เงาเพลิงสวาท
เจ็บใดจะเท่า…ถูกพรากลูกไปจากอก
------------------------------------------------------------
“ยา...อยากให้คุณสิงห์พาไปหาลูกค่ะ”
ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบกลับจากชายหนุ่ม
“คุณสิงห์คะ ยาอยากพบลูก...ยาคิดถึงลูก” น้ำตาใกล้จะไหลเต็มทน หล่อนไม่อาจทนความคิดถึงลูกน้อยได้อีกต่อไป
เขาพรากลูกไปจากอกคนเป็นแม่อย่างหล่อน แต่มันมีเหตุผลที่ทำให้หล่อนยอมจำนน ยอมอยู่ห่างลูกน้อย แต่ความเลือดเย็นของเขาคือ กีดกันไม่ให้พบลูก
“ลีโอสบายดี” สิงห์ราชกล่าวเพียงประโยคสั้นๆ น้ำเสียงราบเรียบ
“ยาอยากเห็นหน้าลูก…ยาอยากกอดลูก” เธอบอกเสียงสั่นเครือ เพราะความคิดถึงโหยหา ร่วมสองเดือนแล้วที่เธอไม่ได้เห็นหน้าลูกชาย
“ฉันจะทำงาน” ประโยคที่เจ้าของบ้านเอ่ยออกมาคือการเอ่ยไล่ทางอ้อม สองมือเล็กกำแน่น จ้องมองชายไร้หัวใจตรงหน้าด้วยความชอกช้ำ คำขอร้องของเธอไม่เคยมีความหมาย คนตัวโตจะทรมานกันไปถึงไหน หล่อนเจ็บปวดจนแทบจะอยากหยุดลมหายใจ น้ำตาเม็ดโตไหลเปียกชุ่มขนตา เธอรู้ว่าน้ำตาไม่อาจจะทำให้เขาเห็นใจได้ แต่ก็กลั้นมันไม่ไหวแล้วจริง ๆ บ่าเล็กงุ้มลงอย่างอ่อนแรง
----------------------------------------------------------------
