无边无际 ปลายเส้นขอบฟ้าหลังหยาดพิรุณโปรยปราย
เขาบังคับให้นางดื่มยาห้ามตั้งครรภ์นานนับปี จนบัดนี้ร่างกายของนางมิอาจทนฤทธิ์ของยาได้อีกต่อไป
แต่เมื่อคืนเขากลับย่ำยีนาง ใช่ย่ำยี!! สารเลว
เช้านี้เขายังมอบยานรกนั่นให้นางอีกครั้ง มืองามดั่งหยกเนื้อดีทว่าขาวซีดยื่นออกไปรับถ้วยยาในมือใหญ่ ก่อนยกจรดริมฝีปากบางดื่มยาในถ้วยนั้นลงไป
เมื่อเขาเห็นกับตาว่านางกลืนยาลงไปแล้วริมฝีปากหนายกยิ้มอย่างอ่อนโยน
ยิ้มที่นางระลึกได้เสมอว่ามันลวงโลกแค่ไหน จึงลุกขึ้นแล้วกันหลังเดินออกไปจากห้องของนาง
ครั้นเขาหันหลังให้นางจึงหยิบบางอย่างในขวดหยกเนื้อดียื่นเข้าปากแล้วกลืนลงไป
ร่างบางดุจกิ่งหลิวกระตุกสองสามครั้งก่อนกระอักเลือดก้อนโตออกจากปากมากมาย
นางฆ่าตัวตายเพื่อหนีจากบุรุษสารเลวผู้เป็นสามี!!
ทว่า...ท้ายสุดแล้วเขายังกลับมาทันลมหายใจสุดท้ายของนาง
เขาตวาดใส่นางเสียงดังจนบ่าวไพร่ในห้องมอบลงไปกับพื้นอันเย็นเฉียบตัวสั่นอย่างหวาดกลัว
ตวาดซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเขามิอนุญาตให้นางตายอย่างเด็ดขาด!!
แล้วอย่างไร.....
นางยกยิ้มให้เขาเป็นครั้งแรก...ครั้งแรกตั้งแต่ที่ใช้ชีวิตในฐานะสามีภรรยา
ยิ้มอย่างผู้มีชัย!!
นางกำลังจะหลุดพ้นจากนรกแห่งนี้ หลุดพ้นจากสามีผู้ลวงโลกที่เลวบัดซบ!!
ไม่นานความมืดก็เข้าปกคุมสติของนางให้ค่อยๆเลือนหายอย่างช้าๆ...
ก่อนลมหายใจจะขาดสะบั้นเสียงของเขายังตามเข้ามาในห้วงฝันของนาง
“เมิ่งเอ๋อร์ข้าขอสั่งว่าเจ้าห้ามตาย ได้ยินหรือไม่!”
“เจ้าจะใช้ความตายของเจ้าสร้างบาดแผลให้ข้าอีกครั้งเช่นนั้นหรือ ใยเจ้าจึงใจร้ายกับข้านัก ห้าแสนปีที่ข้ารอคอยเจ้าเพื่อใช้ชีวิตด้วยกันแต่เจ้ากลับเลือกที่จะจากข้าไปอีกครั้ง ทำไมกัน ทำไม...”
รอนางเพื่อครองคู่เช่นนั้นหรือ?
รักนางเช่นนั้นหรือ?
แล้วยาพิษที่ให้นางดื่มครั้งแล้วครั้งเล่านั้นคือการแสดงความรักของเขาหรอกหรือ ช่างตลกสิ้นดี!!
ข้าได้ชดใช้ให้ท่านแล้วหย่งชาง
มันเพียงพอแล้วกับสิ่งที่ท่านทำกับข้า สิ้นสุดกันทีกับบุพเพหมื่นชาติความทรมานนับห้าแสนปี!!
หึ! สาแก่ใจนางนัก
แต่แล้ว...สวรรค์เล่นตลกกับชะตาชีวิตของนาง เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงในเรือนของตนแห่งจวนสกุลไป๋ ก่อนจะถึงวันแต่งงานของนางกับเขาในอีกสองเดือน.....
สวรรค์ท่านช่างเลวบัดซบ!!