รัชศกที่สิบห้า จักรพรรดิหย่งฉี
ลมครวญคร่ำราวเสียงบรรเลงภูติผี ราตรีเบื้องบนมืดมิด ลมฝนหอบอายเย็นอวลกลิ่นดิน เมืองทั้งเมืองตกอยู่ในความเงียบงัน ไร้กระทั่งเสียงแมลงขับขาน รองเท้าไหมสีเทาก้าวเดินเชื่องช้า หยุดอยู่ใต้ต้นกุ้ยที่ส่งกลิ่นหอม ดีดเท้าคราหนึ่งก็ส่งตนขึ้นยืนบนยอดไม้ เสื้อคลุมสีเทาตัวใหญ่สะบัดตามแรงลม ผมดำพลิ้วไหว ดวงหน้างามเย็นชา
เย็นชาเหมือนคนตาย
เคร้ง
กระบี่เลือดร่วงหล่น คาวโลหิตคละคลุ้ง บนร่างนางไร้แม้หยาดเลือดกระเซ็น กระบี่กลับดื่มโลหิตจนแดงฉาน
ดวงตากลมโตเคียดแค้นแดงก่ำแหงนเงยมองเสี้ยวจันทร์
ไร้สำเนียง
ที่แท้…ทั้งหมดแค่หลอกใช้ความรักนาง
ที่เขาทำทั้งหมด…
สายฝนลงเม็ดหนาหนัก ตกกระทบดวงหน้างาม ใต้ราตรีดอกกุ้ย ยากแยกแยะว่าหยาดฝนหรือน้ำตา
ที่แท้…ความรัก ทั้งขื่นขม ทั้งไร้น้ำใจ