ลักขณาวาปะ
วรรณกรรมผู้ใหญ่
ลักขณาวาปะ
วรรณกรรมผู้ใหญ่
กัณนรัถ
"สเป็กฉันน่ะเหรอ ...ต้องไม่รวยกว่าฉัน" "ฮะ! เนี่ยนะสเป็กคุณ" "ใช่" "ทำไมเป็นอย่างนั้น?" "ฉันไม่ชอบให้แฟนรวยกว่า มันไม่คูล" "อ๋อ งั้นถ้าจนกว่าก็คบได้ทุกคน" "ใช่" "คุณนี่ตลกจัง"
  • 13 ตอน
  • 3,578
นิยายโดย
  • 8 คนติดตาม
  • Tag
  • #
บทนำ

บทนำ

"อา~" ทำไมถึงได้เหมือนจริงมากขนาดนี้นะ

รู้สึกเหมือนกับว่า... กำลังสัมผัสถึงตัวตนของเขา

เสียงหอบนั่น คือเสียงเธอจริงๆ เหรอ?

"อ๊ะ" แต่ว่า... ใครกันนะที่กำลังเคลื่อนขยับอยู่บนกายเธอ

เขาช่าง... ดูสูงใหญ่และหนั่นแน่น

ร่างกายของเขาส่วนที่กำลังรุกล้ำเธออยู่นั้นมัน... อืม ดีจัง~

"คุณ เป็นใคร?" ลักขณาคิดว่าตัวเองกำลังถามใครคนนั้นในฝัน

เขาหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหวต่อ แต่กำลังโน้มใบหน้าลงมาใกล้

ในความมืดที่ครอบคลุมอยู่รอบกาย มีเพียงระยะห่างที่ย่นย่อลงเท่านั้นที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกวางใจ

ใบหน้าคมเข้มและหล่อเหลาของเขา ช่างดูคุ้นตาเหลือเกิน

"ผมชื่อวาปะ อยู่ข้างๆ ห้องนี่เอง" เขากระซิบตอบก่อนจะใช้ริมฝีปากดูดดึงเรียวปากอิ่มของเธอไว้แนบแน่น

"อืม" ...ข้างๆ ห้องนี่เอง...

อ๋อ ผู้ชายหน้าตาดีแต่หน้านิ่งออกไปทางหยิ่งๆ ที่อยู่ข้างห้องเองเหรอ

ฮะ! เขา!! เขาน่ะนะ!!! แล้วเขาเข้ามาได้ยังไง!?

"อื้ม~ คุณ อ๊ะ อ๊า" ลักขณารู้สึกตัวตื่นทันที

เป็นจังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มข้างห้องเริ่มขยับสะโพกถี่รัวและอัดกระแทกกายหนักหน่วงขึ้นจนได้ยินเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังชัดเจน

'พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ!'

กระนั้นเรียวปากของเขาก็ยังคงดึงดูดริมฝีปากเธอเอาไว้ เกาะเกี่ยวพันพัวและรัวลิ้นราวกับหิวกระหายอยู่ในทะเลทรายอันแห้งแล้งมาเนิ่นนาน

"อื๊อ~ อ๋ายใอไอ้ออก" เธอพยายามจะบอกเขา

เขายอมผ่อนปรนแรงดึงรั้ง แล้วถอนริมฝีปากออกอย่างยากเย็น

'จ๊วบ!' เธอหายใจหอบหนักๆ อยู่หลายครั้ง

ขณะที่เขาเองก็ขยับสะโพกให้ช้าลง ยืดเวลาแห่งความสุขออกไป

เมื่อหญิงสาวซึ่งดูเหมือนจะปรับลมหายใจของตัวเองให้สม่ำเสมอได้แล้ว เขาก็เด้งกายเข้ารัวใส่ด้วยพลังแรงของชายหนุ่มวัยฉกรรจ์

"อา" อยากจะผลักไสเขาและส่งเสียงกรีดร้องให้ลั่นไปทั้งอพาร์ตเม้นต์ว่าเธอกำลังถูกฝืนใจ

แต่ว่า... เขาช่างมีเสน่ห์และมันก็...อืม~ เธอชอบที่เขากำลังทำ

"คุณ เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง?"

"คุณกำลังฝันอยู่น่ะ พรุ่งนี้ตื่นมาผมก็ไม่อยู่แล้วล่ะ" วาปะพยายามกล่อมให้หล่อนเชื่อเช่นนั้น

"ทำไมล่ะคะ?" ทำไมเสียงของเธอมันถึงได้...เหมือนกับว่า กำลังเสียดาย

เขาขมวดคิ้วไม่ยอมตอบ และเริ่มเกร็งตัว

ลักขณารู้ว่าเขาเกร็งทำไม เพราะว่าเธอเองก็กำลัง... ร่างกายเธอกำลังขมิบตัวถี่รัวตอดรัดเขาอยู่นั่นเอง

"ฉัน... อา~"

เขาหายใจแรงขึ้นขณะที่ปล่อยให้อะไรบางอย่างพลุ่งพล่านเข้าไปในกายสาว

"นอนเถอะ" เขาพูดหลังจากที่ถอนกายออกมาเงียบๆ

"คุณ!" ลักขณาร้องเรียกพลางยื่นมือไปจับรั้งท่อนแขนแข็งแรงของเขาเอาไว้

เขาชะงักมองใบหน้าหวานใสที่นอนตาปรือเหนื่อยหอบในความมืด

"ฉันอยากเห็นหน้าคุณชัดๆ อีกครั้ง ...ถ้ามันเป็นฝันล่ะก็ ฉันขอให้เรามาเริ่มกันใหม่อีกรอบนึงได้มั้ยคะ"

"คุณหมายความว่า?"

"ฉันอยากเมคเลิฟกับคุณอีกครั้งค่ะ"

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ยอมทำตามอย่างง่ายดาย "คุณใช้คำว่าเมคเลิฟ?"

"ค่ะ คุณรู้จักคำนี้ใช่มั้ยคะ จะว่าฉันโลกสวยก็ได้ ก็ฉันกำลังฝันอยู่ไม่ใช่เหรอ”

หญิงสาวนอนแยกขารอ ชายหนุ่มก็ขยับไปนั่งแทรกตัวอยู่ระหว่างกลางจัดการชักสาวรูดรั้งท่อนลำอย่างขะมักเขม้น

มือเล็กยื่นออกไปแตะแก้มชายหนุ่มในตอนที่เขาโน้มร่างลงมาใกล้

"เมื่อกี้คุณบอกว่าชื่ออะไรนะคะ?"

"วาปะ"

"วาปะ ชื่อเล่นล่ะคะ" หล่อนทวนแล้วก็ถามต่อ

"วา" เขาก็ตอบให้สั้นๆ

"วา ...ชื่อน่ารักจัง"

ต้องคอยบอกตัวเองว่าเธอกำลังฝันถึงหนุ่มหล่อข้างห้อง ฝันว่ากำลังมีเซ็กซ์กับเขา แม้ว่าอีกด้านจะรู้สึกว่ามันจริงอยู่บ้างก็ตาม

"แล้วคุณล่ะ?"

"อ๊า" ลักขณารู้สึกเสียววาบทันทีที่เขาใช้ท่อนลำที่แข็งขึงได้ที่ไล้ครูดเข้ามาในกลีบกายสาว

"ฉัน... อ๊ะ ฉันชื่อลัก อ๊า~ วา อ๊ะ"

"ลัก?"

"ขา อูย~ ซี้ด~ วา อืม"

"ลัก ลอลิงเหรอ"

"ค่ะ ลักขณา ...วา" หญิงสาวใช้สองมือเกาะบ่าเขาไว้แน่น

"อยากให้ผมเอามันเข้าไปมั้ย?"

แทนคำตอบ ลักขณาพยักหน้ารัวเร็ว

วาปะตั้งลำให้ตรงใจกลางปากถ้ำสวาทแล้วค่อยดันสะโพกเข้าสอดใส่ไปในกายอุ่นแน่นของเธอ

"อืม วา... วา พรุ่งนี้คุณจะมาอีกมั้ยคะ? ฉันจะฝันถึงคุณอีกหรือเปล่า?"

"แล้วคุณอยากให้ผมมาหรือเปล่าล่ะ?"

"อยากค่ะ" ตอบพลางพยักหน้าหงึกหงัก

วาปะนิ่งมองหน้าหญิงสาวพร้อมกระหน่ำกายเข้าหาเธออย่างเมามัน

สาวข้างห้องของเขาเป็นสาวสวย ขาว น่ารัก

แต่เธอซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังผมสั้นรองทรง เสื้อตัวโคร่ง กับกางเกงขาสั้นเก่าๆ

เขาเคยเผลอนึกหมั่นไส้เธอมาก่อนหน้านี้ก็ตอนที่ไปเห็นเธอช่างประจบลุงหัสดินเจ้าของอพาร์ตเม้นต์นั่นแหละ

แต่ว่าพอมารู้เหตุผลของการกระทำนั้นแล้ว นอกจากที่ความรู้สึกเป็นปฏิปักษ์จะมลายหายไป อะไรบางอย่างก็ถาโถมจู่โจมเข้ามากระแทกใจเขาอย่างกะทันหัน