ตัวข้าเพียงแค่พระชายาในนาม
แรงชัดจัดเต็ม
ตัวข้าเพียงแค่พระชายาในนาม
แรงชัดจัดเต็ม
Limeijia
"รัก" หรือ เขาหาได้มีให้ข้าไม่ แล้วเหตุใดใยไม่ปล่อยให้ข้าจากไปเล่า... จะรั้งข้าเพียงเพราะตำแหน่งพระชายาเช่นนั้นหรือ? คืนใจให้ข้า!!
  • 2 ตอน
  • 667
นิยายโดย
  • 17 คนติดตาม
บทนำ

วังวนของอำนาจล้วนหอมหวานล่อลวงให้ผู้คนนั้นลุ่มหลง บางคนโลภจนคิดกบฏทรยศแผ่นดินเกิด บางคนตกเป็นเพียงหมากของความต้องผู้อื่น แต่นั้นมิใช่นาง!!



สตรีที่เกิดมาเพรียบพร้อมแต่ยินดีกับการใช้ชีวิตเรียบง่ายสงบสุข ทว่านั่นเป็นเพียงความคิด ตั้งแต่เกิดมาในตระกูลใหญ่ย่อมตกอยู่ในสถานะที่ยากจะแยกให้หลีกหนีจากวังวนโสมมที่นางแสนรังเกลียด!!


เมื่อยากจะหลีกเลี่ยงจากอำนาจนางจึงต้องยอมรับในฐานะที่โอรสวรรค์เป็นผู้มอบให้ “พระชายา” ในพระโอรสของพระองค์เพื่อถ่วงดุลอำนาจของฮ่องเต้ให้คงที่ แต่นางจะมิยอมเป็นหมากให้ผู้ใด



ทว่าหมากกระดานที่นางเป็นผู้เริ่มมันกำลังจะหวนคืนทำร้ายเจ้าของ!!






ในวันที่นางตกหลุมพรางของตนเองจนถอนตัวไม่ขึ้น นางจึงได้รู้ว่าตนรัก “ว่าที่สวามี” เช่นเขา ซึ่งนั้นเป็นเรื่องที่น่ายินดีเพราะเขาเองก็มีใจให้นางมิน้อย หากเหมือนเบื้องบนเล่นตลกกับชะตาชีวิตคน สวรรค์ต้องการพิสูจน์ความรักของนาง!!




ใจที่เคยเต้นยามอยู่ข้างกายเขาสงบนิ่ง วันวานที่แช่มชื่นล้วนลืมสิ้น แต่นั้นไม่เท่ากับเขาคิดว่านางกลายเป็นดอกซิ่งยื่นออกนอกกำแพง!!


ไร้ซึ่งคำถาม ไร้สิ่งพิสุจน์ความบริสุทธิ แล้วนางจะทำสิ่งใดได้ ลิขิตสวรรค์บรรดาลมา ชะตาชี้ให้สู้ย่อมต้องเดินต่อไปกับร่างที่ไร้ความทรงจำของคนรัก




ทนให้มารดาเขาโขกสับ ภรรยารองและอนุของเขารังแกแต่นั้นมิได้คณามือนาง เตรียมพร้อมทุกอย่างก่อนแต่งเข้าตำหนักของเขาที่เต็มไปด้วยดอกไม้พิษมมีหรือจะพลาดท่าเสียทีให้สตรีเหล่านี้


ทว่า...นางคิดผิด ใช่ที่นางมิได้พลาดพรั่งให้ดอกไม้พิษทั้งหลาย แต่กลับเจ็บเจียนตายด้วยน้ำมือของสวามี!!





จ้าวหลงหมิงเยี่ยนท่านรู้สึกเช่นใดยามลงมือทำร้ายลูกของเรา...ด้วยสองมือของท่าน



รักที่เคยให้ข้ายังเหลืออยู่ในใจท่านบ้างหรือไม่ หรือรั้งข้าไว้ไว้ข้างกายเพียงเพราะตำแหน่งพระชายาเท่านั้น



หากวันใดที่ข้าไม่อยู่ข้างกายแล้ว จงเสวยสุขกับสิ่งที่ท่านกระทำกับข้าเอาไว้เถิด อยู่มิสู้ตายเป็นเช่นไรถึงยามนั้นท่านจะรับรู้เอง






อย่าได้อาลัยอาวรข้าเลย


เป็นท่านที่บีบบังคับให้ข้าไม่ต้องการอยู่ข้างกายท่าน



อย่าได้นึกถึงอดีตที่เคยทำดีกับข้า


เพราะตอนมีข้าอยู่ท่านมิเคยเลยสักครั้งที่จะนึกถึงมัน มิเคยถามไร้สิ้นความทรงจำ




อย่าได้โทษตนเองว่าเป็นผู้ผิด เพราะนั่นมันไม่เพียงพอ!!