บทนำ
ไป หรือ ไม่ไป
ดีน๊า!!!
คิดไม่ตก
ปลายนิ้วเรียวเคลือบสีทาเล็บเพ้นท์ลายน่ารัก พิมพ์ข้อความอันเป็นความรู้สึกส่วนลึกลงบนแอปพลิเคชั่นที่กำลังได้รับความนิยม ด้วยอาการเซ็งๆ เพียงไม่กี่นาที เพื่อนของเจ้าของโพสต์ ก็ค่อยๆ ทยอยตอบ...
ปิลันธนา ธนกฤต : ไปสิแก ว่าแต่จะไปไหนเหรอ
หนิง รัตนา : งานแต่งพี่ฐากูล กับ พี่รินดา ใช่ป่ะ ... เดา
Jean.W : สู้!!!
หลิน : [สติกเกอร์ยกพู่ชูหยอยๆ]
และอีกมากมายหลายคน ที่เข้ามาแสดงความคิดเห็นใต้โพสต์ ทำเอาสาวร่างเล็กหากแต่อวบอิ่มในชุดนอนเสื้อกล้ามสีชมพูอ่อนเข้าคู่กับกางเกงขาสั้นสีเดียวกันผ้าเนื้อนิ่ม นั่งอ่าน นั่งตอบคอมเม้นท์ใต้โพสต์ ตาแทบแฉะ ครุ่นคิดตามคอมเม้นท์ของเพื่อนๆ ในโลกโซเชียลที่ดูเหมือนว่า จะเป็นไปในทิศทางเดียวกัน
หวาน หวาน ศิริกานดา : อย่าบอกนะ... ว่า... คนนั้น
ฝันดี จริยา : สู้ๆ น๊า เพื่อนเป็นกำลังใจให้เสมอ
กัญญา : ไปสิแก!!!
ติมาพร ตัน... : คิดอะไรนักหนา อยากไปก็ไป...
แต่ละคนที่เข้ามาแสดงความคิดเห็นล้วนแต่ทราบถึงนัยยะสำคัญที่ นางสาวณัชชา วงศ์สกุล สาวร่างเล็กหากแต่อวบอิ่ม ในวัยสามสิบปี ด้วยเธอมีส่วนสูงเพียงหนึ่งร้อยห้าสิบห้าเซนติเมตร น้ำหนักสี่สิบสองกิโลกรัม เอวบาง ร่างน้อย ไซส์มินิ
ต้องการจะสื่อถึง “รุ่นพี่” ข้างบ้านที่กำลังจะแต่งงานกับเพื่อนสาว และ “ณัชชา” แอบปลื้มพี่เขามาโดยตลอด ตั้งแต่เริ่มเข้าเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้น และไม่คิดว่าจะยังคง “ชอบ” มาจนถึง ณ ปัจจุบัน
ใช่ว่า! ที่ผ่านมาณัชชาจะสิ้นไร้ซึ่งหมู่ภมรมาตามจีบ เห็นไซส์มินิแบบนี้ ณัชชาก็จัดว่าเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่งเลยทีเดียว ด้วยความที่ณัชชามีดวงตากลมโต ขนตางอนเป็นแพ คิ้วเข้มโก่ง ตกแต่งเล็กน้อยก็ดูดี จมูกโด่งคมเป็นสัน (บ้าง) ริมฝีปากบางอวบอิ่มจิ้มลิ้ม โครงหน้าเรียวได้รูป
ที่สำคัญ... ณัชชามีผิวพรรณที่ขาวนวลเนียน ดุจทารกแรกเกิด หนุ่มๆ ในพื้นที่ นอกพื้นที่จึงแวะเวียนมาส่งขนมจีบไม่ได้ขาด แต่... ด้วยความที่ณัชชา รักฝังใจเพียงชายคนเดียว คนอื่นเลยไม่อยู่ในสายตา...
ฐากูล มานะโรจน์ พี่ชายข้างบ้าน เป็นพี่ชายที่แสนดี รักและดูแลณัชชามาโดยตลอดด้วยความที่ณัชชาเป็นลูกสาวคนเดียวไม่มีพี่ ไม่มีน้อง พอมีพี่ชายอย่างฐากูลคอยดูแลเอาใจใส่ หัวใจของณัชชาจึงหวั่นไหวโดยไม่รู้ตัว มารู้ตัวอีกทีก็เริ่มเข้าเรียนมัธยมต้น แต่ณัชชาไม่กล้าที่จะเอ่ยปากบอก เหตุเพราะมีคนชอบ “บูลลี่” ...
กดขี่ ข่มเหง กรอกหูณัชชาทุกวัน หาว่าเธอไม่ได้เรื่อง ไม่เหมาะสม ไม่คู่ควร ไม่ ไม่ ไม่ และไม่... จนทำให้ณัชชาไร้ความกล้าหาญที่จะเอ่ยปากบอกรักพี่ชายข้างบ้าน...
คำง่ายๆ แต่มีความหมายลึกซึ้ง หากแต่... เธอไร้ซึ่งความกล้าหาญ ถ้าเพียงแต่เธอมีความกล้า เอ่ยคำว่า ‘รัก’ บอกกล่าวให้ ฐากูล มานะโรจน์ รับรู้ ณัชชาอาจเป็นหนึ่งในตัวเลือกบ้าง แต่เป็นเพราะ ‘เขา’ น้องชายแท้ของฐากูล แต่เกลียดเธอเข้าไส้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุผลใด ต่างจากพี่ชายลิบลับ ทำเธอเฉาจนไม่กล้าบอกกล่าวความในใจ เลยต้องมานั่งเศร้า เสียใจ เช่นนี้
“แล้วทำไม ฉันต้องคิดถึงนาย ช่วงจังหวะที่กำลัง เฮิร์ต เนี่ย! ชิ่ว ชิ่ว...” มือเรียวสองข้างยกขึ้นตบพวงแก้มนุ่มเรียกสติตนเอง ให้หันมาสนใจข้อความใต้โพสต์ที่กำลังคอมเม้นท์กันอย่างเมามัน จู่ๆ โพสต์ของใครคนหนึ่งก็เด้งขึ้น
TANA.M : แล้วเจอกัน...
เพียงเห็นดวงตาอันกลมโตอยู่แล้วของณัชชาก็เบิกโพลงราวไข่ห่าน อ้าปากหวอ อุทานเสียงสั่น
“เชี่-!!! ลืมไปเลยว่า อินะ ยังเป็นเพื่อนในเฟซ!”
มือไวกว่าสมอง กดลบโพสต์เร็วพลัน จากนั้นก็ชัตดาวน์เครื่องคอมพิวเตอร์ ปิดสวิตซ์ ถอดปลั๊ก ลุกจากโต๊ะทำงาน หมุนตัวกลับไปทิ้งร่างลงบนที่นอนขนาดห้าฟุต ปิดไฟหัวเตียง พยายามข่มตาหลับ นับแกะจนเกินร้อยตัวแล้วยังไม่สามารถข่มเปลือกตาให้หลับลงได้
‘ว่าแต่... ฉันลบนายออกจากการเป็นเพื่อนแล้วไม่ใช่เหรอ? ตั้งแต่...’
ใช่! ณัชชา วงศ์สกุล กับ ฐานะ มานะโรจน์ เคยมี ‘Something wrong’ ต่อกัน แต่จะเป็นเรื่องใดนั้น ณัชชาไม่อยากจะนึกถึงมันอีก ขอฝังความทรงจำอัน เอ่อ... ‘เลวร้าย’ นั้น ให้มันลึกสุดใจไปเลยยิ่งดี
แต่ไม่เคยได้สักทีสิน่า... ให้ตาย!!!
“เฮ่อ!!!” ครวญครางลั่นห้องนอน ดึงชายผ้าห่มคลุมโปง นับแกะต่อไป จนผลอยหลับไปเมื่อไหร่ไม่อาจรู้ได้
ต่างจากร่างสูงเพรียวหนั่นแน่นเปลือยท่อนบน ท่อนล่างสวมกางเกงกีฬาเนื้อนิ่มบางเบา ขอบเอวเกี่ยวเกาะสะโพกสอบแกร่งหลวมๆ มือหนาข้างถนัดถือกระป๋องเบียร์ทรงสูง ยกดื่มจิบแก้เหนื่อย ส่วนอีกข้างพาดราวระเบียง เนื้อตัวมันวาวไปด้วยเหงื่อไคล หลังจากเพิ่งผ่านการออกกำลังกายมาหมาดๆ ยกมือถือเครื่องเรียบหรูคอมเม้นท์แกล้งสาวข้างบ้าน ก่อนออกมายืนอมยิ้มนัยน์ตาคมวาวเหม่อมองไกลสุดลูกหูลูกตา ทั้งที่ทิวทัศน์ยามราตรีของกรุงเทพมหานครนั้นช่างงดงามน่าค้นหา ตื่นตา ตื่นใจ มากกว่าผืนฟ้าอันไกลโพ้น มืดมิด ไร้แสงดาว แสงจันทร์ ด้วยถูกบดบังจากแสงนีออนเสียสิ้น...
