แม่ทัพเฉิน/เฉินอี้หลาง บุตรชายเพียงคนเดียวของแม่ทัพเฉินจิ้ง แห่งเฉิงโจว
บุรุษหนุ่มแห่งสมรภูมิรบ ผู้ร้างลาสมรภูมิรัก
จนท่านแม่ทัพผู้เป็นบิดาร้อนรนกระวนใจ
เกรงมิได้อุ้มซุนจื่อน้อย ซุนหนี่น้อย จึงต้องออกโรง
เมื่อเสร็จศึกจึงมีประกาศิตให้บุตรชายแต่งสะใภ้เข้าบ้านและผลิตหลานให้ทันใช้ ส่วนสะใภ้นะหรือ?
บุตรสาวของเหล่าสหายมากมายนักที่เร่งเท้าเข้าสมัครตำแหน่งฮูหยินน้อยสกุลเฉิน
แต่ว่าที่เจ้าบ่าวก็ยังมิต้องตา จนกระทั่ง...ได้พบคำตอบจากสวรรค์ที่ร่วงลงมากลางกระหม่อม!!
"อ๊ากก...หลบไป หลบไปนะ"
ตุ๊บ!!
"หลงไท่เกอเกอ เจ็บครั้งนี้ข้าเอาคืนแน่! "
เฉินอี้หลางคว้าคอเสื้อของคนร่างเล็กแต่กร่างคับถนนไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
ดูเถอะ...เขาเพิ่งมาถึงอันหนิงได้ไม่ถึงชั่วยามดีนัก ก็เจอเรื่องสนุกเข้าแล้ว
"ปล่อยข้านะ!! "
"เจอะเจ้าที่ไร...ไม่ถูกหาเรื่อง ก็ก่อเรื่องเสียเอง งานถนัดของเจ้าสินะ...อาจู"
"อี้หลาง! เจ้า!...เป็นเจ้าจริงๆ ด้วย! "
ลู่ลี่จู/ลี่เอ๋อร์ คุณหนูรองสกุลลู่ สาวงามผู้ห้าวหาญ เมื่อโบราณท่านว่า
เป็นหญิงให้อยู่เหย้าเฝ้าสามี แต่หญิงเช่นลู่ลี่จู มิเคยต้องปรนนิบัติพัดวีให้ใคร
หากต้องแต่งออกไปแล้วกลายสภาพเป็นหญิงรับใช้คอยเฝ้าประคบประหงมผู้เป็นสามี
นางขอมีชีวิตที่เปล่าเปลี่ยวเดียวดายเช่นนี้จวบจนชีวาวาย
เมื่อผู้เป็นบิดา ไม่รู้จะจัดการกับม้าดีดกระโหลกกับนางอย่างไร
ขอร้องสหายสนิทให้รับนางเข้าวัง กลับถูกปฏิเสธจนหน้าหงาย อับอายแทบแทรกแผ่นดิน
"ลู่เฉียน ใช่ว่าข้ารังเกียจนาง หากแต่ในวัง กฏระเบียบมากนัก หากผิดพลาดแม้เพียงนิด คือต้องโทษ
สถานเบาแค่โบย หนักหน่อยก็กักขัง แต่สำหรับนาง...ข้ากลัวว่าจะผิดพลาดถึงโทษปรหาร
หากตายคนเดียวข้าไม่ห่วง แต่ตายเจ็ดชั่วโคตร เจ้ารับได้หรือ?"
นั่นคือคำพูดของสหายผู้หนึ่ง ซึ่งอยู่ในวัง เมื่อหนทางแรกเห็นแล้วว่าสิ้นหวัง ก็เหลืออีกเพียงสองทาง
คือยกนางให้ใครสักคน ส่วนอีกทางคือส่งนางไปอันหนิง โกนหัวบวชชี อยู่กับซือไท่ผู้เป็นอา
ไม่นึกเลยว่าบุตรสาวของนางจะเลือก หนทางสุดท้าย!!!
หนึ่งบุรุษ...ต้องการหลีกหนีหน้าที่ผลิตลูกกับสาวงามที่มิได้ปรารถนา แต่ไม่อาจขัดคำสั่งบิดา
หนึ่งสาวซ่า...ที่ไม่ต้องการมีชะตาดังหญิงทั่วไป จึงตกลงปลงใจรับปากสหายสนิท
>>> สัญญาลับระหว่างทั้งสองจึงเริ่มต้นขึ้น ฝากนิยายด้วยนะคะ นิยายสายฮา ฝึกเขียนนิยายจีน ฝากด้วยนะคะ <<<