"พี่ภาส อย่าไปนะคะ อย่าทิ้งน้องเมยไป!!""

เฮือก ... หญิงสาวสะดุ้งตื่นกลางดึกอีกครั้ง เวลาล่วงเลยผ่านมาเกือบสิบห้าปีแล้วสินะ ตลอดเวลาสิบห้าปีที่หล่อนรอให้เขากลับมา รัญชิดายังจำได้ดี วันที่เธอวิ่งตามรถของพี่ภาส ในยามที่เขาย้ายไปเรียนต่อต่างประเทศ รัญชิดาเฝ้ารอให้พี่ชายที่แสนดีของเธอกลับมา รัญชิดาเป็นเด็กน้อยอาภัพ เธอกำพร้าแม่ตั้งแต่ยังเล็ก แม่ของเธอเสียชีวิตด้วยโรคร้ายตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กน้อย ส่วนพ่อของเธอแต่งงานมีครอบครัวใหม่ ทิ้งให้เธออยู่กับคุณยายที่บ้านสวนแห่งนี้ ยังดีที่มีคุณยายรัมภาคอยถนอมชุบเลี้ยงเธอมา บ้านสวนของคุณยายมีพื้นที่กว้างขวาง คุณยายรัมภาและครอบครัวมีกิจการส่งออกทุเรียนไปต่างประเทศเสมอ ทำให้มีเงินเหลือกินเหลือใช้เลี้ยงดูหลานสาว ข้างบ้านสวนของคุณยายยังมีบ้านของคุณนายรมธีรา คุณนายรมธีรามีลูกชายอยู่คนหนึ่งชื่อภาสกร รัญชิดาหลงรักความใจดีของพี่ชายข้างบ้านตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อย พี่ชายใจดีที่คอยเล่นคอยแบ่งปันขนมให้เธออยู่เสมอ เธอรอคอยให้พี่ภาสของเธอกลับมาทุกวันเวลา และพรุ่งนี้ก็จะครบกำหนดกลับจากต่างประเทศของเขาแล้ว

ในทุกเช้า รัญชิดามักจะช่วยคุณยายรัมภาเข้าครัวเพื่อทำอาหารอยู่เสมอ วันนี้ก็เช่นกัน แต่จิตใจมันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย หล่อนคอยจับตามองทางเข้าบ้านของภาสกรไม่วางตา เผื่อว่าพี่ภาสของเธอจะกลับมาแล้ว ทันใดนั้นเองมีรถหรูคันดำกำลังเลื่อนผ่านหน้าบ้านสวนของเธอไปเพื่อเข้าไปจอดในบ้านของภาสกร

‘พี่ภาส..’

รัญชิดาเผลอเรียกชื่อของชายหนุ่มในใจ สิบห้าปีที่ผ่านมา พี่ภาสของเธอเติบโตเป็นหนุ่มใหญ่ รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวจัด เซตผมตามสไตล์คุณชายเจ้าสำอาง ดวงตาคมดุจเหยี่ยว จมูกเป็นสันได้รูป ริมฝีปากหยักอันชวนหลงใหล พี่ภาสของเธอหล่อราวกับรูปปั้นเทพบุตรแกะสลัก…

''น้องเมยจะรีบไปไหนลูก''

เสียงคุณยายรัมภาเรียกทักหลานสาวที่ดูรีบร้อนวิ่งออกไปจากครัว ไม่เป็นกุลสตรีเอาซะเลย

''น้องเมยจะไปหาพี่ภาสค่ะคุณยาย น้องเมยเห็นพี่ภาสกลับมาแล้ว''

''ดูซิเด็กคนนี้ เป็นสาวเป็นนาง วิ่งกระโตกกระตากไม่เป็นกุลสตรี ไม่เรียบร้อยเลย''

รัญชิดาได้ยินเสียงคุณยายบ่นไล่หลังมากรายๆ จะให้ทำยังไงได้ละ ในเมื่อเธอรอวันนี้มาเกือบสิบห้าปี ไม่ได้การ ต้องรีบวิ่งไปหน้าบ้าน ทักทายพี่ภาสให้เร็วที่สุด

รัญชิดาวิ่งไปถึงหน้ารั้วบ้านพ่อเทพบุตรของเธอ ต้องหัวใจกระตุกแรงกับภาพที่พบเจอ พี่ภาสของเธอกำลังคุกเข่าสวมแหวนให้ผู้หญิงที่รัญชิดาเองไม่รู้จักหรือคุ้นเคยมาก่อน ในสนามหญ้าหน้าบ้านของเขา รัญชิดาห้ามน้ำตาของตัวเองไม่ได้ ปล่อยให้ไหลรินเป็นทางจากหางตา เธอเจ็บปวดและน้อยใจกับภาพที่ได้เห็น พี่ภาสคนที่บอกให้เธอรอคอยเขากลับมา พี่ภาสคนที่หล่อนต้องสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี นี่นะหรือ การตอบแทนความจงรักภัคดีและการเฝ้ารอของเธอที่เขามีให้กัน เขาคงลืมไปจนหมดแล้ว