แนะนำตัวละคร
นายนาวี นิติวัติ (พี่วี) อายุ 31 ปี
อดีตอาจารย์พิเศษของมหาวิทยาลัยมาเป็นนายใหญ่แห่งไร่นิติวัติ
นางสาวจอมใจ (จอม) อายุ 25 ปี
ความไร้เดียงสาในอดีตทำให้เธอตัดสินใจผิดพลาดจนอยากกลับมาแก้ไข แต่เมื่อได้รับโอกาสกลับพบว่าผู้ชายที่เธอรักไม่ใช่ พี่วี คนเดิมอีกต่อไป
นายนาวิน นิติวัติ (คุณวิน) อายุ 33 ปี
เจ้าของบริษัทผลิตอาหารยักษ์ใหญ่ที่เจ้าเล่ห์เหลือร้าย เขาไม่ได้อยากทำลายใครแต่ก็ไม่อาจปล่อยเธอให้ไปเป็นของใครได้เช่นกัน
นางสาวจริงใจ (น้องจริง) อายุ 21 ปี
เด็กสาวใสซื่อที่ต้องตกอยู่ในอุ้งมือของผู้ชายเจ้าเล่ห์อย่างนาวินโดยไม่มีทางเลือก
***ขอบคุณภาพประกอบจาก pixabay.com
คำโปรย
“ถามได้ก็ปลุกคนขี้เซาน่ะสิเรียกตั้งนานไม่ยอมตื่นก็ต้องใช้วิธีนี้แหละ แล้วเรื่องอะไรมามัดมือมัดเท้าจอมไว้แบบนี้” เธอยื่นมือที่ถูกมัดไปตรงที่เขา ทำหน้าไม่พอใจ
นาวีทำหน้าเก้อเพราะเขารู้ว่าถ้าได้กอดเธอแล้วจะนอนหลับฝันดีน่ะสิถึงต้องทำอย่างนี้
“มัดไว้อย่างนี้น่ะดีแล้วจอมจะได้ไม่หนีพี่ไปไหนอีก นอนซะนะยอดดวงใจพี่” พูดเสียงนุ่มและลูบหลังเธอราวกับจะกล่อมแต่จอมใจไม่เคลิ้มตามเธอขืนตัวออกจากอ้อมแขน
“ไม่ต้องมาพูดให้เคลิ้มเลยปล่อยเดี๋ยวนี้นะจอมจะแก้มัดไม่งั้นจะหยิกให้เนื้อขาดเลย” จอมใจไม่ได้ขู่เธอทำจริง หญิงสาวใช้เล็บจากมือทั้งสองข้างจิกเข้าที่หน้าอกเขาอีกครั้งแล้วบีบอย่างแรงน่ากลัวว่าเนื้อของชายหนุ่มคงหลุดออกมาแน่ถ้าไม่รีบทำอะไรสักอย่าง
“เล่นอย่างนี้ใช่ไหมได้” ใช่ว่าเธอจะรังแกเขาได้ฝ่ายเดียว มือใหญ่หยาบกร้านจับหมับเข้าที่อกอิ่มของเธอแล้วออกแรงบีบอกอวบงามนั้นเบาๆ
“อื้ออออ ! ” หญิงสาวคลายมือจากอกแกร่งทันทีแล้วร้องห้าม
“อย่าทำแบบนี้สิ” มือเล็กที่ถูกมัดไว้ออกแรงปัดมือใหญ่ให้พ้นหน้าอกของตัวเอง
นาวียอมปล่อยมือจากอกอวบอย่างง่ายดาย สัมผัสเมื่อครู่ทำให้อารมณ์ของเขาปั่นปวนแต่เขาไม่อยากทำอะไรเธอตอนนี้เพราะเธอดูอิดโรย คงไม่พร้อมทำศึกสวาทกับเขาเป็นแน่ เขาต้องปล่อยให้เธอได้พักอีกอย่างเขากลัวว่าเธอจะไม่สบาย
“ทีตัวเองหยิกพี่ได้พอพี่ทำมั้งมาโวยวาย” เขามองเธอด้วยสายตาล้อเลียน
***‘อำพรางสร้างรัก’ เคยตีพิมพ์เป็นหนังสือรูปเล่มกับสำนักพิมพ์อินเลิฟมาแล้ว(หนี้พรหมจรรย์ซาตานแค้น) นะคะ พัชรินทร์นำมารีไรท์ใหม่แต่ก็ไม่ได้ปรับแก้เนื้อหาหรือสำนวนมากมายและนำมาอัพเป็นการโปรโมต 50% นะคะ
ขณะนี้หมดสัญญากับสำนักพิมพ์แล้วพัชรินทร์นำมาทำเป็น E-BOOK ขายในราคาสบายกระเป๋ามีขายที่พี่ MEB เด้อ
(เนื้อหาทั้งหมดเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นผู้เขียนไม่มีเจตนาพาดพิงถึงผู้ใดน้า)