บทนำ
"อา~" ทำไมถึงได้เหมือนจริงมากขนาดนี้นะ
รู้สึกเหมือนกับว่า... กำลังสัมผัสถึงตัวตนของเขา
เสียงหอบนั่น คือเสียงเธอจริงๆ เหรอ?
"อ๊ะ" แต่ว่า... ใครกันนะที่กำลังเคลื่อนขยับอยู่บนกายเธอ
เขาช่าง... ดูสูงใหญ่และหนั่นแน่น
ร่างกายของเขาส่วนที่กำลังรุกล้ำเธออยู่นั้นมัน... อืม ดีจัง~
"คุณ เป็นใคร?" ลักขณาคิดว่าตัวเองกำลังถามใครคนนั้นในฝัน
เขาหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหวต่อ แต่กำลังโน้มใบหน้าลงมาใกล้
ในความมืดที่ครอบคลุมอยู่รอบกาย มีเพียงระยะห่างที่ย่นย่อลงเท่านั้นที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกวางใจ
ใบหน้าคมเข้มและหล่อเหลาของเขา ช่างดูคุ้นตาเหลือเกิน
"ผมชื่อวาปะ อยู่ข้างๆ ห้องนี่เอง" เขากระซิบตอบก่อนจะใช้ริมฝีปากดูดดึงเรียวปากอิ่มของเธอไว้แนบแน่น
"อืม" ...ข้างๆ ห้องนี่เอง...
อ๋อ ผู้ชายหน้าตาดีแต่หน้านิ่งออกไปทางหยิ่งๆ ที่อยู่ข้างห้องเองเหรอ
ฮะ! เขา!! เขาน่ะนะ!!! แล้วเขาเข้ามาได้ยังไง!?
"อื้ม~ คุณ อ๊ะ อ๊า" ลักขณารู้สึกตัวตื่นทันที
เป็นจังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มข้างห้องเริ่มขยับสะโพกถี่รัวและอัดกระแทกกายหนักหน่วงขึ้นจนได้ยินเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังชัดเจน
'พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ!'
กระนั้นเรียวปากของเขาก็ยังคงดึงดูดริมฝีปากเธอเอาไว้ เกาะเกี่ยวพันพัวและรัวลิ้นราวกับหิวกระหายอยู่ในทะเลทรายอันแห้งแล้งมาเนิ่นนาน
"อื๊อ~ อ๋ายใอไอ้ออก" เธอพยายามจะบอกเขา
เขายอมผ่อนปรนแรงดึงรั้ง แล้วถอนริมฝีปากออกอย่างยากเย็น
'จ๊วบ!' เธอหายใจหอบหนักๆ อยู่หลายครั้ง
ขณะที่เขาเองก็ขยับสะโพกให้ช้าลง ยืดเวลาแห่งความสุขออกไป
เมื่อหญิงสาวซึ่งดูเหมือนจะปรับลมหายใจของตัวเองให้สม่ำเสมอได้แล้ว เขาก็เด้งกายเข้ารัวใส่ด้วยพลังแรงของชายหนุ่มวัยฉกรรจ์
"อา" อยากจะผลักไสเขาและส่งเสียงกรีดร้องให้ลั่นไปทั้งอพาร์ตเม้นต์ว่าเธอกำลังถูกฝืนใจ
แต่ว่า... เขาช่างมีเสน่ห์และมันก็...อืม~ เธอชอบที่เขากำลังทำ
"คุณ เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง?"
"คุณกำลังฝันอยู่น่ะ พรุ่งนี้ตื่นมาผมก็ไม่อยู่แล้วล่ะ" วาปะพยายามกล่อมให้หล่อนเชื่อเช่นนั้น
"ทำไมล่ะคะ?" ทำไมเสียงของเธอมันถึงได้...เหมือนกับว่า กำลังเสียดาย
เขาขมวดคิ้วไม่ยอมตอบ และเริ่มเกร็งตัว
ลักขณารู้ว่าเขาเกร็งทำไม เพราะว่าเธอเองก็กำลัง... ร่างกายเธอกำลังขมิบตัวถี่รัวตอดรัดเขาอยู่นั่นเอง
"ฉัน... อา~"
เขาหายใจแรงขึ้นขณะที่ปล่อยให้อะไรบางอย่างพลุ่งพล่านเข้าไปในกายสาว
"นอนเถอะ" เขาพูดหลังจากที่ถอนกายออกมาเงียบๆ
"คุณ!" ลักขณาร้องเรียกพลางยื่นมือไปจับรั้งท่อนแขนแข็งแรงของเขาเอาไว้
เขาชะงักมองใบหน้าหวานใสที่นอนตาปรือเหนื่อยหอบในความมืด
"ฉันอยากเห็นหน้าคุณชัดๆ อีกครั้ง ...ถ้ามันเป็นฝันล่ะก็ ฉันขอให้เรามาเริ่มกันใหม่อีกรอบนึงได้มั้ยคะ"
"คุณหมายความว่า?"
"ฉันอยากเมคเลิฟกับคุณอีกครั้งค่ะ"
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ยอมทำตามอย่างง่ายดาย "คุณใช้คำว่าเมคเลิฟ?"
"ค่ะ คุณรู้จักคำนี้ใช่มั้ยคะ จะว่าฉันโลกสวยก็ได้ ก็ฉันกำลังฝันอยู่ไม่ใช่เหรอ”
หญิงสาวนอนแยกขารอ ชายหนุ่มก็ขยับไปนั่งแทรกตัวอยู่ระหว่างกลางจัดการชักสาวรูดรั้งท่อนลำอย่างขะมักเขม้น
มือเล็กยื่นออกไปแตะแก้มชายหนุ่มในตอนที่เขาโน้มร่างลงมาใกล้
"เมื่อกี้คุณบอกว่าชื่ออะไรนะคะ?"
"วาปะ"
"วาปะ ชื่อเล่นล่ะคะ" หล่อนทวนแล้วก็ถามต่อ
"วา" เขาก็ตอบให้สั้นๆ
"วา ...ชื่อน่ารักจัง"
ต้องคอยบอกตัวเองว่าเธอกำลังฝันถึงหนุ่มหล่อข้างห้อง ฝันว่ากำลังมีเซ็กซ์กับเขา แม้ว่าอีกด้านจะรู้สึกว่ามันจริงอยู่บ้างก็ตาม
"แล้วคุณล่ะ?"
"อ๊า" ลักขณารู้สึกเสียววาบทันทีที่เขาใช้ท่อนลำที่แข็งขึงได้ที่ไล้ครูดเข้ามาในกลีบกายสาว
"ฉัน... อ๊ะ ฉันชื่อลัก อ๊า~ วา อ๊ะ"
"ลัก?"
"ขา อูย~ ซี้ด~ วา อืม"
"ลัก ลอลิงเหรอ"
"ค่ะ ลักขณา ...วา" หญิงสาวใช้สองมือเกาะบ่าเขาไว้แน่น
"อยากให้ผมเอามันเข้าไปมั้ย?"
แทนคำตอบ ลักขณาพยักหน้ารัวเร็ว
วาปะตั้งลำให้ตรงใจกลางปากถ้ำสวาทแล้วค่อยดันสะโพกเข้าสอดใส่ไปในกายอุ่นแน่นของเธอ
"อืม วา... วา พรุ่งนี้คุณจะมาอีกมั้ยคะ? ฉันจะฝันถึงคุณอีกหรือเปล่า?"
"แล้วคุณอยากให้ผมมาหรือเปล่าล่ะ?"
"อยากค่ะ" ตอบพลางพยักหน้าหงึกหงัก
วาปะนิ่งมองหน้าหญิงสาวพร้อมกระหน่ำกายเข้าหาเธออย่างเมามัน
สาวข้างห้องของเขาเป็นสาวสวย ขาว น่ารัก
แต่เธอซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังผมสั้นรองทรง เสื้อตัวโคร่ง กับกางเกงขาสั้นเก่าๆ
เขาเคยเผลอนึกหมั่นไส้เธอมาก่อนหน้านี้ก็ตอนที่ไปเห็นเธอช่างประจบลุงหัสดินเจ้าของอพาร์ตเม้นต์นั่นแหละ
แต่ว่าพอมารู้เหตุผลของการกระทำนั้นแล้ว นอกจากที่ความรู้สึกเป็นปฏิปักษ์จะมลายหายไป อะไรบางอย่างก็ถาโถมจู่โจมเข้ามากระแทกใจเขาอย่างกะทันหัน