ณ หมู่บ้านกลางป่า แคว้นสิ่ว
"เร็ว เร็ว วิ่งเร็วเข้า "
"วิ่งตามไป เร็ว ฆ่าให้ตายทั้งคู่ เร็ว"
ตึก ตึก ตึก ตึก
"หยุดเดี๋ยวนี้น่ะนังแก่ พวกแกไม่มีทางรอดไปได้"
"อย่าเหลียวหลังมอง วิ่ง วิ่ง"
"อ๊าก!!!!! ตุบ"
"ท่านป้า ท่านลุกไหวรึไม่ เร็วเข้า"
"ไหวๆ ป้าลุกไหว อ๊า!! ข้อเท้าป้า"
"มาข้าช่วย เร็วท่านป้า ฮึบ ฮึบ"
"แย่แล้วมันตามมาทันแน่ ทิ้งป้าไหว เจ้าหนีไป ชีวิตเจ้ามีค่า"
"ไม่ ไม่ ท่านป้า ข้าจะอยู่กับท่าน ฮือๆ "
"รับนี้ไป มีดสั้นด้ามนี้เจ้าเก็บไว้ให้ดี รอท่านลุงมารับเจ้า "
"ไป ไป หนีไป ก่อนที่พวกมันจะตามมาทัน"
"ฮือๆ ข้ารักท่าน ฮือๆ "
"ป้าก็รักเจ้า หากชาติหน้ามีจริงขอให้ป้าได้เจอเจ้าอีก เย่ไหลเซียน"
ท่านป้าผลักเด็กหญิงตัวน้อยที่นางเลี้ยงดูมา จนบัดนี้นาง 10 หนาว แต่ตลอดชีวิตนางกลับมีความสงบสุขเพียงช่วงระยะเวลาสั้น ต้องคอยเปลี่ยนที่อยู่บ่อยครั้ง เพื่อหลบหนีการถูกล่า จนวันนี้หมู่บ้านของท่านป้าพร้อมด้วยผู้ที่คอยติดตามและช่วยเหลือนางถูกชายชุดดำบุกโจมตี ฆ่าตาย และเผาหมู่บ้านอย่างโหดเหี้ยม
"นั่นไงมันอยู่นั่น ไป"
"ฮ่าๆ นังแก วันนี้วันตายเจ้า"
"เข้ามาพวกทรยศ มา ! "
เพล้ง เพล้ง เพล้ง
เสียงกระบี่กระทบกันเสียงดัง ชายชุดดำผลัดกันกระโจมเข้าไปต่อสู้กับท่านป้า
ฟิ้ว ฉึก ......
ฟิ้ว ฉึก.......
ชายชุดดำถูกลูกธนูเจาะทะลุลงไปตามจุดต่างๆ ของร่างกาย ล้มฟุบตายไปหลายคน
"ใครกัน มันอยู่ไหน"
เพล้ง เพล้ง เพล้ง
"หนีไป ป้าสั่งให้เจ้าหนีไป"
ฉึบ..... อ๊าก .. ตึง ....
"หึ นังแก ตายซะ!"
ฟิ้ว ฉึก..... ฟิ้ว ฉึก....
"อ๊าก !!! ใครกัน อ๊าก.. ออกมา!!"
"ข้าเอง ผู้ที่เจ้าอยากฆ่า" นางกระโดดลงมาจากต้นไม้ เดินไปยังชายชุดดำที่นอนดิ้นอยู่บนพื้นดิน เพราะถูกนางยิงด้วยธนู
"ไอ้สารเลว พวกแกเป็นใคร"
"ถุย!!"
"ดี งั้นกระบี่ข้าจะแก้แค้นให้ท่านป้า"
ฉึก!!! นางเสียบกระบี่ตรงอกซ้ายเขาทะลุตัดสู่หัวใจ กระอักเลือดตายทันที
"ท่านป้า ฮือๆ ฮือๆ "
บัดนี้นางนั่งกุมมือเปื้อนเลือดของตน คุกเข่าร้องไห้ตรงหน้าหลุมศพ ซึ่งนางใช้มือและกระบี่ขุดหลุมฝังท่านป้าไว้
"ข้าจะล้างแค้นให้ท่านและญาติพี่น้องของเรา"
นางกล่าวอย่างเคืองแค้น ลุกขึ้นปาดน้ำตา ก้าวเท้าเดินออกไปช้าๆ นางไม่รู้จะไปที่ใด เพียงก้าวเดินไปเท่านั้น
ณ ชายป่า แคว้นสิ่ว
"ตรงนั้น ท่านอ๋อง"
"อืม ชู่ว!!"
ฟิ้ว... ฉึก... กระต๊าก กระต๊าก
"ไปดูซิ"
"ขอรับ ไก่ป่าตัวโตเลยขอรับ"
"อืม ดี วันนี้ค่อนข้างดี "
"ชู่ว!!! โน้น ตรงพุ่มไม้"
ท่านอ๋องและทหาร ยกธนู ง้างขึ้น ค่อยๆ เดินไปยังพุ่มไม้ใหญ่นั่นช้า เพราะคาดคิดว่ามันอาจจะเป็น กวางหรือสัตว์ใหญ่ชนิดอื่น
พลันสายตาเขาเหลือบมองเห็นชายกระโปรงสีขาวโผล่ออกมาจากพุ่มไม้ใหญ่
"ผู้ใดกัน ออกมาจากพุ่มไม้เดี๋ยวนี้" เขาสั่ง พลางยกมือเป็นสัญลักษณ์ให้รอก่อน อย่างเพิ่งยิง
"ออกมา ไม่งั้นข้ายิงเจ้าทะลุแน่" เขาขู่
ร่างเล็กของเย่ไหลเซียน ค่อยๆ ก้าวออกพร้อมแขนสองข้างที่ง้างธนูเตรียมปล่อยลูกธนูไว้เช่นกัน
เขามองร่างดรุณน้อย ที่เนื้อตัวนางและเสื้อผ้าเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงสด สายตาดุดันที่เพ่งมองมายังเขาแทบจะไม่กระพริบตา
"เกิดอันใดขึ้นกับเด็กหญิงตัวน้อยผู้นี้" เขาคิด
"เจ้าเป็นใคร" เขาถาม
"แล้วท่านเป็นใคร" นางย้อนถาม
"ข้าคือ เฟยจื่อหลง ชินอ๋องแห่งแคว้นสื่อ " เขาตอบตามจริง
"งั้นรึ ข้าเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาที่ถูกโจรป่าลอบโจมตีและฆ่าครอบครัวของฆ่า" นางกัดฟันตอบด้วยความอาฆาตแค้น
"ข้าเป็นมิตร มิใช่ศัตรูเจ้า วางธนูเจ้าลง ข้ายินดีช่วยเหลือ" เขากล่าวตามจริงเพราะหากว่าเรื่องที่นางบอกคือความจริง มันคือสิ่งที่ร้ายแรงหากจะมีพวกโจรป่าเข้าปล้นฆ่าชาวบ้านเช่นนี้
นางค่อยๆ ลดธนูลง แต่ยังคงจ้องมองไปยังเขาแต่มือเล็กๆยึดจับธนูไว้แน่น
เขาค่อยๆ เดินไปหานาง ยื่นมือไปยังนาง
"มากับข้า ข้าสัญญาจะช่วยเจ้าจับผู้ที่ทำร้ายครอบครัวเจ้า" เขากล่าวเสียงหนักแน่น
ดวงตาคู่สวยจ้องสบตากับนัยน์ตาสีนิล ก่อนที่นางจะส่งมือเรียวเล็กไปจับมือเขาแล้วก้าวเดินออกไป
ในตอนนั้นนางมิรู้เลยว่าชีวิตนางจะเป็นเช่นไร เพียงแต่นางเชื่อมั่นในดวงตาสีนิลดุดันคู่นั้นและมือใหญ่ที่กอบกุมมือนางไว้แน่น
