หมายเหตุกันนิดหน่อย
ฟิคเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับ ชาย X ชาย
หรือเรียกให้เข้าใจง่ายๆก็คือ ฟิควายหรือนิยายวาย นั่นเองค่ะ
ใครที่รับไม่ได้หรือ ไม่ชอบแนวนี้อย่ากดอ่านเลยน้า ~
❥
“รับไปสิ” จู่ๆก็มีชายร่างสูงโปร่งที่ดูคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดีโผล่มาพร้อมกับกล้องของวาที ใช่นั่นกล้องของเขาที่ผู้ชายคนดังกล่าวยื่นมาให้อยู่หน้าเคาท์เตอร์ พร้อมกับสายตาของเหล่าพนักงานข้างๆยืนมองตาไม่กระพริบ
“คะ คุณพายุ” วาทีเอ่ยชื่อของคนตรงหน้าด้วยท่าทีสงสัยและกำลังนึกโกรธตัวเองอยู่ในใจว่า ทำไมถึงสะเพร่าลืมของสำคัญที่สุดในชีวิตไว้ที่ห้องผู้ชายคนนี้ได้
“คิดว่าจะขายนะ แต่ดูสภาพแล้วคงได้ไม่ถึงหมื่น”
พูดจบเมื่อวาทีรับกล้องจากเขาไปแล้ว
“ขอบคุณที่คุณไม่ได้ขายมัน และยังหลงเหลือความเป็นพลเมืองดีอุตส่าห์เอามาคืนนะครับ”
ถึงคำกล่าวขอบคุณที่ดูรื่นหูนั่นจะไม่ได้ออกมาจากใจของวาทีสักเท่าไหร่ แต่ยังไงก็ยังดีที่เจ้ากล้องตัวนี้โผล่มาอยู่กับเขาถึงที่โดยที่ไม่ต้องแบกหน้าไปหาผู้ชายคนนี้ถึงห้อง
“เสร็จธุระแล้วก็กลับสิครับ” วาทีเอ่ยบอกน้ำเสียงไม่ต้อนรับลูกค้าคนนี้สักเท่าไหร่
“จะซื้อบุหรี่ พนักงานที่นี่มีสิทธิ์มาไล่ลูกค้าด้วยเหรอ?”
พายุ จงใจพูดเสียงดังจนลูกค้าคนอื่นๆหันมามอง ถึงพายุจะไม่พูดใส่ร้ายเขาแบบนี้ไอ้หมอนี่มันก็เป็นจุดสนใจของคนในร้านอยู่ ดีเพราะพายุดูดีมากถึงแม้จะใส่แว่นดำปกปิดดวงตาที่ร้ายกาจนั่นก็ตาม
ใช่แล้ว วาทีจำได้คนๆนี้เมื่อตอนนั้น วันแรกที่เขาได้เจอพายุ ผู้ชายที่ซื้อบุหรี่กับเขาและถุงยางอนามัย... เขาน่าจะจำได้ตั้งแต่ครั้งแรกซะก็สิ้นเรื่องไป
“จะเอาอันไหนก็รีบๆซื้อซะสิครับ” วาทีได้แค่เอ่ยออกมาพร้อมกับน้ำเสียงที่ดูน่าฟังกว่าเดิม
“มาร์ลโบโร่ ซองนึง” วาทีถอนใจแต่ก็ยอมทำตามหันหลังไปหยิบเจ้าบุหรี่ยี่ห้อที่พายุต้องการมาให้
“ไม่รับถุงยางอีกเหรอครับ?” ดวงตาคมเงยสบกับใบหน้าเล็กผ่านแว่นสีดำขลับนั่นก่อนจะยกยิ้มมุมปาก
“เก็บไว้ซื้อตอนที่ฉันจะใช้กับนายเถอะเด็กน้อย”