หนี้รัก หักแค้น
ดราม่าน้ำตาริน
หนี้รัก หักแค้น
ดราม่าน้ำตาริน
ปภัสตรา
การสูญเสียมารดาบังเกิดเกล้าจากการติดค้างหนี้และการกลั่นแกล้งในครั้งนั้น ทำให้ “ปรรณ” หนุ่มน้อยผู้น่าเวทนาในวันนั้น เติบโตมาด้วยความคับแค้นใจฝ่ายนายล้วนและพวก และรอการแก้แค้นมาเป็นเวลายาวนาน การกลับมาของ นลิน แพทย์สาว ทายาทเพียงคนเดียวของนายล้วน ที่เพิ่งสำเร็จการศึกษาจากต่างประเทศ เป็นเหตุให้ ปรรณ ชายหนุ่มซึ่งเฝ้ารอการกลับมาของหล่อน เพื่อแก้แค้นให้มารดาจากเหตุการณ์ที่เขาจำฝังใจเมื่อวัยเด็ก เขาจะทำในสิ่งที่รอคอยสำเร็จหรือไม่ และชะตาของหล่อนจะเป็นอย่างไรหลังจากเหยียบย่างเข้าสู่เมืองไทย สามารถติดตามเนื้อหาตอนต่อไปค่ะ
  • 10 ตอน
  • 59
นิยายโดย
  • 3 คนติดตาม
บทนำ

“แม่ครับ ! ผมไปโรงเรียนก่อนนะครับ” เสียงเด็กชายวัยมัธยมต้นร้องบอกผู้เป็นมารดาที่กำลังสาละวนอยู่กับงานในสวน มารดาของเขาหยุดจากการพรวนดินแปลงคะน้า พร้อมทั้งหันกลับมามองแล้วยิ้มให้

“จะไปแล้วหรือลูก ? ยังเช้าอยู่เลยนะ กินข้าวกินปลาหรือยังล่ะ ?”

“กินแล้วครับ” เด็กชายตอบกลับไป เว้นไว้อึดใจ “ผมจะแวะเอาไปซื้อยาให้หลวงลุงที่วัดด้วยครับ”

“อ่อ งั้นก็รีบไปเถอะ เดี๋ยวหลวงลุงท่านจะรอนาน”

“ครับ” เด็กชายก้าวออกจากบ้านทันที มุ่งสู่ทิศทางเบื้องหน้าซึ่งเป็นทางที่ต้องผ่านไปยังโรงเรียน ระยะทางไม่ไกลมากนัก ไม่ลืมที่จะแวะซื้อยาแก้ปวดเมื่อยติดมือไปด้วย

เด็กชายปรรณ เขาเป็นเด็กกำพร้าพ่อ พ่อของเขาเสียชีวิตด้วยโรคประจำตัวตั้งแต่เขาอายุย่างเก้าขวบ ชีวิตของเด็กน้อย จึงมีเพียงแม่ ซึ่งแม่ของเขานั้น หลังจากสามีเสียชีวิต เธอก็ทำหน้าที่เป็นทั้งพ่อและแม่ของลูกชายเพียงคนเดียวอย่างเต็มที่ ที่ดินผืนเดียวที่สามีทิ้งไว้ก่อนตายเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ เธอใช้ที่ดินที่ได้รับมาจากสามีทำการเกษตร ลงทุนปลูกพืช ทำสวน หารายได้เลี้ยงดูลูกชายเพียงคนเดียวซึ่งมีค่ากว่าทรัพย์สินใดๆบนโลกใบนี้ ส่วนอีกคนที่เขามีคือหลวงลุงที่วัด ซึ่งเป็นพี่ชายของแม่ มีศักดิ์เป็นลุงแท้ๆของเขา ท่านบวชตั้งแต่เขายังไม่เกิด คอยดูแล อบรม สั่งสอน เขารักแม่และหลวงลุงของเขามาก ซึ่งนั่นก็ทำให้เขามีความสุขที่สุดในชีวิตของเด็กน้อยคนหนึ่ง ในทุกๆวันก่อนไปโรงเรียน เขามีหน้าที่ถือถุงย่ามเดินตามหลวงลุงขณะเดินบิณฑบาต วันนี้หลังเสร็จภารกิจ หลวงลุงได้ฝากเงินไว้ไปซื้อยาแก้ปวดเมื่อยที่ร้านขายของชำ หลวงลุงของเขาสังขารไม่ค่อยแข็งแรง วันไหนเดินบ่อยๆจะปวดเมื่อยบริเวณขาเป็นประจำ วันนี้ก็เช่นกัน......

เด็กน้อยเดินจนกระทั่งเหงื่อชุ่มเล็กน้อยก็ถึงทางเข้าเขตวัด ซึ่งไม่ไกลจากบ้านของเขามากนัก กุฏิของหลวงลุงอยู่ถัดจากศาลาหลังขนาดย่อมเข้าไปจวนจะสิ้นสุดอาณาเขตของวัด

“หลวงลุงครับ ผมเอายามาให้ครับ” เด็กน้อยส่งเสียงเรียก

“เออ เอ็งเอาวางไว้หน้ากุฏินั่นแหล่ะ แล้วก็รีบไปโรงเรียนเสีย เดี๋ยวจะพาลสายเอา” เสียงดังอันคุ้นเคยแทรกผ่านมาจากด้านในตัวกุฏิ

“เดี๋ยวเลิกเรียนผมจะแวะมานวดให้หลวงลุงนะครับ” เด็กน้อยขันอาสาอย่างเต็มใจ

“เอ็งเลิกเรียนก็รีบกลับไปช่วยแม่เอ็งทำงานเถอะ ไม่ต้องห่วงหลวงลุงดอก”

เด็กน้อยทำสีหน้าเป็นกังวล เมื่อเสียงหลวงลุงเน้นย้ำอีกรอบ จึงได้ทำตามแต่โดยดี

เด็กชายปรรณ เดินมุ่งหน้าตรงไปยังโรงเรียนซึ่งอยู่ถัดจากวัดไปไม่ไกล ไม่กี่อึดใจก็ถึงโรงเรียน วันนี้ทางโรงเรียนมีผู้ใหญ่ใจดีมามอบทุนการศึกษาให้กับเด็กที่เรียนดีแต่ฐานะยากจน คุณครูของเขาได้เลือกให้เขาได้รับทุนการศึกษาในครั้งนี้ ซึ่งเขาดีใจมาก ทุนครั้งนี้จะช่วยค่าอุปกรณ์การเรียนเขาได้ระดับหนึ่ง เขาขึ้นรับมันด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ท่ามกลางเสียงปรบมือของเหล่าบรรดานักเรียน และคุณครู กรึกก้องไปทั่วทั้งหอประชุม

เลิกเรียนวันนั้น เขารีบเดินกลับบ้านด้วยอาการลิงโลด โดยไม่สนใจเที่ยวเตร่ไปที่ไหนเหมือนเด็กคนอื่นๆ เขาต้องการนำข่าวดีในวันนี้ของเขาไปบอกแม่ให้เร็วที่สุด เขาก้าวบริเวณรั้วหน้าบ้าน มีรสีน้ำเงินยี่ห้อดัง ที่เขาเคยเห็นมันโฆษณาในทีวีคันหนึ่งจอดอยู่ เขารีบมองไปยังตัวบ้าน มองเห็นชายชุดดำสองคนท่าทางมีลับลมคมใน ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน และกำลังมองตรงมาทางเขาอยู่

“น้าสองคนเป็นใคร ? ทำไมจึงเข้ามาบ้านผม ? แล้วแม่ผมล่ะ ? แม่ผมหายไปไหน? แม่...แม่ !.......”

ยังไม่ทันสิ้นประโยคที่เขาเรียกหาแม่ด้วยความตกใจปนสงสัย เสียงหัวเราะก็ดังมาจากข้างในตัวบ้าน เด็กชายไม่รีรอ ตอนนี้เขาคิดว่าต้องมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับแม่ของแน่ ไม่ต้องการได้ยินเสียงใครอื่น นอกจากเสียงแม่ของเขา !

นิยายเรื่องอื่นของปภัสตรา