นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสมมุติที่ผู้เขียนได้แต่ขึ้นตามจินตนาการเท่านั้น
นิยายโลกใหม่ โรแมนติก-โรมานซ์ แอบแฟนตาซีนิดๆ บนธีมนิยายจีน ฉะนั้นนิยายเรื่องนี้ไม่มีความสมจริงทางวิทยาศาสตร์ใดๆ
แต่งตามจินตนาการและความฟุ้งเลยค่ะ
อะไรหนักๆ เราไม่เขียน เราแค่อยากเขียนเรื่องที่อ่านแล้วฟินมือจิกหมอน ขาจิกผ้าปูที่นอนก็เท่านั้นเอง
#เรื่องนี้ตั้งเป้าไว้ว่าจะเข็นให้จบค่ะ มีพลอตดองในไหเยอะเลยแต่ก็ยังเขียนไม่จบสักเรื่อง ฝากเรื่องนี้ไว้ในออมกอดทุกคนด้วยนะคะ/ กราบ
(โปรย)
หอชุนเฟิง เขตเมืองหลวงต้าซี, อีสท์ไซด์
21:00 น.
อ่า...เรเชล ตรงนั้นดีมากเลย
อีกนิด อืม
เสียงแหบพร่า ปนห้าวดังสะท้อนไปทั่ว ไอน้ำระเหยทั่วห้อง เกาะผิวกายของคนทั้งคู่ เมื่อไอน้ำรวมตัวกับเหงื่อแล้วจึงไหลลงตามผิวกาย สะกิดผิวที่ไวต่อความรู้สึกพาลให้อารมณ์รื่นรมย์พุ่งสูงขึ้นไปอีก
ตรงนี้หรอ? เสียงหวานใส แปร่งออกจากปากเล็กแต่อวบอิ่ม กระซิบตรงข้างหู พร้อมกับเลื่อนมือเรียวไปเลื่อนตามลอนกล้ามเนื้อก่อนจนไปถึงจุดอ่อนไหวนั้น
ใช่! ตรงนั้นแหละแรงๆ เลย
อ่า สุดยอดเลยเรเชล
อึก..อื้ม แขนแกร่งโอบเอวนุ่มที่ทับอยู่ข้างบนให้แน่นพร้อมบีบแก้มก้นเด้งเพื่อปลดปล่อยอารมณ์เมื่อหญิงสาวเสียงหวานใช้มือจี้จุดอ่อนไหว พร้อมก้มลงมาบดริมฝีปากแลกสัมผัสด้วยลิ้นอย่างมีชั้นเชิงชวนอีกฝ่ายคลุกคล้าพัวพันอย่างอ่อนหวาน
เรเชล...ที่เพิ่งถูกเรียกไปสักครึ่งชั่วโมงก่อนเป็นชื่อที่คนใน “หอชุนเฟิง”
โรงน้ำชาและสปาคลับระดับสูงในต้าซี (Da Xi) เมืองหลวงฝั่งอีสท์ไซด์ (East Side) ใช้เรียกเธอ...
ส่วนคนที่เธอเพิ่งสนุกด้วยเมื่อครู่เป็นใคร? อันนี้เธอก็ไม่รู้จักชื่อแซ่เหมือนกัน รู้แค่ว่าอร่อยใช่ได้! แค่นี้ก็พอ
หอชุนเฟิง (หอมกรุ่นยามใบไม้ผลิ) เป็นหนึ่งกิจการของตระกูลเจียง โดยมีอาหญิงเล็ก...เจียงหรูซื่อ เป็นคนดูแล ส่วนเธอ...
“เจียงจื่อรั่ว” ในฐานะหลานสาวคนเดียวของบ้านแค่เข้ามาช่วยดูแลบ้าง อะแฮ่ม...ไม่นับรวมการแอบจับหนุ่มๆ กินเล่น อันนี้นับเป็นกิจกรรมบำบัดความเครียดของแพทย์สาวอย่างเธอ! จุ๊ๆ แต่ก็ใช่ว่าจะจับกินไม่เลือก...ถึงรักสนุกแค่ไหนแต่คนที่เธอจะจับเคี้ยว หรือได้กินเธอนั้นก็ขึ้นอยู่กับว่าเธอถูกใจไหม อย่างน้อยๆ หน้าตาก็ต้องดูดี ตรงใจ น่าหม่ำหน่อยใช่มั้ยหละ!
จับชายหนุ่มกินมาก็มาก เคี้ยวไปก็ไม่น้อย...
เธอไม่คิดเลยว่าจะมาถึงวันที่เธอจะถูก เขาจับกิน!! หน้าตาหมาน้อยแสนหวานนั่นหลอกลวงสิ้นดี!!
ฮรื้อ..ถูกเคี้ยวแล้วไม่พอแถมปลดอาวุธ ฉีดวัคซีน กางเขตหวงห้าม แล้วยังแปะป้ายเจ้าของอีกต่างหาก
แล้วอย่างนี้เธอจะไปกินใครได้อีกตอบ!
ทั้งๆ ที่ถูกเขา...จับกิน แต่เธอก็ต้องยอมรับว่าการกินของเธอและเขาศีลเสมอกันเป็นที่สุด ต่างคนต่างเคี้ยวไม่ยั้ง กลืนกันลื่นคอ
แถมจะว่าไปตั้งแต่เจอเขาเธอก็หิวบ่อยขึ้น คุมตัวเองก็ยาก แล้วยังใครไม่ได้อีกเลย ทำไมหละ!!!
--- (ไรท์ไม่ขังพระเอกเน้อ เอาไปยลกันก่อนเบยกว่าจะได้เจออีกที อิอิ) ---
คุณหมอเจียง: คุณไป๋คะ กรุณาเอามือออกไปด้วยค่ะ
/ถลึงตาใส่ พร้อมกวดสายตามองรอบตัวอย่างหวาดระแวง
ไป๋เสวี่ยตง: หื้ม...คุณหมอเจียงว่าอะไรนะครับ?
/เอียงคอถาม พร้อมเลิกคิ้วสูง
คุณหมอเจียง: มือคุณหนะค่ะ เอาออกไปได้แล้วค่ะ
/เสียงหวานใสย้ำเข้มขึ้น
ไป๋เสวี่ยตง: อ๊ะ! ขอโทษทีนะครับ *กระซิบข้างหู* ผมนึกว่าคุณจะชอบ...เรเชล
คุณหมอเจียง: (เงียบ) .......กึกึ *เม้มปาก*
ไป๋เสวี่ยตง: หึหึ...คุณหลอกสายตาผมไม่ได้หรอกนะครับ...จื่อรั่ว
/ยื่นนิ้วไปลูบริมฝีปากคนเสียงหวานตรงหน้า
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ฮิฮิ จริงๆ คุณหมอเจียงนางก็สายซึนเบาๆ เหมือนกันนะคะ เหมือนจะร้ายๆ แถมไม่รู้ตัวว่าเป็นสายเอ็มหน่อยๆ อีกต่างหาก คงต้องมาเจอคนร้ายแบบหน้าซื่อตาใส พร้อมยิ้มการค้าแบบไป๋เสวี่ยตงคนหน้าเด็กหละค่ะ
ฝากเอาใจช่วยทั้งคู่ด้วยนะคะ จะเชียร์ทีมไหน ทีมคุณหมอเจียง หรือ ทีมตงตงเก่อเก้อ บอกไรท์ทีนะคะ :)
ขอบคุณค่ะ, All loves
ChungWah
