บทนำ
ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ!
เป็นเสียงฝีเท้าหนักๆ และถี่ของเด็กนักเรียนมัธยมปลายที่กำลังวิ่งจ้ำอ้าวเพื่อไปสอบคัดเลือกเข้าเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัย ทั้งที่ไม้ทีก็ตั้งนาฬิกาปลุกและออกจากบ้านตั้งแต่เช้าแต่ดันมาตกม้าตายเอาตอนที่รถโดยสารยางรั่วจนต้องรอรถคนใหม่มาส่งแทน
ไม้ทีลงจากรถโดยสารได้ก็วิ่งไปที่อาคารสอบอย่างไม่คิดชีวิต เขาตรงไปข้างหน้าสลับกับมองนาฬิกาข้อมือ
อีกห้านาทีจะเข้าห้องสอบ ถ้าวิ่งให้เร็วอีกหน่อยก็น่าจะทัน หลังจากสิ้นความคิดนั้น
ปั๊ก!
ตัวของคนวิ่งชนเข้าจังๆ กับคนที่เดินออกมาจากทางแยกด้านซ้าย ไม้ทีล้มลงไปนั่งกับพื้นข้าวของที่เคยอยู่ในมือก็ร่วงหล่นกระจัดกระจาย เขารีบเก็บข้าวของอย่างไวพลางพูดขอโทษไปในตัว
“ขอโทษครับ ผมกำลังรีบไม่ได้ตั้งใจ”
คนถูกชนรู้สึกเจ็บแต่ก็ไม่พูดอะไรแต่สิ่งที่ทำให้ตุลรู้สึกไม่พอใจคือการที่คนชนขอโทษโดยไม่มองหน้ากัน
“ถ้าจะขอโทษก็ควรเงยหน้าขึ้นมาก่อนไหม”
“ผมขอโทษจริงๆ ครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” คนพูดขอโทษยังคงก้มหน้าเก็บของต่อไป นั่นยิ่งทำให้ความไม่พอใจของตุลทวีคูณขึ้นมา คนโกรธเสยผมหน้าขึ้นอย่างอารมณ์ไม่ดี
“นี่น้อง จะขอโทษก็ควรขอโทษดีๆ…”
ไม้ทีเก็บของเสร็จแล้วลุกขึ้นมาพนมมือขอโทษอีกที “ผมขอโทษจริงๆ ครับ” คนขอโทษเงยหน้าขึ้นมาพลางเอาผมหน้าม้าที่ยาวปรกหน้าทัดใบหู “แล้วพี่เจ็บตรงไหนไหมครับ”
หลังจากที่ตุลได้เห็นใบหน้าของคนขอโทษความรู้สึกโกรธก็เหมือนจะหายเป็นปลิดทิ้ง
“ไม่ ไม่เป็นไร” ตุลมองหน้ามองอยู่นานพลางเถียงกับตัวเองในใจ
แน่ใจนะว่าเป็นผู้ชาย หน้าจะหวานอะไรขนาดนั้น ดวงตากลมโตขนตางอนยาว จมูกได้รูปจิ้มลิ้มกับริมฝีปากบางน่ารักน่าชัง ผมรากไทรยาวประบ่ากับผมหน้าม้าซีทรูเสมอคิ้ว
ไม้ทีก้มมองนาฬิกาข้อมืออีกครั้งถ้าไปช้ากว่านี้กลัวว่าจะเข้าห้องสอบไม่ทัน เขาพนมมือขอโทษอีกครั้งก่อนจะขอตัวแยกออกไป “ผมขอตัวไปสอบก่อนนะครับเดี๋ยวจะสาย”
ก็พูดครับหนิ ชุดนักเรียนก็เป็นกางเกงสีน้ำตาลของผู้ชาย
“น้องชื่ออะ…” คนพูดยังไม่ทันจบน้องก็หันหลังวิ่งออกไป ตุลเห็นแต่แผ่นหลังไวๆ วิ่งหายไปทางตึกคณะบริหารธุรกิจ เขาเกิดรู้สึกเสียดายนิดๆ ที่ไม่รู้ว่าน้องชื่ออะไร ตอนแรกก็โกรธแต่ตอนนี้ตุลกลับภาวนาในใจ ขอให้น้องสอบติดก็แล้วกัน
คิดในใจเสร็จตุลก็ก้าวถอยหลังแต่เหมือนว่าเท้าจะเหยียบเข้ากับของแข็งที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ตุลยกเท้าออกแล้วเห็นไม้บรรทัดตัวทีขนาดเล็กเป็นพลาสติกใส เขาก้มลงไปหยิบและรู้ในทันทีว่าไม้บรรทัดอันนี้เป็นของใครแต่ก็ไม่รู้ว่าจะตามไปคืนเจ้าของได้ที่ไหน ตุลยิ้มกับไม้บรรทัดเหมือนว่าหน้าน้องอยู่ตรงนั้น
“จะคิดซะว่าเป็นของแทนคำขอโทษก็แล้วกัน ถ้ามีโอกาสเจอกันพี่สัญญาว่าจะคืนให้”
ฝากติดตามผลงานด้วยนะคะ
พิจิกาภรณ์
