้นผมจูบเอง” ขาดคำ ชายหนุ่มก็พลิกร่างหญิงสาวกลับมาเผชิญหน้า เอานิ้วแตะปลายคางเชยขึ้นเล็กน้อย ก่อนประทับริมฝีปากแนบสนิท ดวงตาอินทราณีพริ้มหลับ ถอนหายใจลึก รู้เลยว่าหล่อนพ่ายแพ้ต่อเขาอีกแล้ว ความรักของเขาทำหล่อนเคลิ้มไปจนได้ ทั้งที่ตั้งใจแต่แรกว่าจะมึนชาปั้นปึ่งให้ถึงที่สุด น่าตีหัวใจตัวเองนัก อินทราณี!

นิยายเรื่องอื่นของพชรเมขลา