“ดะ ได้ โปรดหยุด ฉันไม่เอาแล้ว ออกไปนะ”
น้ำเสียงวอนขอติดขัด พร้อมน้ำตาไหลพราก เมื่อได้สติและรู้ว่าตัวเองทำผิดมหันต์ แพรพราวพยายามให้มือน้อยทั้งสอง ดันร่างกำยำให้ออกห่าง
“หยุดไม่ได้แล้ว ผมอ่า ผมเสียบแล้ว ถอนออกก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว”
ชายหนุ่มขยับความเป็นชายเข้าออกช้าๆ ความคับแน่นทำให้ เขารู้สึกปวดไม่น้อย จะมาอ้อนวอนขอให้ปล่อยอะไร เมื่อเธอเป็น ฝ่ายยั่วก่อนจนเขาทนไหว กลับจะมาสำนึกเอาตอนนี้ มันไม่ทันแล้ว ยิ่งเธอสะอื้นไห้ภายในกายก็ยิ่งตอดตุบจนแทบจะหลั่ง ‘ไม่ทนแล้ว’เด็กหนุ่มกระหน่ำจ้วงเจ้าใส่จุดอ่อนนุ่มซ้ำๆ
แพรพราวเสียวซ่านไปทั่วสรรพางค์กาย หวีดร้องเสียงหลง เรียวขาสวยเด้งขึ้นเกี่ยวสะโพกสอบ เธอครางสยิวหวามซ่านสุข จนไม่อยากให้เขาหยุดแล้ว แหงนหน้าหลับตาพริ้ม สูดปากซี้ด ช่างดูเซ็กซี่
“ดีใช่ไหมล่ะ ใหญ่กว่าสามีคุณไหม คับซะขนาดนี้ ผมว่าคุณไม่เคยเจอของใหญ่มาก่อนแน่ อ่า”
“อย่าพูดถึงคนอื่น อ่า ตอนนี้มีแค่ฉันกับนายเท่านั้น แรงอีกสิโอ้ว เธอเก่งเหลือเกิน”
ร่างทรงพลังตอกอัดความแข็งแกร่งเข้าใส่เน้นๆ บางจังหวะส่ายสะบัดโยกงัดเอวเป็นสปริง ช่างมันถึงใจซ่านสุด ยิ่งช่วงจังหวะที่ถูกโถมเข้าใส่อย่างไร้ความปราณี มันเสียวเสียดทรมาน กระชากจิตวิญญาณของแพรพราวให้เตลิด ไร้ซึ่งจิตสำนึกผิดบาป ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอได้ยอมให้ชายอื่นที่ไม่ใช่พีทพลทำเช่นนี้ จากนี้ไปเธอจะไม่อยู่แต่ในกรอบอีกแล้ว
ที่มาของความปวดร้าวทั้งหมด ก็เพราะความเห็นแก่ตัว คิดว่าเป็นผู้ชายจะนอนกับใครไม่เสียหาย พีทถึงนอกกายแพรพราวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งที่ภรรยาแสนสวยและแสนดี แต่ยังเลิกหาเศษหาเลยกับหญิงอื่นไม่ได้ ทุกครั้งพอจับได้ไล่ทันก็พร่ำคำรัก จะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนไหนทำร้ายเมีย แต่ใครล่ะจะทำให้เธอเจ็บได้เท่ากับคนที่เธอรัก..
